Εμείς και οι άλλοι

Χειμώνας και παγωνιά, καλή ώρα – Φλεβάρης ήταν. Επέστρεφα από την Αθήνα με το βραδινό τρένο. «Στο ‘Αδενδρο η ταχεία δεν κάνει στάση», έγραφε ο Ιωάννου – αλλά να που το βράδυ εκείνο έκανε. «Έχουμε τεχνικό πρόβλημα στη Σίνδο, θα σταματήσει εδώ το τρένο και θα συνεχίσετε με λεωφορεία του ΟΣΕ, που έχουν ήδη ειδοποιηθεί.»

Τι να κάνουμε, συμβαίνουν αυτά. Κατεβήκαμε από το τρένο όλοι μαζί, και περιμέναμε στην παγωνιά τα λεωφορεία. Μηχανοδηγός, ελεγκτές και λοιποί εργαζόμενοι έγιναν καπνός. Αφού σταμάτησε η αμαξοστοιχεία να κινείται, τελείωσε και η δική τους βάρδια. Δεν είναι δουλειά τους να φροντίσουν με ποια σειρά θα αδειάσουν τα βαγόνια και θα γίνει επιβίβαση στα λεωφορεία, ούτε να μεριμνήσουν για τυχόν ανήμπορους. Σιγά μη μας φέρνανε και κουβέρτες για να μην κρυώνουμε… ‘

Εφυγε λοιπόν το πρώτο λεωφορείο, έφυγε και τα δεύτερο, και το τρίτο. Ουρά βέβαια ποτέ δε σχηματίστηκε – μπουλούκι μαζεύονταν μπροστά στο κάθε λεωροφορείο, μπουλούκι επιβιβάζονταν. Έμειναν παραπίσω εκείνοι που δεν μπόρεσαν ή δεν ήθελαν να διεκδικήσουν δια της ωθητικής βίας μια θέση στα πρώτα λεωφορεία. Δεν πειράζει, έρχονται κι άλλα.

Έλα όμως που πριν έρθουν τα επόμενα λεωφορεία ήρθε το επόμενο τρένο – τοπικό αυτό, γεμάτο νεαρούς και νεαρές. Και στο επόμενο λεωφορείο δεν επιβιβάστηκε η εβδομηντάρα που είχε παγώσει να περιμένει, ούτε η λεπτοκαμωμένη κοπέλα με το αγοράκι. Γιατί ο εγγονός της μιας της έδωσε μια με τον αγκώνα να μπει πρώτος. Γιατί ο γείτονας της άλλης την ποδοπάτησε για να μη του φάει τη θέση, που προφανώς ως νεότερος και δυνατότερος δικαιούται.

Πικράθηκα πολύ εκείνο το βράδυ. Γιατί είναι πικρό να χάνεις τις αυταπάτες σου, να παύεις εν μία νυκτί να ελπίζεις ότι η νέα γενιά είναι διαφορετική, είναι καλύτερη, έχει συναίσθημα δικαίου, συνειδοποιεί ότι εκτός από δικαιώματα υπάρχουν και υποχρεώσεις – ότι υπάρχουν κι άλλοι.

Αλλά από πού να μάθουν; Ποιος σ’αυτή τη χώρα έμαθε να υπολογίζει τους άλλους; Και εννοώ τους πραγματικά «άλλους» – αυτούς που δεν είναι ούτε παρέα μας, ούτε συγγενεις μας, ούτε πελάτες μας. Είναι απλώς ανθρωποι με τους οποίους μοιραζόμαστε μια στιγμή, έναν χώρο, μια κοινωνία, έναν τόπο. Μα θα μου πείτε, ναι, κάποιοι το έμαθαν. Κάποιοι – και είναι αλήθεια πολλοί – δεν θεωρούν ότι έχουν δικαίωμα να κλέβουν την εφορία, να χτίζουν την παραλία, να ζητάνε φακελάκι, να πετάνε σκουπίδια στο δρόμο, να παρκάρουν στη διάβαση, να σπρώχνουν από μπροστά τους συμπολίτες κα συνανθρώπους σαν να πρόκειται για αντικείμενα. Κάποιοι δεν θεωρούν ότι η ελληνική ταυτότητα είναι συνώνυμη της αναρχίας και της εκ του ασφαλούς μαγκιάς. Δεν θεωρούν ότι ο σεβασμός προς τους άλλους είναι κάτι το ξενόφερτο, το «ευρωπαϊκό».

Εκείνοι όμως δεν είναι τα κοινωνικά μας πρότυπα. Εκείνοι είναι τα κορόιδα. Οι κακογαμημένες. Οι υστερικές. Οι μαλάκες.

Εγώ τους λέω πατριώτες.