10 ταινίες για το 2011

Αγαπάω τις λίστες… Η κατασκευή τους ξεκαθαρίζει πολλά πράγματα στο τοπίο της θεματικής που αφορούν. Γι΄αυτό και η σύστασή τους, στην τελική, είναι δυσκολότερη από ό,τι φαντάζεσαι ότι θα είναι. Να το πω απλά… το 2011 ήταν μια χρονιά με αρκετές καλές ταινίες. Δυσκολεύτηκα, έβαζα κι έβγαζα ταινίες πάνω σε κάθε λογής χαρτάκια εδώ και μέρες. Ο όρος «καλύτερη» είναι τελικά τόσο προσωπικός για τον καθένα που φοβάσαι να τον αποδώσεις οπουδήποτε. Εν κατακλείδι στη λίστα μου αφήνω πάντα ταινίες που νιώθω ότι πέτυχαν τον σκοπό τους, ότι «είπαν» αυτό που ήθελαν να πουν χωρίς δηθενιές και προκλητικούς εντυπωσιασμούς. Εκείνες που θα τις θυμάμαι ακόμα και μετά από την απομάκρυνση από τη σκοτεινή αίθουσα, που πρόσθεσαν κάτι καινούριο στην εικόνα και στην αφήγηση, εκείνες που με έπεισαν να κάνω άλλο ένα ταξίδι, που με διαψεύδουν όταν είμαι σχεδόν σίγουρη ότι τα έχουμε δει όλα …

1. Drive του Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν

Για την αριστοτεχνική μίξη του νουαρ με την ταινία δράσης, για τις σινεφίλ αναφορές στο σινεμά των αγαπημένων Σκορσέζε, Μαν και Πέκινπα, για την εξαιρετική εσωτερική ερμηνεία του Ράιαν Γκόσλινγκ, για τα αψεγάδιαστα πλάνα, για το καλύτερο soundtrack της χρονιάς, για τις σεναριακές σιωπές, για την ικανότητα του Ρεφν να φτιάχνει ακόμα το σινεμά που αγαπάμε…

2. A Separation / Ένας Χωρισμός του Ασγκάρ Φαραντί

Άνθρωποι, βλέμματα και εικόνες της σύγχρονης συντηρητικής ιρανικής κοινωνίας. Ο Φαραντί απέχει από το ποιητικό σινεμά του διάσημου ομοεθνή του, Αμπάς Κιαροστάμι, και κινηματογραφεί με ρεαλισμό και οικονομία στην αφήγηση ένα συγκλονιστικό και τελικά παγκόσμιο πορτρέτο μιας σχέσης.

3. Μαύρος Κύκνος του Ντάρεν Αρονόφσκι

Για την αίσθηση ότι κάποιος σε έχει σπρώξει σε βαθιά σκοτεινά νερά με τρόπο ύπουλο και ανέντιμο. Το είχαμε νιώσει και στο «Ρέκβιεμ για ένα Όνειρο». Ο Αρονόφσκι δίνει σάρκα και οστά στο σκοτεινό εγώ του υποσυνείδητου σε μια ανελέητη ξενάγηση «πίσω από το καθρέφτη». Φοβάσαι, πονάς, αγριεύεις, χαλιέσαι κα τελικά καταρέεις μαζί με την ηρωίδα του. Για την ικανότητα του σκηνοθέτη να εξαφανίζει τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ «αληθινού» και «κατασκευασμένου».

4. Incendies / Μέσα από τις Φλόγες του Ντενίς Βιλνέβ

Την τραγωδία την οσφραίνεσαι από τις πρώτες εικόνες και παρόλο που αισθάνεσαι ότι κάπου στο τέλος παραμονεύει μια ακραία εκδοχή αρχαιοελληνικού δράματος παραμένεις αιχμάλωτος μιας γοητευτικής αφήγησης από το παρόν στο παρελθόν και τούμπαλιν. Για την εξαιρετική ικανότητα του νεαρού Καναδού να μας κρατήσει δέσμιους στα χνάρια μιας αναζήτησης, που σχεδόν οικειοποιούμαστε, μέσα από φλόγες που δεν επιφέρουν πάντα την κάθαρση.

