Οι πιο ψηλές σκάλες της Ελλάδας οδηγούν σε θησαυρούς!

Πόρτο Κατσίκι, Μετέωρα, σκάλα Κουκουλίου είναι μόνο μερικές από τις ψηλότερες σκάλες της Ελλάδας. Πολλές φημίζονται ακριβώς για τα αμέτρητα σκαλοπάτια τους τα οποία μάλιστα σε πολλές των περιπτώσεων αποτελούν το βασικό branding του σημείου. Είναι ο εφιάλτης των υψοφοβικών, η χαρά των εξερευνητών και περιπατητών αλλά και ένα από τα μοναδικά ανθρώπινα επιτεύγματα το οποίο μπορεί να είναι περήφανο για το πόσο ψηλά μπορεί να σε βοηθήσει να φτάσεις. Πολλές από αυτές χρονολογούνται αιώνες πριν ενώ άλλες κουβαλούν τα πρώιμα στάδια αρχιτεκτονικής στην χώρα. Κοινό τους σημείο το ύψος αλλά και το τέρμα τους, το οποίο σε όλες τις περιπτώσεις, δικαιώνει την κούραση και τα αμέτρητα σκαλοπάτια.

Στην Φολέγανδρο και στο ψηλότερό της σημείο την Εκκλησία της Παναγίας, αν θελήσεις να φτάσεις θα πρέπει να ανέβεις τις ομορφότερες, ίσως και περισσότερες, σκάλες που έχεις συναντήσει μέσα στην δύναμη του όλου πεδίου. Η μεγαλύτερη εκκλησία του νησιού αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου, σκαρφαλωμένη στον βράχο της Φολέγανδρου, πάει πίσω στον χρόνο περίπου στο 1800, η εικόνα της παναγίας συνδέεται με διάφορους θρύλους ενώ ταυτόχρονα φημολογείται πως είναι χτισμένη σε αρχαίο ναό. Οι σκάλες που θα σε οδηγήσουν είναι λιτές, λευκές και λιθόστρωτες, ξεκινούν από την πλατεία της Πούντας και θα χρειαστείτε περίπου 15 λεπτά για την ανάβαση.

Στην Παναγία Χοζοβιώτισσα στην Αμοργό, το σημαντικότερο μνημείο του νησιού χτισμένο ανάμεσα στα βράχια, γεγονός που κάνει τον ναό ορατό μόνο από την θάλασσα. Ο επισκέπτης για να φτάσει στο σημείο ανεβαίνει περίπου 350 σκαλοπάτια ενώ για να επισκεφθεί και τα 8 πατώματα της μονής θα χρειαστεί να περπατήσει τις στενές σκάλες σκαλισμένες πάνω στον βράχο οι οποίες τα συνδέουν μεταξύ τους. Αξίζει να σημειωθεί πως σκάλες και μονή γυρίζουν πίσω στον χρόνο περίπου στον 10ο αιώνα.

Μετέωρα, είναι ένα από τα εντυπωσιακότερα σημεία όπου η φυσική ιστορία της χώρας συναντάει την υπερφυσική και θρησκευτική και δημιουργείται ένα κράμα συναισθημάτων από την δύναμη αυτών των βράχων. Είναι αναμφίβολα οι εντυπωσιακότεροι βράχοι της χώρας και ένα από τα απόλυτα τουριστικού ενδιαφέροντος σημεία της ηπειρωτικής Ελλάδας. Αν και θεωρητικά τα Μετέωρα αποτελούν από μόνα τους σκάλες προς τον ουρανό, για να καταστεί ευκολότερη η πρόσβαση στα μοναστήρια έχουν λαξευθεί σε σημεία οι βράχοι δημιουργώντας στενές σκάλες με…θέα. Συγκεκριμένα ο βράχος της Αγ.Τριάδας ο οποίος από το 1925 λαξεύθηκε και έχει 140 σκαλοπάτια που διευκολύνουν την ανάβασή του.

Πόρτο Κατσίκι και Εγκρεμνοί οι πιο γνωστές παραλίες και όχι άδικα της Λευκάδας, με τα τιρκουάζ σχεδόν νερά, την φαρδιά παραλία, τον άπειρο κόσμο και τα σχεδόν άπειρα σκαλοπάτια που χρειάζεται να κατέβεις για να δροσιστείς, καθώς είναι ο μόνος τρόπος που προσεγγίζονται. Για την ακρίβεια το κατέβασμα δεν είναι τίποτα μπροστά στο ανέβασμα μετά από ώρες ηλιοθεραπείας και τόνων αλατιού επάνω σου. Οι σκάλες με τα 100 σκαλοπάτια στο Πόρτο Κατσίκι είναι το ίδιο γνωστές όσο και η παραλία, είναι πολυφωτογραφημένες γιατί ακριβώς μία φωτογραφία σου εκεί έχει φόντο όλο το υπερθέαμα του Ιονίου και αποτελούν σχεδόν σήμα κατατεθέν του σημείου.

Φυλακή Κολοκοτρώνη, 999 σκαλιά χρειάζεται να ανέβεις υπομονετικά και με αρκετές ομολογουμένως στάσεις σε περίπτωση που επιθυμείς να επισκεφθείς την φυλακή του Κολοκοτρώνη στο Παλαμήδι του Ναυπλίου. Το στενό σκοτεινό κελί του για τα οποίο ο θρύλος και η ιστορία έχουν καταγράψει και μεταφέρουν από γεννιά σε γεννιά πολλά, είναι ένα από τα δυνατά τουριστικά σημεία σε επισκεψιμότητα, προτίστως εσωτερικού τουρισμού, και ο θρύλος δεν άφησε χωρίς ιστορία ούτε το τελευταίο από τα σκαλοπάτια της ατελείωτης σκάλας που οδηγεί στο κελί του μεγάλου στρατηγού. Σύμφωνα με αυτόν λοιπόν το χιλιοστό σκαλοπάτι το έσπασε το άλογο του Κολοκοτρώνη. Όπως και να έχει ένα σκαλοπάτι δεν κάνει την διαφορά για τα περισσότερα ίσως σκαλιά που θα χρειαστεί να αναίβεις στην ζωή σου.

Οι σκάλες του Βραδέτου του Κουκούλι και του Βίτσα είναι ίσως οι πιο “παλιές” σκάλες της χώρας. Στην ουσία αποτελούν μεγάλα ορεινά πλακόστρωτα στενά τα οποία ένωναν σε μήκος τεράστιων αποστάσεων τα χωριά και εξαιτίας της ύπαρξης σε πολλά σημεία αυτών, λαξευμένων σκαλοπατιών στους βράχους οι ντόπιοι συνήθιζαν να αποκαλούν τα καλντερίμια, “σκάλες”. Οι συγκεκριμένες τρεις αποτελούν τις ελάχιστες από αυτές που έχουν διασωθεί προσελκύοντας πολλούς φανατικούς του ύψους και των βουνών περιπατητές. Με περισσότερα από 1000 λιθόστρωτα σκαλοπάτια κάθε μία από αυτές, χωρισμένες και μετρημένες σειρές και λωρίδες για το ανέβασμα ζώων, φορτίων και πεζών, οι ψηλές σκάλες στο Ζαγόρι αποτελούν την πιο πρώιμη μορφή αρχιτεκτονικής στην χώρα.