Ενας Μάης ανάστροφος…

Όχι αυτος του ’68… αλλά ο δικός μας… Μικρός, τρομαγμένος, δειλός, φοβισμένος… χωρίς τσαγανό… σε μια απέλπιδα προσπάθεια να περισώσει τα κεκτημένα που μας κληροδότησε εκείνος ο άλλος Μάης, ο ρομαντικος, ο τολμηρός, ο ελπιδοφόρος, ο ονειροπόλος…

Με πλακώνει αυτή η άνοιξη που ακόμα και ο καιρος τη σιγοντάρει να μένει αθέατη. … Μετέωρος κι αυτός με το ένα πόδι στο χειμώνα και το άλλο στο καλοκαίρι… Μετέωροι κι εμείς όλοι ανάμεσα στο φόβο, στην απαισιοδοξία, στο θυμό και στην επιθυμία μας να χαμογελάσουμε, να ερωτευτούμε, να συμπονέσουμε….

Η ζωή σε υποτίμηση… ο κίνδυνος να γίνουν οι νταήδες δικαστές…. ο φόβος που απειλει να χωρίσει την κοινωνία σε στρατόπεδα…. παραβλέποντας την μία απόλυτη αλήθεια ότι το έγκλημα δεν είχε και δεν θα έχει ποτέ φυλετική ταυτότητα…

Κοιτάζω τις εικόνες βίας που παρελαύνουν στην οθόνη της τηλεόρασης, τον κόσμο στους δρόμους έτοιμο να ξεσπάσει, να εκραγεί… και νιώθω την ανάγκη να υπενθυμίσω τα αυτονόητα…. Ότι αν κάποιοι αλλοδαποί έκοψαν το νήμα της ζωής ενός ανθρώπου που θα μπορούσε να είναι ο σύζυγος, ο αδελφός, ο γιος κάποιου από μας δεν προσδιορίζει κάθε αλλοδαπό ως ψυχρό δολοφόνο, ότι αν κάποιοι μπάτσοι χτυπούν με αδιανόητη μανία έναν πεσμένο διαδηλωτή που θα μπορούσε να είναι ο σύζυγος, ο αδελφός, ο γιος κάποιου από μας δεν προσδιορίζει κάθε αστυνομικό ως μπάτσο-γουρούνι- δολοφόνο. Φοβάμαι για το ποιος μπορει να είναι το επόμενο θύμα κι εγώ όπως όλοι αλλά δεν θέλω να αφήσω το φόβο να καθορίσει τη ζωή των παιδιών μου… Ο καλύτερος φίλος του γιού μου είναι από την Αλβανία (αποφεύγω από πάντα να πω Αλβανός γιατί η λέξη έχει ταυτιστεί με αυτό πόυ οι παλιότεροι θα ονόμαζαν «ρετσινιά»)… έχει κι αυτος παρόμοια όνειρα με το γιο μου… οι γονείς του παλεύουν την ίδια ζωή με τη δικιά μας…. φοβούνται με τους ίδιους φόβους… επιθυμούν ένα παρόμοιο μέλλον για τα παιδιά τους… έτσι απλά… και αυτονόητα… Πώς θα γίνει να μην δηλητηριάσουμε το μυαλό αυτών των νέων παιδιών που θέλουν να ανοίξουν τα μάτια τους σε ένα κόσμο χωρίς ταμπέλες;…Πώς θα γίνει να μη γίνει ο γείτονας εχθρός μας;…. Πώς θα γίνει να μη χαθεί η έννοια της δικαιοσύνης σε ένα κόσμο άνισο;… Δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερη απάντηση από τα λόγια του ποιητή John Donne που κόσμησαν την εισαγωγή στο βιβλίο του Χέμινγουέι «Για ποιον χτυπά η καμπάνα»:

«…..Κανένας άνθρωπος δεν είναι μόνος του ένα Νησί ακέραιο και ξεχωριστό· κάθε άνθρωπος είναι ένα κομμάτι της Ηπείρου, ένα κομμάτι της ενδοχώρας· αν η θάλασσα πάρει μαζί της ένα σβόλο χώμα, η Ευρώπη λιγοστεύει, σαν να ήταν ένα Ακρωτήρι ή σαν να ήταν ένας Πύργος, φίλων σου ή δικός σου· ο θάνατος του κάθε ανθρώπου με λιγοστεύει, γιατί ανήκω στην Ανθρωπότητα. Γι’ αυτό, μη στέλνεις ποτέ να ρωτήσεις για ποιον χτυπά η καμπάνα· για σένα χτυπά». Κι όποιος κατάλαβε κατάλαβε…

Πέστε με ρομαντική… θα το πάρω σαν κοπλιμέντο…