Τότε που ήταν politically correct να χτυπάς σαν άντρας
Από την Άντζελα στον ελληνικό κινηματογράφο!
Πριν από μόλις λίγες εβδομάδες, η διαφημιστική καμπάνια γνωστής εταιρείας παιχνιδιών για την πασχαλινή σεζόν με πρωταγωνίστρια την Άντζελα Δημητρίου, έριξε το εγχώριο διαδίκτυο. Η Άντζελα, και η προσαρμογή του πολύ γνωστού κομματιού της “Ποια θυσία” σε πασχαλινή ανέλπιστη βερσιόν, πολυσχολιάστηκε, πολυμοιράστηκε και πολυσυζητήθηκε. Μεταξύ άλλων επικρίθηκε από τις πρώτες ώρες προβολής της, η φράση που εμπεριέχεται στο τέλος του story, σύμφωνα με την οποία η Άντζελα προτρέπει έναν γοητευτικό νεαρό να “χτυπήσει σαν άντρας” το αβγό του.
Το “χτύπα, χτύπα σαν άντρας” έμελλε να ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων με τις κοινωνικές οργανώσεις για την Γυναίκα και την ισότητα των φύλων, να κάνουν λόγο για μηνύματα σεξισμού και διαιώνιση προτύπων που θέλουν την αντρική δύναμη ταυτόσημη με την βία και “εξορθολογισμό” της κακοποίησης.
Οι πρώτες νομικές κινήσεις από πλευράς ΚΕΘΙ (Κέντρο Έρευνας για Θέματα Ισότητας), Γ.Γ.Ισότητας των δύο Φύλων και άλλων, επιβεβαιώθηκαν φτάνοντας σήμερα όπου και αποσύρεται από την διαφήμιση το επίμαχο κομμάτι καθώς το Συμβούλιο Ελέγχου Επικοινωνίας (ΣΕΕ) αποφάσισε πως: «η διατύπωση “Χτύπα, Χτύπα σαν άντρας” προσκρούει στα άρθρα 1.2 και 4.1 του Ελληνικού Κώδικα Διαφήμισης – Επικοινωνίας (ΕΚΔ-Ε) και πρέπει να τροποποιηθεί εντός 2 ημερών σε όλα τα μέσα». Δηλαδή μέχρι και σήμερα Πέμπτη που λήγει και η προθεσμία αντικατάστασης του κομματιού, το “χτύπα σαν άντρας” θα αποτελεί παρελθόν, τουλάχιστον διαφημιστικό παρελθόν.
Με αφορμή αυτό, το μυαλό μας γύρισε συνειρμικά στον γεμάτο ασπρόμαυρα χαστούκια, ελληνικό κινηματογράφο. Έχουμε όλοι μεγαλώσει λίγο πολύ με την χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου, τότε που ακόμα και όταν οι γυναίκες παρουσιάζονταν ανεξάρτητες ή δυναμικές έμελε να “φάνε το χαστούκι τους” από τον φτωχό πλην φιλότιμο και λαϊκό άντρα που πρόσβαλαν ή πλήγωσαν. Τότε που το “ξύλο είχε βγει από τον παράδεισο” και το χαστούκι ήταν μορφή τιμωρίας, διαπαιδαγώγησης, δικαιοσύνης και αγανάκτησης, οι πρωταγωνιστές ήταν politically corect να “χτυπούν σαν άντρες” φέρνοντας το ξύλο του οργισμένου πατέρα ή του θυμωμένου συζύγου στην οθόνη με έναν ηχηρό και πολύ συγκεκριμένο τρόπο που το έδειχνε από δίκαιο και καθαρτικό έως αστείο και πολιτικώς ορθό.
Οι δραματικές και οι έντονα φορτισμένες σκηνές με ηχητικά και διαλόγους που προμήνυαν σφαλιάρα και βλέμματα να πεταρίζουν, βγαλμένες από την κοινωνία ή για την κοινωνία του ’50 και του ’60, έδιναν στους πρωταγωνιστές και την ευκαιρία να κάνουν όσο το δυνατόν υψηλότερη επίδειξη της τεχνικής τους στην σκηνή, μεταξύ άλλων. Τα πλάνα, αν παρατηρήσετε, αφού άνοιγαν και κατέγραφαν το χαστούκι, αμέσως έκλειναν, γίνονταν κοντινά στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών, σχεδόν στο βλέμμα τους.
Καταιγιστικά χαστούκια από τους παράνομους του “Αμόκ” σε αιχμάλωτες γυναίκες, το “Ξύλο βγήκε από τον παράδεισο”, “Η φτωχούλα και το βασιλόπουλο”, “Απ’τα αλώνια στα σαλόνια” στο οποίο μάλιστα οι πρωταγωνίστριες Δ.Στυλιανοπούλου και η Άντζελα Ζήλεια έφαγαν διπλό χαστούκι που πόνεσε πολύ μέχρι και στα γυρίσματα. Ποιος δεν θυμάται την σκηνή του “Όλγα αγάπη μου” και τις θαλασσιές τις χάντρες τη Ζωή Λάσκαρη να τρώει χαστούκι δις από τον Φαίδωνα Γεωργίτση ή το χαστούκι του Γιώργου Καμπανέλλη στην Μάρθα Καραγιάννη στην ταινία Ο Θείος από τον Καναδά (1959), “Ένας μάγκας στα σαλόνια” και με την λίστα να μην τελειώνει.
