Ένα διεθνές βραβείο για δυο φοιτήτριες της Αρχιτεκτονικής του ΑΠΘ

Αρχιτεκτονική και Χορός έχουν έναν κοινό στόχο, τον σχεδιασμό μέσα στον χώρο. Ο Χορός «παρεμβαίνει» στον χώρο φευγαλέα, πρόσκαιρα, άυλα ενώ η Αρχιτεκτονική σχεδιάζει σταθερούς όγκους, υλικά αντικείμενα. Παρόλα αυτά αμφότεροι, αρχιτέκτονες και χορογράφοι είναι γλύπτες του χώρου.

Αύτη είναι η κεντρική ιδέα πίσω από το έργο των δύο φοιτητριών του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του ΑΠΘ, κ. Έλλης Αθανασιάδου και κ. Δήμητρας Γκουγκούδη με επιβλέπουσα την Καθηγήτρια του ΑΠΘ κ. Μαρία Βογιατζάκη, η οποία φέρει τον  τίτλο «Χορογραφώντας τον Χώρο/ Choreographing space». Το έργο των δύο φοιτητριών, απέσπασε εύφημο μνεία στον Διεθνή Διαγωνισμό «Tamayouz International Excellence Award – Excellence in Graduation Projects» που διοργανώθηκε από τον φορέα «Tamayouz Excellence Award». Η εργασία εκπονήθηκε στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του ΑΠΘ, τον Φεβρουάριο του 2016 και πραγματοποιήθηκε με τη βοήθεια του Μηχανικού Υπολογιστών κ. Αλέξανδρου Δουμανόγλου και της χορεύτριας κ. Φένιας Χατζάκου.

Στο Αμμάν της Ιορδανίας στις 2 Δεκεμβρίου θα πραγματοποιηθεί η βράβευση των δυο φοιτητριών για το «Χορογραφώντας τον Χώρο» από τον φορέα «Tamayouz Excellence Award». Το Βραβείο Αριστείας Tamayouz αποτελεί μια ανεξάρτητη πρωτοβουλία χωρίς πολιτικούς σκοπούς, με στόχο την προώθηση της Αρχιτεκτονικής στο Ιράκ, το οποίο έχει καταφέρει στα 4 μόλις χρόνια ύπαρξης του να μεταβεί από από τοπικό σε διεθνώς αναγνωρισμένο βραβείο. Τα αποτελέσματα των Βραβείων Αριστείας προκύπτουν από μια Διεθνή Κριτική Επιτροπή, όπου πρόεδροι και μέλη διετέλεσαν διακεκριμένοι πανεπιστημιακοί και αρχιτέκτονες, όπως οι: Dame Zaha Hadid (2012), Angela Brad (2013, 2014 2015), Paul Ivey (2014) και Jane Duncan (2014).

Οι φοιτήτριες του ΑΠΘ πλάθουν με μαεστρία ένα «ναό της κίνησης», έναν χώρο αφιερωμένο στην επαφή με τη μελέτη, διδασκαλία και έκθεση της κίνησης. Ένας χώρος οπού συναντιούνται Αρχιτεκτονική και Χορός, μια χρυσή τομή επαφής με το σώμα για οποιονδήποτε, με στόχο την κοινωνική ενσωμάτωση περιθωριοποιημένων ομάδων, μάθησης και έρευνας πάνω στην κίνηση, αποβολής της πόλης, ψυχικής και σωματικής αναζωογόνησης και αλλαγής ρυθμού.

Όπως αναφέρουν οι ίδιες οι φοιτήτριες για το κτίριο «Διαμορφώνουμε το κτίριο ως μια πανταχόθεν σκηνή όπου βρίσκουμε διάφορες τυπολογίες σκηνικού χώρου. Στον πυρήνα διαμορφώνουμε την ανοιχτή σκηνή, ελεύθερα επίπεδα που συνδέουν τους εκατέρωθεν όγκους και ρυθμίζουν την πρωτεύουσα κυκλοφορία του κτιρίου» και συμπληρώνουν «Η ανοιχτή σκηνή αποτελεί έναν χώρο πολυδιάστατο, περίοπτο και πολυμορφικό. Η επιλογή της ανοιχτής σκηνής συμβαδίζει με την τάση στην εξέλιξη του παραστατικού χώρου να απομακρύνεται από συμβατικές τυπολογίες κλειστού, αυστηρά καθορισμένου χώρου θεατών-ερμηνευτών και ενισχύει τη διάδραση με το κοινό και τους ερμηνευτές, την περίοπτη θέαση, την προσέγγιση και τη βίωση του έργου».

Για τον σχεδιασμό ενός τόσο «ιδιαίτερου» κτίριού η επιλογή της τοποθεσίας του αποτελεί σημαντική παράμετρος στον σχεδιασμό του. Γι αυτό το λόγο, επιλέχθηκε ένας σημαντικός δρόμος της Αθήνας, η οδός Πειραιώς. «Η οδός Πειραιώς αν και ιστορικής σημασίας αποτελεί μία υποβαθμισμένη πρώην βιομηχανική περιοχή, στην οποία το ρυθμιστικό σχέδιο προσπαθεί να αλλάξει χαρακτήρα με την εισροή πολιτιστικών χρήσεων» αναφέρουν οι φοιτήτριες και επισημαίνουν ότι «στόχο αποτελεί το άνοιγμα προς τον υποβαθμισμένο δρόμο και η υποστήριξη μιας περιοχής όπου ο χορός δύναται να λειτουργήσει ως κοινωνικός συνεκτικός δεσμός και εκπαιδευτικός θεσμός».