Η σεφλέρα
Πριν από εικοσιπέντε χρόνια ακριβώς πήγα να πιάσω δουλειά σε ένα ραδιόφωνο πολύ φιλόδοξο. Είκοσι τρεις δήµοι και κοινότητες είχαν στήσει ένα σταθµό µε ό,τι πιο εκλεκτό κυκλοφορούσε τότε στην πιάτσα, σε τεχνολογία και ανθρώπινο υλικό. Λεφτά όχι αστεία. Και να τα στούντιο στη Μελενίκου, διώροφα και να τα µαγκαζίνο. ∆ουλεύαµε πέντε άτοµα σε κάθε […]
Πριν από εικοσιπέντε χρόνια ακριβώς πήγα να πιάσω δουλειά σε ένα ραδιόφωνο πολύ φιλόδοξο. Είκοσι τρεις δήµοι και κοινότητες είχαν στήσει ένα σταθµό µε ό,τι πιο εκλεκτό κυκλοφορούσε τότε στην πιάτσα, σε τεχνολογία και ανθρώπινο υλικό. Λεφτά όχι αστεία. Και να τα στούντιο στη Μελενίκου, διώροφα και να τα µαγκαζίνο. ∆ουλεύαµε πέντε άτοµα σε κάθε εκποµπή. Ήταν η πρώτη µου δουλειά και είχα θαµπωθεί. Σχολείο µεγάλο. Με προϊστάµενό µου τον Κωστή Μοσκώφ!
∆εν βάστηξε πολύ η χαρά. Ήταν τέτοια η κακοδιαχείρηση που το καράβι βούλιαξε πριν φτάσει καν µεσοπέλαγα. Τα εκατοµµύρια έκαναν φτερά, οι δήµοι και οι κοινότητες σφύριξαν αδιάφορα, τα λεφτάκια µας τα χάσαµε έχοντας δουλέψει ενάµιση χρόνο στην πραγµατικότητα δωρεάν. Το µαγαζί έβαλε λουκέτο. Τυπικό δείγµα όσων θα ακολουθούσαν για δυο δεκαετίες στην ελληνική πιάτσα των επιδοτήσεων. Το θυµήθηκα το Ένατο Κύµα, έτσι το έλεγαν το ραδιόφωνο προς τιµήν του πιο δυνατού κύµατος που τα σαρώνει όλα, το θυµήθηκα βλέποντας προχθές µια σειρά από µεγάλα φυτά στο µπαλκόνι µας. Μια σειρά σεφλέρες. Τη µέρα των εγκαινίων εκείνου του φιλόδοξου πλην άτυχους ραδιοφωνικού σταθµού είχαν καταφθάσει στο κτίριο δεκάδες, µην πω εκατοντάδες, γλάστρες. Το σύµπαν είχε θεωρήσει σωστό να στείλει ένα λουλούδι για το καλορίζικο. Τα λουλούδια λοιπόν δεν χώρεσαν στο κτίριο και τα έβγαλαν στο δρόµο. Κάποια στιγµή θυµάµαι άρχισαν να παίρνουν οι περαστικοί. Φεύγοντας από το εγκαίνιον αποφάσισα να πάρω και γω µια µικρή γλάστρα µε µια σεφλέρα που καθώς την έβλεπα στο πεζοδρόµιο µου φαινόταν µόνη και έρµη. Την πήγα δώρο στην καλή µου και κείνη την περιέθαλψε. Το ραδιόφωνο, η πρώτη µου δουλειά, µου άφησε φέσι ενάµιση εκατοµµύριο δραχµές τότε. Μας έµεινε όµως η σεφλέρα.
Με τα χρόνια η γυναίκα µου, που έχει green finger, τη µεγάλωσε καλά, την αραίωσε, δώρισε ρίζες της σε άλλα σπίτια, να µην τα πολυλογώ είκοσι πέντε χρόνια µετά η σεφλέρα ακµαία και ήρεµα επεκτατική έχει πιάσει ένα µεγάλο µέρος του µπαλκονιού µας µε τις κόρες της, τις ρίζες, σε διάφορες γλάστρες να έχουν ξεπεράσει την αρχική. Καλή άνοιξη να έχουµε. Οι µέρες είναι πονηρές.
*Το κείμενο είναι το editorial του τεύχους 187 της Parallaxi
