Λόγοι για να πάτε Φεστιβάλ σήμερα Κυριακή 19 Μαρτίου 2016

Ένα ακόμα υπέροχο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης έφτασε στο τέλος του. Μετά από ένα όμορφο και γεμάτο καλλιτεχνικά και ανθρωπιστικά δεκαήμερο ήρθε η ώρα να ανάψουν τα φώτα και να κλείσουν οι μηχανές προβολής. Για ακόμη μια χρονιά ήταν μία έντονη εμπειρία το 18^ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης μέσα από όλες τις ταινίες τεκμηρίωσης που μας προσέφερε συγκινώντας μας και δίνοντας μας μαθήματα. Τελευταία ημέρα σήμερα και σας προτείνουμε ποια ντοκιμαντέρ να δείτε για να αποχαιρετίσετε σωστά το Φεστιβάλ της πόλης μας.

Καλή συνέχεια

«Argo Navis» της Σουζάνε Μπάουζινγκερ και του Στέλιου Ευσταθόπουλου, Ελλάδα-Γερμανία 2016, 100’ (Τζον Κασσαβέτης – 15.00)

Το ντοκιμαντέρ το οποίο πήρε το «Βραβείο Κοινού» για ελληνικό ντοκιμαντέρ άνω των 45’ αφηγείται την ιστορία της επιστημονικής ομάδας ΝΑΟΥΔΟΜΟΣ το 2003, η οποία ξεκίνησε την ανακατασκευή μιας προϊστορικής πεντηκοντόρου, όπως ήταν η μυθική Αργώ, στο πλαίσιο ενός ερευνητικού προγράμματος πειραματικής ναυτικής αρχαιολογίας. Αυτή είναι η ιστορία αυτού του πλοίου – από την επιλογή των δέντρων για την κατασκευή του, που διήρκησε δύο χρόνια και ύστερα το ταξίδι στη θάλασσα. Δέκα χιλιάδες κουπιές την ημέρα, χρειάζεται να κάνουν οι κωπηλάτες, για να φτάσουν από το Βόλο στην αρχαία Κολχίδα. Ένα ταξίδι 1.200 μιλίων που πρέπει να ολοκληρωθεί σε 60 ημέρες. Θα αντέξουν οι 74 εθελοντές κωπηλάτες αυτή την καθημερινή δοκιμασία; Ή θα μετατραπεί αυτή η σύγχρονη αργοναυτική εκστρατεία σε μία ακόμα Οδύσσεια;

«Είμαι τα μπλουζ» του Ντάνιελ Κρος, Καναδάς 2016, 103’ (Ολύμπιον – 15.45)

Η ταινία οδηγεί το κοινό σε ένα μουσικό ταξίδι μέσα από τους βάλτους της Λουιζιάνα, τα πρόχειρα στημένα μπαρ στο Δέλτα του Μισισιπή και τα λουσμένα στο φεγγαρόφωτο μπάρμπεκιου στο Χιλ Κάντρι του βόρειου Μισισιπή. Επισκεπτόμαστε τους τελευταίους πραγματικούς δαίμονες των μπλουζ, πολλοί από τους οποίους είναι σήμερα πάνω από 80 ετών, συνεχίζουν να ζουν στον βαθύ Νότο, δουλεύουν χωρίς μάνατζερ και περιοδεύουν στα παραδοσιακά αφροαμερικανικά στέκια της σκηνής του Chitlin’ Circuit. Ας αφήσουμε τους Μπόμπι Ρας, Μπάρμπαρα Λιν, Χένρι Γκρέι, Κάρολ Φραν, Λέιζι Λέστερ, Μπίλμπο Γουόκερ, Αρ Ελ Μπόις, Τζίμι «Ντακ»Χολμς, Λιλ Μπακ Σίνεγκαλ, Ελ Σι Άλμερ και τους φίλους τους να ξυπνήσουν τη μελαγχολία των μπλουζ μέσα μας.

Racing Extinction/ Ραγδαίος Αφανισμός του Λούι Ψυχογιός, ΗΠΑ 2015, 103’ (Ολύμπιον – 18.00)

