Parallax View

Η αγάπη μαύρισε μια μέρα

Ιστορίες Χριστουγέννων και όχι μόνο.

Κωστής Ζαφειράκης
η-αγάπη-μαύρισε-μια-μέρα-14002
Κωστής Ζαφειράκης
Στο μυαλουδάκι του η αγανάκτηση είναι μια κυρία που επιστρέφει από το σούπερ μάρκετ κρατώντας σακούλες με ψώνια. Της ρίχνει ένα βλέμμα-κεραυνό, αφιονισμένος από τη μυρωδιά που σκορπάνε στην ατμόσφαιρα τα φιλέτα γαλοπούλας. Τι να σκέφτεται; Πώς διαχειρίζεται το θυμό του; Ποια έγνοια τού τρώει τα σωθικά; Που δεν μπορεί να μπει μέσα στην σακούλα να φάει ως και το χαρτί περιτυλίγματος, μαζί με την γαλοπούλα;
Αγανακτισμένος, ρίχνει ένα κατούρημα-λίπασμα σε μια νεραντζιά και συνεχίζει το δρόμο του. Μέσα του βράζει η προσδοκία ότι στο σπίτι θα βρει ένα πιάτο κριτσανιστές κροκέτες και θα κάνει Χριστούγεννα. Χνωτίζει τα πεζοδρόμια, η υγρή του μουσούδα αφήνει παντού το αποτύπωμά της, οσμίζεται την αμηχανία μου, τις αφραγκιές μου, την ελπίδα μου. Τσαλαβουτάει στην αγάπη σαν πεντάχρονο παιδί. Κάθε του ανάσα κι ένας ύμνος στην αγάπη.
Σαν να’ χει καταπιεί ολόκληρη την «Επιστολή προς Κορινθίους» του Αποστόλου Παύλου.  Σαν μικρό παιδί, με μια χαρά-ωκεανό στην καρδούλα του κάθε φορά που μας βλέπει. Στο βλέμμα του, λέξεις απλές, τρισδιάστατες όμως, ασυναγώνιστες, αλλά και ξοδεμένες και μουτζουρωμένες,  όπως η «αγάπη»- που καμιά φορά μοιάζει με σκύλο από την κόλαση.

Μια νύχτα του Αγίου Βαλεντίνου, κάναμε ραδιοφωνική εκπομπή μαζί με την Ξένη, και ζαλισμένοι καθώς ήμασταν- κάτι ο Άγιος που γιορτάζαμε, κάτι το κρασί που πίναμε- διαβάσαμε στον αέρα τον «Ύμνο της Αγάπης» του Αποστόλου Παύλου. Όχι ο σταθμός δεν ήταν η «Λυδία η Φιλιππισία». Το ότι δεν απολυθήκαμε το χρωστάμε στον Απόστολο Παύλο. Όταν αρχίσαμε μετά να χορεύουμε τον «Ύμνο των Μαύρων Σκυλιών» του Λουκιανού Κηλαηδόνη, « Όχι λέμε στους βλάκες/ όχι γαμώ τους άσχετους/ Όχι λέμε στους βλάκες/ όχι στους χαζούς», ούτε που είχα ιδέα τι και ποιους, πάω να συναντήσω στο μέλλον.

Τον Σκούμπι Ντου; Τον Ραταπλάν; Τον Ιντεφίξ; Τον Μιλού; Τον Emo; «Ίσως η αγάπη να είναι ένα σκυλί ή καμιά φορά το φάντασμά του» (Μαριανίνα Κριεζή με την φωνή της Ελένης Δήμου). Και μετά ο Βαγγέλης του Φοίβου Δεληβοριά:  «Στο Κολωνάκι είναι ένας σκύλος, ο Βαγγέλης/ που τελευταία μόνο εμένα ακολουθεί/ όλο τον διώχνω, του φωνάζω, λέω “τι θέλεις”/ μου λέει “βυθίζεσαι στον βίο που λες πως θέλεις”/ και με κοιτάζει, και με κοιτάζει/ όπως κοιτούσες κάποτε εσύ». Είναι κι ο Κανέλλος, που έγινε blog και τραγούδι, από τον Στάθη Δρογώση «Θα μιλήσω για το φίλο τον Κανέλλο/ Που έχει μια καρδιά και τέσσερα ποδάρια/ Που γυρίζει στα Εξάρχεια τα βράδια/ Κι όλοι τον σέβονται του βγάζουν το καπέλο».

Κι αν δεν με πιστεύεις ρώτα στο δρόμο τα σκυλιά, τις αδέσποτες νύχτες.  Ακούγοντας την Ανδριάνα Μπάμπαλη στα λόγια του Νίκου Μωραίτη: «Αν είχα ένα σκύλο/ θα είχα αφορμή/ να βγω μια βόλτα/ έξω στη ζωή. Ελεύθερος θα΄ταν/ να τρέξει κι αυτός/ να τρέξει κι ο κόσμος/ που έμεινε κλειστός». Η αγάπη του, μαύρο καθρέφτισμα. Η ουρίτσα του, το ραντάρ της χαράς. Σαν κυριακάτικο πρωινό στον Αλιάκμονα, με όλη του την φθινοπωρινή δροσιά στις ξυπόλητες πατούσες.

Σχετικά Αρθρα
Σχετικά Αρθρα