Λόγια Δρόμικα: Περί φόβου ο λόγος

του Αλέξανδρου Σαλαμέ

Πολύ μίσος.

Στη πρώτη γραμμή το μίσος.

Άκουσα να χαρακτηρίζουν ένα 15χρονο αγόρι που έφαγε σφαίρα από αστυνομικό «κωλόπαιδο» και  «αλητάκι». Μέχρι και στον ραδιοφωνικό αέρα εκπομπής αφιερωμένης στον Γρηγορόπουλο, μπήκε στο κόπο να βγει το Σάββατο ανήμερα της επετείου τύπος γύρω στα 60 μόνο και μόνο για να πει «Γαμώ το μουνί της μάνας του».

Τα ίδια έχουν αρχίσει να σέρνουν συγκεκαλυμμένοι ή απροκάλυπτοι φασίστες –ας μην φοβόμαστε τα επίθετα επιτέλους. Φασίστες είναι, είτε γουστάρουν τον Κασιδιάρη και τη συμμορία του είτε όχι – και στο Νίκο Ρωμανό. Και να του χρεώνουν τα χίλια κακά της ελληνικής κοινωνίας.

Και καταλήγω, ότι ο φόβος σε κάνει ον σιχαμένο και απαίσιο.

Όλοι αυτοί φοβούνται αυτό που θα χάσουν. Και αυτό που πρέπει να μοιραστούν.

Ακόμη και αν δεν έχουν παρά να μοιραστούν το «τίποτα».

Αυτοί είναι που μισούν καλύτερα και πιο ολοκληρωμένα από όλους. Όχι ένα αγόρι 20 χρονών που θέλει την ευκαιρία του να σπουδάσει. Ακόμη και αν βρίσκεται στη φυλακή.

Αυτό δε πρόλαβε να ζήσει για να μισήσει κιόλας.

Έχω μπει και εγώ στο πειρασμό να μισήσω όλα αυτά τα όντα και τη σιχασιά που σέρνουν μαζί τους. Αλλά δε μου είναι εύκολο.

Μπορώ μόνο να αγνοώ την ύπαρξη τους. Και να περιμένω όχι να αλλάξουν –αυτό δε γίνεται. Ο φοβισμένος, φοβισμένος θα είναι ότι και να γίνει- αλλά να κρυφτούν στις τρύπες τους και να ξαναγίνουν ένα κλειστό κλαμπ που θα αλληλοαυνανίζονται με εθνικιστικές φανφάρες και σπονδές στους Ελ.

Εγώ προτιμώ να είμαι αυτός που φοβούνται. Όχι ως πρόσωπο. Αλλά ως κατάσταση.

Να φοβούνται τη διαφορετικότητα μου, την πρόσμιξη πολιτισμών που κυλάει στο αίμα μου αλλά και μια αγάπη που δε μετριέται με σύνορα αλλά με συμπεριφορές.

Αυτό είναι που θέλω να φοβούνται.

(Το τραγούδι που άκουγα γράφοντας τα «Δρόμικα»)