Για ποιο πανεπιστημιακό άσυλο μιλάμε;
Πρέπει να καταλάβουμε ότι εν έτει 2015, η ελεύθερη διακίνηση ιδεών επιτρέπεται παντού (θεωρητικά τουλάχιστον). Δημοκρατία έχουμε. Η ελεύθερη διακίνηση ναρκωτικών δεν επιτρέπεται πουθενά.
Το πρόβλημα της εμπορίας ουσιών στην πανεπιστημιούπολη έρχεται και πάλι στο φως, καθώς 11 άτομα που διακινούσαν ναρκωτικά σε χώρους του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου συνελήφθησαν το απόγευμα της 8ης Μαρτίου 2016.
Η σύλληψη πραγματοποίηθηκε στο πλαίσιο επιχείρησης που έλαβε χώρα σε χώρους του ΑΠΘ, από αστυνομικούς του Τμήματος Δίωξης Ναρκωτικών Δυτικής Θεσσαλονίκης, με τη συνδρομή του Τμήματος Άμεσης Επέμβασης της Υποδιεύθυνσης Δίωξης Ναρκωτικών Θεσσαλονίκης και της ΟΠΚΕ.
Σύμφωνα με την αστυνομική έρευνα, η δράση της οργάνωσης εντοπίζεται τουλάχιστον κατά τον τελευταίο μήνα, ενώ κατασχέθηκαν συνολικά 13 δέματα που περιείχαν ποσότητες κάνναβης, έτοιμα να διακινηθούν σε υποψήφιους αγοραστές, καθώς και χρηματικό ποσό σχετιζόμενο με εμπορία ναρκωτικών ουσιών.
Επιπλέον, συνελήφθησαν έξι ακόμη άτομα, έπειτα από συναλλαγή ναρκωτικών με μέλη της οργάνωσης, και οι συλληφθέντες οδηγήθηκαν στον κ. Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης.
Δεν είναι η πρώτη φορά που παρατηρείται τέτοιου είδους περιστατικό στην πανεπιστημιούπολη, με χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό της 6ης Οκτωβρίου 2015. Το θέμα του ασύλου και το τι μπορεί να γίνει στο πλαίσιό του συνεχίζει να μας απασχολεί κάθε φορά που ακούμε για παρόμοιες ενέργειες στο ΑΠΘ και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία φορά.
Το επεισόδιο της συμπλοκής εντός του Πανεπιστημιακού χώρου το βράδυ της 6ης Οκτωβρίου μεταξύ εμπόρων ναρκωτικών σε μια «μαφιόζικη» αναμέτρηση δυνάμεων (πραγματικά δεν μας ενδιαφέρει ποια είναι η εθνικότητά τους, όσο κι αν τείνει να γίνει το πραγματικό θέμα της υπόθεσης) έδειξε και πάλι τα “σημεία και τέρατα” που ανέχεται ουσιαστικά η αστυνομία (ναι η αστυνομία γιατί πλέον έχει κάθε δικαίωμα να επέμβει σε παράνομες ενέργειες όπου κι αν συμβαίνουν αυτές) έφερε και πάλι στο επίκεντρο το θέμα της ασφάλειας στο χώρο του Πανεπιστημίου.
Και πραγματικά αισθάνεσαι τελείως αμήχανα διαβάζοντας την είδηση:
«Στη συμπλοκή πήραν μέρος περίπου τριάντα άτομα. Αστυνομικές δυνάμεις αναπτύχθηκαν περιμετρικά του ΑΠΘ για προληπτικούς λόγους, ωστόσο δεν κρίθηκε αναγκαία η επέμβαση τους.»
