Μια πατρίδα για την κατσαρίδα

του Κωστή Ζαφειράκη

Μια κατσαρίδα στο νεροχύτη, το καινούργιο του κατοικίδιο. Είναι κι αυτή η Δημόσια και Ιδιωτική Τηλεόραση που ξυπνάει μέσα του το έντομο και παπαγαλίζει κατεβατά ολόκληρα για την γενετήσια ορμή της κατσαρίδας, πότε τρώει, πότε κοιμάται, πόσες μέρες αντέχει χωρίς κεφάλι, έμαθε και για ένα πείραμα που έγινε κάποτε στην Αμερική: κατσαρίδες εκτεθειμένες στην ραδιενέργεια, χαμογελαστές και κοτσανάτες όμως, κόβουν βόλτες στις πόλεις, σκορπώντας αστικό πανικό στο πέρασμά τους. Κι όπως ακτινοβολούν οι σκονισμένες μαρκίζες στην μεταμεσονύχτια Εγνατία ψιθυρίζει: «Μέσα στης ζωής τα μονοπάτια/ μπρος στ’ αρχοντικά σου σκαλοπάτια/ τριγυρίζω σαν την κατσαρίδα/ λίγη για να βρω χαρά κι ελπίδα».

Μια κατσαρίδα μακεδονομάχος, πατριώτισσα και σημαιοφόρος, παρελαύνει καθημερινά μπροστά του, κουζίνα-μπάνιο-κρεβατοκάμαρα, κάνει τα σκέρτσα της, τραγουδάει  και χορεύει στο Dancing With the Stars, διαβάζει σαν ξελιγωμένη Κάφκα («Όταν ο Γκρέγκορ Σάμσα ξύπνησε ένα πρωινό από κακό όνειρο, βρέθηκε στο κρεβάτι του μεταμορφωμένος σε γιγάντια κατσαρίδα»), γλείφει τα καπάκια από τις κατσαρόλες, πλένει τα φτερά της στη χορτόσουπα. Τα καλοκαίρια φωλιάζει στο ψυγείο και τους χειμώνες απλώνει τις (κατσ-)αρίδες της στις φέτες του καλοριφέρ.

Εδώ και λίγους μήνες την έχει πιάσει ακραίος ιμπεριαλισμός και μαζεύει στρατό για διώξει από το σπίτι τους ενοχλητικούς. Έχει και στρατηγική: λαδώνει τις κατσαρίδες της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας του Δήμου Θεσσαλονίκης. Κι όλες μαζί επιχειρούν τη μετονομασία της Θεσσαλονίκης σε Κατσαριδονίκη. Μια γιγαντιαία κατσαρίδα λευκή, πλάι στο Λευκό Πύργο, υπογραμμίζει την καινούργια εξουσία στην πόλη. Ψεκάζουν με ανθρωποκτόνα τους πάντες. «Κατσαρίδες κι αράχνες γλυκιά μου/μας κρατούν συντροφιά». Καταλαμβάνουν το γραφείο του Μπουτάρη και απάγουν τον Τζιτζικώστα. Απογορεύουν δια ροπάλου τον Σολωμό, αποκηρρύσουν τον Εθνικό μας Ύμνο κι επιβάλλουν το δικό τους: «La cucaracha, la cucaracha/ ya no puede caminar/ porque le falta/ porque no tiene/ marihuana pa’ fumar». Ζωγραφίζουν μια κουκαράτσα πάνω στη γαλανόλευκη και το γιορτάζουν μ’ ένα τρικούβερτο κατσαριδογλέντι μπροστά στον Μέγα Αλέξανδρο- «είναι μια ακόμα προκλητική κίνηση αποδυνάμωσης ενός συμβόλου. Ποια ύπουλη δύναμη επιβάλλει τις κατσαρίδες και μας εκτοπίζει στη μαύρη τρύπα της ιστορίας;» αναρωτιούνται, ιδρωμένοι από τον τρόμο και λουσμένοι στα χημικά αέρια, οι Θεσσαλονικείς και για να ξορκίσουν το κακό φορούν τις παραδοσιακές στολές της Μακεδονίας και τραγουδάνε πέφτοντας στον Θερμαϊκό: «Θεσσαλονίκη μου μεγάλη φτωχομάνα, εσύ που βγάζεις τα καλύτερα φρικιά». Μπαίνουν και στο «www.noikokyra.gr» για να μάθουν τρόπους εξόντωσης του θηρίου: « Μπορείτε με φυσικό και ασφαλή τρόπο να τις απομακρύνετε απλώνοντας φύλλα δάφνης όπου συχνάζουν κατσαρίδες, οι οποίες μισούν θανάσιμα τη δάφνη».

Οι κατσαρίδες, όμως, αναπαράγονται θριαμβευτικά και σαν Ολυμπιονίκες εισβάλλουν δαφνοστεφανωμένες στην Τσιμισκή. Χαριεντίζονται στα «Zara», αγοράζουν κολόνιες από το «Sephora», απαγορεύουν τη χρήση εντομοκτόνων και κάθονται στα «Goody’s» της Βενιζέλου.. Το βράδυ έχουν ραντεβού με τον Άδωνι διεκδικώντας ένα πρότυπο νοσοκομείο για έντρομα έντομα. Με τον Άδωνι συννενοούνται μια χαρά. Χρόνια τώρα μιλάνε μεταξύ τους στον ενικό. Στο δημοσιογράφο του STAR channel, που επιμένει να μάθει τα σχέδια τους απαντούν ηρωικά και πένθιμα: «Δεν είμαστε αρχολίπαροι, ούτε καρεκλοθήρες, απλώς διεκδικούμε το αυτονόητο: αξιοπρέπεια, μισθούς Τσίπρα, λαχανάκια Βρυξελλών και μια πατρίδα για την κατσαρίδα».