5. The Artist του Μισέλ Χαζαναβίσιους

Για τη μαγκιά του νέου σκηνοθέτη να συστήσει σε μια γενιά έτη φωτός μακρυά, ένα σινεμά «νεκρό» και λησμονημένο. Χωρίς χρώμα, χωρίς φωνή αλλά με υπερβολή στην κίνηση και την έκφραση, όπως ακριβώς φτιαχνόταν το σινεμά της αθωότητας 100 χρόνια πριν, ο σκηνοθέτης με το ανεκδίηγητο όνομα μας επιστρέφει στις ρίζες του σινεμά με τον πλέον διασκεδαστικό τρόπο.

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=OK7pfLlsUQM

6. The Descendants του Αλεξάντερ Πέιν

Αληθινό, ανθρώπινο, αισιόδοξο, αστείο, συγκινητικό, πηγαίο σινεμά χωρίς εξάρσεις, διδακτισμούς και ανούσια συναισθηματικά κρεσέντο μάς θύμισε την ποιότητα που μπορεί να διαθέτει μια καλή αμερικανική κομεντί.

. Le Gamin au Velo / The Κid with a Βike / Το Παιδί με το Ποδήλατο των Ζαν Πιερ και Λικ Νταρντέν

Το cinema verite των Βέλγων αδελφών. Η απλότητα στην κινηματογραφική αφήγηση πάνω σε θέματα πολυσύνθετα και ευαίσθητα. Εύστοχο, λιτό με μια επίφαση ακατέργαστου ρεαλιστικού κινηματογραφικού υλικού που απλώς υπηρετεί τις ειλικρινές προθέσεις των Νταρντέν που εδώ και χρόνια μένουν πιστοί στο δικό τους σινεμά. Κι εμείς σ΄αυτούς…

8. Limitless / Απόλυτη Ευφυία του Νιλ Μπέργκερ

Μια σπινταριστή ταινία – έκπληξη. Είχε άποψη, σασπένς, χιούμορ, τη γρήγορη και ευρηματική κινηματογράφηση που απαιτούσε το στόρι. Σαν μια βόλτα με το ρόλερ κόστερ του λούνα παρκ. Κρίμα για το ξενέρωτο τέλος, σχεδόν τσατίστηκα… Να τον παρακολουθούμε αυτόν τον Νιλ Μπέργκερ, έχει μέλλον… (αλλά πάλι μπορεί και όχι).

9. Rango του Γκορ Βερμπίνσκι

Κι εκεί που λες φτάνει τόσο animation και ακόμα και η pixar σε κάνει και βαριέσαι πλέον, έρχεται αυτή η κακάσχημη σαύρα με τη φωνή του Τζόνι Ντεπ και φέρνει την άνοιξη απ΄το πουθενά. Φόρος τιμής στα σπαγγέτι γουέστερν μάλλον διασκέδασε περισσότερο τους μεγάλους παρά τους μικρούς φίλους των κινουμένων σχεδίων, αλλά κι εμείς ψυχή έχουμε.

10. Le nom des gens / Πες μου το όνομά σου του Μισέλ Λεκλέρκ

Αστεία, αισιόδοξη, πολύχρωμη, χαριτωμένα τολμηρή, αγαπησιάρικη… Απλώς η πιο feel good ταινία της χρονιάς. Δεν ξέρω αν έπαιξε ρόλο που την είδαμε καλοκαιράκι… Τόσο καλοπροαίρετη και δροσερή που σε έκανε να θες να χαμογελάσεις ακόμα και στον πιο αντιπαθητικό σου γείτονα…

Ειδική μνεία στα «Biutiful», «I saw the devil», «Μελαγχολία», «Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν», «Super 8», «Moneyball» και «In a better world»…