Δυο λόγια για τον Αγγελιοφόρο

Προχτές δε με έπιανε ύπνος.

Το κινητό μου στα χέρια, Λεξ και Μικρός Κλέφτης στα ακουστικά και βουρ για μια βόλτα.

Βαλαωρίτου, Λέοντος Σοφού, Βαρδάρης, Δαναϊδων. Δαναϊδων 4.

Στο κτήριο του Αγγελιοφόρου.

Γαλήνιο μα το Θεό.

Σα να μην άλλαξε τίποτα, από το 2011 που ήμουν ακόμα εκεί.

Και όμως άλλαξαν πολλά.

Δυο μέρες πριν οι 110 υπάλληλοι. Οι 110 οικογένειες αν θέλετε καλύτερα που απέμειναν, μετά από αναμονή, στερήσεις και υποσχέσεις τελικά μένουν και επίσημα χωρίς δουλειά.

Όσο θεωρείται δουλειά, μία επιχείρηση που σε απασχολεί οκτώ μήνες χωρίς να σε πληρώνει.

Η “Δ” επέμενε όταν της είπα τα μαντάτα, ότι αποκλείεται να μη βγει άλλο ένα φύλο. Ότι θα βγει ένα τελευταίο, που θα αποχαιρετά τον κόσμο που τους στήριξε όλα αυτά τα χρόνια.

Και όμως τίποτα.

Ο “Αγγελιοφόρος” έφυγε από τα ράφια σαν κυνηγημένος.

Τραγική ειρωνεία για μια εφημερίδα που οι εργαζόμενοι της δε κρύφτηκαν στα δύσκολα αλλά έσφιξαν τα δόντια μέχρι τέλους για να συνεχίσει να βγαίνει με αξιοπρέπεια.

Προσωπικά δε ξέρω πόσα “ευχαριστώ” να πω για τις ευκαιρίες που είχα μέσα από τις σελίδες του.

Μέσα από εκεί έχτισα το δικό μου success story. Από εξάωρο την εβδομάδα ως δακτυλογράφος του τμήματος μικρών αγγελιών, δημοσιογράφος.

Και πάντοτε με ανθρώπους που με στήριζαν. Κυρίως με στήριζαν

Το πληκτρολόγιο δε πάει σε μεγάλα λόγια.

Μια ευχή και μόνο. Όλοι οι φίλοι μου από εκεί μέσα, να βρουν αυτό που τους αξίζει. Και να επανέλθει η ισορροπία στις ζωές και στις καρδιές τους.

Όλα τα άλλα από εκεί και πέρα μικρά…

Υ.Γ. Και αν κάποιοι πιστεύουν πως τέτοιες ευχές δε χωράνε το 2015, εγώ θα τους λέω μέχρι να πεθάνω πως τα φτερά υπάρχουν για να τα ανοίγεις και στη πιο σκληρή καταιγίδα. Ακόμη και αν αυτό σημαίνει πως θα φας μια δυο φορές τα μούτρα σου στα βράχια.

Το τραγούδι που άκουγα γράφοντας τα “Δρόμικα”