Λόγια Δρόμικα: Τέτοιο μέλλον μας ορίζουν αντί για “ευχαριστώ”

Μεγάλη Παρασκευή του 2004 σε ένα κωλοφυλάκιο στον Έβρο που ήμουν φαντάρος, πέντε παιδιά που υπηρετούσαμε μαζί στο ίδιο στρατόπεδο, σκοτώνονται από ηλεκτροπληξία, όταν ο διοικητής μας τους ανέθεσε να κουβαλήσουν τον ιστό της σημαίας του στρατοπέδου, με αποτέλεσμα ο ιστός να ακουμπήσει σε παράνομα τοποθετημένα καλώδια υψηλής τάσης πάνω από το στρατόπεδο.

Τα παιδιά κάηκαν ζωντανοί. Τον ένα τον αναγνωρίσαμε από τα κλειδιά του αυτοκινήτου. Από το στρατόπεδο πέρασαν οι γονείς όλων των παιδιών. Τους μιλήσαμε, τους γνωρίσαμε, τους είδαμε να κλαίμε και τους βουρκωμένοι τους αγκαλιάσαμε.

Και είναι από τις στιγμές που ελπίζεις ότι για αυτό το πατέρα και τη μάνα που έχασαν το γιο τους, θα υπάρξει μία στοιχειώδης δικαιοσύνη. Ένα άπλωμα του χεριού από το κράτος για τη μαλακία που έκανε.

Αλλά όχι.

Πριν λίγη ώρα μου έστειλε ένας φίλος ένα κείμενο. Πρωταγωνιστής ένας άστεγος στο τελευταίο στάδιο καρκίνου και ο συγγραφέας του κειμένου. Σε μια παράγραφο λοιπόν ξεδιπλώνεται δια στόματος του αστέγου η ιστορία του:

“Αγόρι μου, είμαι 62 χρονών, δουλεύω από τα 15 μου. Στα 24 έκανα δική μου δουλειά, πριν από εφτά χρόνια τα έχασα όλα! Και όταν λέω όλα, εννοώ ΟΛΑ. Τη γυναίκα μου, γιατί καθυστέρησε η σειρά της για μια εξέταση στο γαμωΤΕΒΕ. Τον γιο μου, που ήταν ένας από τους φαντάρους που “ακούμπησε”ο ιστός της γαμημένης μας σημαίας στο ηλεκτροφόρο καλώδιο και τέλος, το σπίτι μου, γιατί η λιγδαbank μού το πήρε για τις 40 δόσεις που είχαν μείνει.”

Και έλα και πες μου μετά για τη βαριά μας ιστορία και το ηρωικό μας παρόν.Και έλα και πες μου, ότι όσο ζεις σε αυτό τον τόπο δεν γεννιέσαι και μεγαλώνεις γονατιστός με μόνο σύμμαχο τα μεγάλα λόγια. Μέχρι να αποδειχτούν και αυτά μικρά. Σαν το στόμα αυτού που τα ξεστομίζει.

Το τραγούδι που άκουγα γράφοντας τα “Δρόμικα”

asalames1@gmail.com