Κάποιοι επιστήμονες προβλέπουν πως το αποτύπωμα της ανθρωπότητας μπορεί να οδηγήσει στην εξαφάνιση του 50% των ειδών του πλανήτη μέχρι το τέλος του αιώνα. Πιστεύουν πως διανύουμε την έκτη μεγάλη περίοδο αφανισμού στην ιστορία της Γης, μετά την πέμπτη που οδήγησε στην εξαφάνιση των δεινοσαύρων. Η εποχή μας ονομάζεται Ανθρωπόκαινος ή «Εποχή του Ανθρώπου», επειδή φαίνεται πως η ανθρωπότητα έχει πυροδοτήσει κατακλυσμιαίες αλλαγές για το φυσικό περιβάλλον και την πανίδα. Παρ’ όλα αυτά, μόνο εμείς μπορούμε να σταματήσουμε την αλλαγή που φέραμε. Η Oceanic Preservation Society (OPS), η οργάνωση πίσω από τη βραβευμένη με Όσκαρ ταινία Ο όρμος, επιστρέφει με ένα ρηξικέλευθο ντοκιμαντέρ. Αυτή η δραστήρια, παθιασμένη κολεκτίβα ακτιβιστών, στους κόλπους της οποίας έχουν μπει νέοι πιονιέροι δίνει φωνή σε χιλιάδες είδη που κινδυνεύουν. Αποστολή του σκηνοθέτη είναι να προβάλει με δεξιοτεχνία και σαφήνεια πώς επηρεάζουμε τον πλανήτη, εμπνέοντάς μας παράλληλα να εφαρμόσουμε τις λύσεις που θα διασφαλίσουν έναν εύρωστο κόσμο βιοποικιλότητας για τις επόμενες γενιές.

«Μόνος ή Αλληλέγγυος;» της Χρύσα Τζελέπη, του Άκη Κερσανίδη, της Ειρήνης Καραγκιοζίδου, της Αιμιλίας Κουγιουμτζόγλου, της Κικής Μουστακίδου και της Σταυρούλας Πουλημένη, Ελλάδα 2016, 73’ (Τζον Κασσαβέτης – 17.15)

Η μοναξιά δεν είναι απλά ένα υπαρξιακό ζήτημα αλλά αποτέλεσμα των πολιτικών που ακολουθήθηκαν στα χρόνια των Μνημονίων. Η αλληλεγγύη ήρθε ως απάντηση στην κοινωνική απομόνωση. Το ντοκιμαντέρ για το Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης στην Θεσσαλονίκη ξεκινά από την βασική αφορμή της δημιουργίας του, την απεργία πείνας των 300 μεταναστών εργατών το 2011. Στη συνέχεια μέσα από τις μαρτυρίες ασθενών και μελών του ΚΙΑ αποτυπώνει τον αποκλεισμό από το δικαίωμα στην περίθαλψη. Το ιατρείο εν μέσω της χειρότερης ανθρωπιστικής κρίσης που βιώνει η Ελλάδα εξυπηρετεί τις ανάγκες πολιτών, μεταναστών και ελλήνων που βρήκαν κλειστές τις πόρτες του συστήματος Υγείας. Παράλληλα διερευνά το αν η αλληλεγγύη ως πρακτική «μεταγγίζεται» μέσα από τις δομές αυτές στην κοινωνία.

«Σκιά στην ψυχή» του Δημήτρη Πλιάγκου και του Μάριου Πολυζωγόπουλου, Ελλάδα 2015, 94’ (Τώνια Μαρκετάκη – 17.30)

Εκεί όπου σταματά η επίσημη ιστορία, εκεί όπου τελειώνουν τα άλλα ντοκιμαντέρ, ξεκινά η Σκιά στην ψυχή των προσφύγων της Ανταλλαγής. «Τουρκόσποροι» και «ρωμιόσποροι» αφηγούνται τις συγκλονιστικές ιστορίες τους, με φόντο τη σκοτεινή διπλωματία στα ταραγμένα χρόνια του Μεσοπολέμου, που άλλαξε τις ζωές τους για πάντα. Η ταπεινωτική καθημερινότητα, ο ρατσισμός, οι παράγκες, η εγκατάλειψη, αλλά και η προσδοκία για την επιστροφή στην πατρίδα – μια σκιά στην ψυχή που δεν θα σβήσει ποτέ. Κάποια ανεπίδοτα γράμματα κρυμμένα σε μια παλιά ντουλάπα και ένας ερευνητής σε ένα απρόσμενο ταξίδι στον χώρο και το χρόνο είναι η αφορμή για να ζωντανέψει ξανά η προσφυγική γειτονιά με τα χρώματά και τα αρώματά της. Ένα ντοκιμαντέρ-φόρος τιμής στους ξεριζωμένους πρόσφυγες της Ανταλλαγής στις δύο πλευρές του Αιγαίου.