Απίστευτο! Τι σημαίνει βρε παιδιά δεν κρίθηκε αναγκαία η επέμβαση της αστυνομίας; Δηλαδή πότε καλείται να επέμβει η αστυνομία; Αυτοί οι άνθρωποι που ενεπλάκησαν στη διαμάχη δεν είναι γνωστοί και σεσημασμένοι; Δεν κρίθηκε αναγκαίο να προσαχθούν στο τμήμα;
Θυμάμαι όταν κατέβηκαν τα ΜΑΤ για να επιφέρουν την τάξη στην Ικτίνου και την Ζεύξιδος, τουλάχιστον 60 νεαρά παιδιά προσήχθησαν στο τμήμα μόνο και μόνο για αναγνώριση στοιχείων. Και εδώ που κακοποιοί και έμποροι (δεν μιλάω για απλούς χρήστες) “σκοτώνονται” εντός ενός ιερού (ναι ιερού και λίγα λέω) χώρου δεν κρίνεται αναγκαία μια επέμβαση;
Ποιος κρίνει τελικά πότε είναι αναγκαία μια επέμβαση; Απορία μέγιστη εκδηλώνω, γιατί το άρθρο περί απαγόρευσης της επέμβασης της αστυνομίας χωρίς πρυτανική άδεια όταν διαπιστωθούν εγκληματικές πράξεις πρακτικά δεν ισχύει πια.
Και για να ξεκαθαρίσουμε το θολό τοπίο του πανεπιστημιακού ασύλου να θυμηθούμε λίγο τι ακριβώς σημαίνει. Το θέμα του Πανεπιστημιακού ασύλου στην Ελλάδα είναι μια παγκόσμια πρωτιά (απ΄τις πολλές ελληνικές πατέντες που εξυπηρετούν στην τελική αναρωτιέμαι ποιους;) για τα πανεπιστημιακά δεδομένα. Και μπορούμε να κατανοήσουμε κάλλιστα γιατί ψηφίστηκε τότε το άρθρο, σε μια εποχή που μια προοδευτική κυβέρνηση έδειχνε ότι η αστυνομική παντοδυναμία (βγαίναμε από μια εποχή που η επιβολή της τάξης είχε πολλές ερμηνείες) έπρεπε να περιοριστεί με κάποιες συμβολικές κινήσεις (και σοφά έπραξε). Δημιούργημα του ΠΑΣΟΚ με νόμο που εισηγήθηκε ο Γιάννης Πανούσης (το νόμο 1268/82) και ίσχυσε μέχρι το 2009 οπότε και η Διαμαντοπούλου το κατήργησε (το άρθρο όχι το άσυλο, ό,τι κι αν εμπεριέχει αυτό θεωρητικά) με το νόμο 4009/2009. Η ουσία του νόμου Πανούση που καθιερώθηκε το 1982, και βασίστηκε στη φράση «ελεύθερη διακίνηση ιδεών» ήταν η πρόβλεψη ότι για να για να μπει η αστυνομία στο πανεπιστήμιο, πρέπει να συνεδριάσει μία τριμερής επιτροπή (πρύτανης, φοιτητής, διοικητικός) και ομόφωνα να αποφασίσει. Η ουσία του Πανεπιστημιακού Ασύλου βασίζεται στο εθιμικό δίκαιο και προστατεύει την ελεύθερη διδασκαλία και έρευνα και ορθά και την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι άλλο είναι το ένα άλλο είναι το άλλο. Η ελεύθερη διακίνηση ιδεών επιτρέπεται παντού (θεωρητικά τουλάχιστον). Δημοκρατία έχουμε. Η ελεύθερη διακίνηση ναρκωτικών δεν επιτρέπεται πουθενά. Και είναι απαράδεκτο να προστατεύεται εμμέσως μια «Μαφία» κάτω από την σκέπη του Πανεπιστημιακού ασύλου. Ο νόμος 4009/2011 της Διαμαντοπούλου κατήργησε ουσιαστικά το άρθρο 1268/82 που ρύθμιζε τον τρόπο επέμβασης της αστυνομίας εντός του Πανεπιστημίου. Δηλαδή επεστράφη στον εισαγγελέα (εκεί που ανήκει δηλαδή) η δικαιοδοσία της επέμβασης της ασυνομίας κατά εγκληματικών πράξεων που δεν έχουν καμία σχέση με την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Εκτός αν εξακολουθούμε να ζούμε σε μια κοινωνία όπου όλοι οι μπάτσοι είναι βρόμικοι και όλοι οι εισαγγελείς ανάξιοι εμπιστοσύνης.
Σ΄αυτήν την περίπτωση βέβαια δεν μας σώζει τίποτα. Ούτε το πανεπιστημιακό άσυλο.
