Parallax View

Ιούνιος στην πλατεία

Βράδυ Δευτέρας, 20 Ιουνίου. Είχα μέρες να κατέβω στην πλατεία Συντάγματος. Μπροστά στον  Άγνωστο οι «αγανακτισμένοι» των γηπεδικών συνθημάτων, μαμάδες και μπαμπάδες με τα παιδιά τους σε καρότσια, συνταξιούχοι, τουρίστες, περαστικοί. Κατεβαίνω τα σκαλιά. Η πλατεία είναι γεμάτη για 27η ημέρα. Στο βάθος, προς την Ερμού, από τις καντίνες, έχει αρχίσει να αναδύεται η τσίκνα. […]

Parallaxi
ιούνιος-στην-πλατεία-9797
Parallaxi
1.jpg

Βράδυ Δευτέρας, 20 Ιουνίου.

Είχα μέρες να κατέβω στην πλατεία Συντάγματος. Μπροστά στον  Άγνωστο οι «αγανακτισμένοι» των γηπεδικών συνθημάτων, μαμάδες και μπαμπάδες με τα παιδιά τους σε καρότσια, συνταξιούχοι, τουρίστες, περαστικοί. Κατεβαίνω τα σκαλιά. Η πλατεία είναι γεμάτη για 27η ημέρα. Στο βάθος, προς την Ερμού, από τις καντίνες, έχει αρχίσει να αναδύεται η τσίκνα. Πιο εκεί, μετανάστες εκτοξεύουν πολύφωτα παιχνιδάκια στον ουρανό. Παντού, νεαρά παιδιά με λάπτοπ, νόουτμπουκς και σμάρτφονς. Ο κόσμος έχει ήδη αρχίσει να σχηματίζει ημικύκλια μπροστά από ένα μαρμάρινο παγκάκι, στο αριστερό παρτέρι. Οι γραμμές πυκνώνουν. Οι μπροστά αρχίζουν να κάθονται. Και ύστερα οι πίσω και οι πιο πίσω.

Η συνέλευση ξεκινάει με μια μικρή καθυστέρηση, όπως λέει ένα παλικαράκι, 20-22 χρονών, στο μικρόφωνο. Διαβάζει το ψήφισμα της προηγούμενης ημέρας. Κι ύστερα αρχίζει, για μια ακόμη βραδιά, να εξηγεί στους συγκεντρωμένους τη διαδικασία της συζήτησης που θα κρατήσει μέχρι τα μεσάνυχτα. Κάθε μέρα, από τις 6 έως τις 8 το απόγευμα, όποιος θέλει προτείνει θέματα για συζήτηση. Η λίστα με τα θέματα τίθεται σε ψηφοφορία και η συνέλευση αποφασίζει ποια θέλει να συζητηθούν. Επιλέγονται τρία ή, το πολύ, τέσσερα. Ύστερα μοιράζονται κλήροι και επιλέγεται ο συντονιστής της συζήτησης. Και μετά ξανά κλήροι για όσους θέλουν να μιλήσουν.

Μαζεύεται κι άλλος κόσμος. Οι περισσότεροι κάθονται. Κάθομαι κι εγώ στις ζεστές πλάκες της πλατείας. Παρακολουθώ τις διαδικασίες. Περιμένω να δω πότε και πού θα σκαλώσουν. Πότε θα υπάρξουν διαφωνίες και κόντρα διαφωνίες. Πότε θα γίνει μπάχαλο. Δυο χιλιάδες άνθρωποι είναι εκεί και μάλιστα Ελληνες, τι διάολο; Δεν θα γίνει κόλαση; Δεν γίνεται!

Όλα κυλούν έτσι ακριβώς όπως τα περιέγραψε το παλικαράκι. «Ρολόϊ». Ο συντονιστής της συνέλευσης είναι κι αυτός γύρω στα 20 με 22. Τα θέματα έχουν επιλεγεί δι’ ανατάσεως των χεριών. Στους κενούς χρόνους, ανάμεσα σε δύο ομιλητές, διαβάζονται μικρές ανακοινώσεις και ψηφίσματα. Σύντομα, εύληπτα, καθαρά.

Στρίβω τσιγάρο και κοιτάζω επάνω, τον καλοκαιρινό ουρανό της Αθήνας. Παρακολουθώ όσους μιλούν. Κι όσους ακούν. Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ. Κάτι που δεν έχει καμιά σχέση με όσα έχω ζήσει σε φοιτητικά αμφιθέατρα, γραφεία νεολαιών και συνέδρια κομμάτων. Κάτι που σίγουρα δεν έχει σχέση με τη χρόνια …καναπεδίτιδα που «έδειρε» τη γενιά μου. Δεν θα σας πω ποια ήταν τα θέματα, τι ειπώθηκε, το αν αποφάσισαν κοινά αιτήματα, το αν κατέθεσαν σχέδιο για την «επόμενη ημέρα». Δεν κατέγραψα τέτοια πράγματα. Όποιος ενδιαφέρεται ας τα δει στα site της «άμεσης δημοκρατίας» ή ακόμη καλύτερα, ας πάει κι ας συμμετάσχει στις συνελεύσεις των πλατειών της Ελλάδας. Εκείνο που κατέγραψα ήταν πως άκουσα ωραία ελληνικά, σκέψεις όμορφα διατυπωμένες, σεβασμό στους άλλους ομιλητές, στους ακροατές και στο χρόνο, διάθεση για συμμετοχή. Εκείνο που κατέγραψα είναι μια γιορτή δημοκρατίας. Και Πολίτες που έχουν επαναδιεκδικήσει την Πόλη τους γιατί ενδιαφέρονται γι’ αυτήν. Κατέγραψα εκείνη την υπέροχη στιγμή που η πολιτική δίνει τη θέση της στην πραγματική Πολιτική. Σχεδόν ιδανικά…

Δεν ξέρω πως θα τελειώσει όλο αυτό. Κι αν το αύριο θα είναι λίγο καλύτερο από τον σημερινό ζόφο. Ομολογώ πως δεν είμαι πολύ αισιόδοξος. Κι αναρωτιέμαι… Όλοι αυτοί που το βράδυ της Δευτέρας 20 Ιουνίου κάθησα δίπλα τους, πώς θα βολευτούν με λιγότερο ουρανό;

Σχετικά Αρθρα
Σχετικά Αρθρα