«Όνειρο ζωής» του Μορτέζα Τζαφαρί, Ελλάδα 2016, 66’ (Παύλος Ζάννας – 17.30)

Το δράμα των προσφύγων δεν έχει αρχή, αλλά δυστυχώς ούτε και τέλος. Αυτό στάθηκε αφορμή της καταγραφής μιας ελάχιστης πορείας της οδύσσειάς τους. Από τα παράλια της Τουρκίας έως της «κάποιας» εγκατάστασής τους στην Ελλάδα. Επιχειρήθηκε μια ιστορική καταγραφή στην τρέχουσα κατάσταση με τον κινηματογραφικό φακό να αποτελεί το πλέον σύγχρονο μέσον αυτού του δράματος. Αυτή η γενική καταγραφή αδυνατεί να καταγράψει μεμονωμένα το δράμα του κάθε ανθρώπου, αλλά διατηρεί την ελπίδα να αποτελέσει ένα αγκάθι στην αδιαφορία των ιθυνόντων.

«Το παιχνίδι της προπαγάνδας» του Άλβαρο Λονγκόρια, Ισπανία 2015, 90’ (Τώνια Μαρκετάκη – 20.00)

Βόρεια Κορέα: Η τελευταία κομμουνιστική χώρα στον κόσμο. Άγνωστη, ερμητικά κλειστή και συναρπαστική. Γνωστή παλαιότερα και ως «Βασίλειο των Ερημιτών» για τις απόπειρές της να παραμείνει απομονωμένη, η Βόρεια Κορέα είναι ένας από τους μεγαλύτερους παράγοντες αστάθειας για την παγκόσμια ειρήνη. Επιπλέον, έχει τα πιο στρατιωτικοποιημένα σύνορα στον κόσμο και η ροή αμερόληπτης πληροφόρησης, τόσο προς το εσωτερικό όσο και προς το εξωτερικό, είναι πρακτικά ανύπαρκτη. Όπως φάνηκε από τις πρόσφατες διαρροές από τα μέιλ της Sony, αποτελεί το ιδανικό σκηνικό για έναν πόλεμο προπαγάνδας.

«Σαλέρο» του Μάικ Πλάνκετ, ΗΠΑ-Βολιβία 2015, (Σταύρος Τορνές – 20.30)

Η μεγαλύτερη αλυκή του κόσμου, η Σαλάρ ντε Ουγιούνι στη Βολιβία, είναι μια απόκοσμη ολόλευκη έκταση. Για γενιές ολόκληρες, το μοναδικό ίχνος ζωής είναι οι «saleros» που μαζεύουν αλάτι από την απαστράπτουσα επιφάνειά της. Αυτή η απομονωμένη περιοχή γίνεται εφαλτήριο προς το μέλλον όταν η Βολιβία αποφασίζει να εξάγει ένα πολύτιμο ορυκτό από τη Σαλάρ και να φτιάξει μια υποδομή που θα τη συνδέσει με τον σύγχρονο κόσμο. Ένα ποιητικό ταξίδι μέσα από τα μάτια του Μόισες, ενός από τους τελευταίους συλλέκτες αλατιού, η ιστορία του οποίου εξετάζει πώς διαμορφώνεται η ταυτότητα μέσα από την παράδοση, αλλά και την πρόοδο.

«Τζάνις: Το κορίτσι τραγουδάει τα μπλουζ» της Έιμι Τζ. Μπεργκ, ΗΠΑ 2015, 103’ (Τώνια Μαρκετάκη – 22.30)

Η Τζάνις Τζόπλιν είναι μία από τις μεγαλύτερες και εμβληματικότερες τραγουδίστριες του ροκ εν ρολ όλων των εποχών, μια τραγική και παρεξηγημένη φιγούρα που συγκίνησε εκατομμύρια ακροατές και χάραξε νέους δημιουργικούς δρόμους πριν πεθάνει το 1970 σε ηλικία 27 ετών. Η υποψήφια για Όσκαρ σκηνοθέτρια Έιμι Μπεργκ εξετάζει σε βάθος την ιστορία της Τζόπλιν, για πρώτη φορά στον κινηματογράφο, παρουσιάζοντας ένα τρυφερό και διορατικό πορτρέτο μιας περίπλοκης, δυναμικής και συχνά καταπιεσμένης καλλιτέχνιδας.

«Η κυρία Σάρον Τζόουνς!» της Μπάρμπαρα Κοπλ, ΗΠΑ 2015, 94’ (Ολύμπιον – 23.00)

Τα όνειρα δεν έχουν ημερομηνία λήξης, αλλά κάποιες φορές αναβάλλονται για αργότερα. Η ταινία παρακολουθεί την ταλαντούχα και εξωστρεφή σόουλ τραγουδίστρια της υποψήφιας για βραβείο Γκράμι R&B μπάντας Sharon Jones & the Dap-Kings κατά τη διάρκεια της πιο δύσκολης χρονιάς της ζωής της. Αντιμέτωπη με μια διάγνωση καρκίνου και γεμάτη αμφιβολίες για τον εαυτό της, προσπαθεί να ξαναβρεί τη φωνή της και να σώσει μία καριέρα που της διέφευγε για 50 χρόνια.