To μεγαλείο της ανικανότητας

Εδώ και λίγα χρόνια στην παραλία της Βελίκας (παράλια Λάρισας), λειτουργούσε καρεκλάκι ηλεκτροκίνητο για ΑΜΕΑ, όπου σε έβαζε στη θάλασσα, σε βάθος περίπου 1,5 μέτρο. Άφηνες την καρέκλα και κολυμπούσες. Τελειώνοντας γύριζες και μέσα στο νερό ξανακαθόσουν στην καρέκλα και έβγαινες. Φέτος μεταφέρθηκε στην παραλία διπλανού χωριού (Σωτηρίτσα).

Για να φτάσει ο-η πάσχων-ουσα στην καρέκλα πρέπει πια να διανύσει μια μεγάλη απόσταση. Και αφού κάτσει και κάποιος άλλος χειριστεί το τηλεκοντρόλ ξεκινά η καρέκλα η οποία στο τέλος της διαδρομής δεν βυθίζεται στη θάλασσα αλλά σταματά ένα μέτρο πάνω από τη θάλασσα. Φαίνεται ο αμβλύνους μηχανικός που την εγκατέστησε θεώρησε πως οι παράλυτοι θα κάνουν βουτιά ή θα γλιστρήσουν στην καρέκλα για να πέσουν στη θάλασσα.

Κι όταν χρειαστεί να βγουν, θα “εκτοξεύονται”, καθώς η καρέκλα είναι τόσο ψηλά που αδυνατούν να σκαρφαλώσουν και πρέπει άλλοι λουόμενοι να πάρουν τον άνθρωπο στα χέρια να τον βγάλουν έξω. Σε μια κατασκευή του πανεπιστημίου Πατρών που κοστίζει 100.000 ευρώ, ανίκανοι Έλληνες κατάφεραν να το αχρηστεύσουν και να προσβάλλουν και πάλι την ελευθερία των ανθρώπων με αναπηρία (Η ταμπέλα που αναγράφει ότι υπάρχει εκεί το καρεκλάκι, είναι ακόμα (2 Αυγούστου) πεσμένη στο έδαφος!!! 

(Υ.Γ. Στα Μεσάγγαλα το αντίστοιχο καρεκλάκι μου είπανε σταματά ένα μέτρο ΠΡΙΝ τη θάλασσα- υποθέτουν πως ο παράλυτος θα σηκωθεί και θα περπατήσει αυτή την απόσταση και θα κάνει μπάνιο ο γάϊδαρος που του βάλαμε καρέκλα και θέλει να τον βάζει και μες στο νερό)