Μια ζωή δεν είναι παίξε γέλασε…

Όταν τον περασμένο Σεπτέμβριο έμαθα ότι η Αλίκη ήταν έγκυος στο τρίτο μας παιδί, είχα ελάχιστα επιχειρήματα για να την πείσω να το κρατήσουμε. Λίγες εβδομάδες πριν είχε κάνει ένα σημαντικό επαγγελματικό βήμα μετά από χρόνια απραξίας λόγω οικογένειας ενώ όλο το καλοκαίρι έλεγε και ξανάλεγε ότι η Καλλιόπη και ο Στράτος είχαν πια ξεπεταχθεί και αυτονομηθεί με αποτέλεσμα να της δίνουν χώρο και χρόνο για τον εαυτό της. Μου ανακοίνωσε με κλάματα την απόφασή της να σταματήσει την εγκυμοσύνη κι εγώ της ζήτησα απλά να μην βιαστεί να πάρει τηλέφωνο τον γιατρό της. Συμφωνήσαμε, έφυγα για την εφημερίδα και ξαναγύρισα σπίτι (πρώτη φορά στα επτά χρόνια) νωρίς το απόγευμα. Κουβαλούσα μια «βαριά» είδηση καθώς με είχαν απολύσει αλλά παράλληλα ένιωθα λυτρωμένος, αισιόδοξος και πολύ σίγουρος ότι θέλω να γίνω για τρίτη φορά πατέρας.

Της μίλησα για την απόλυση κλαίγοντας, όχι γιατί φοβήθηκα πως θα μείνω χωρίς την δουλειά που αγαπούσα, ούτε γιατί θα χάναμε έναν πολύ καλό μισθό. Με πείραζε που «ξεφτιλιζόμουν» άλλη μια φορά μπροστά στον άνθρωπό μου. Θυμήθηκα πόσες φορές της είχα παινέψει τον εργασιακό πολιτισμό του Αγγελιοφόρου. Απαρίθμησα τις δεκάδες φορές που της είχα ζητήσει να κάνει υπομονή γιατί θυσιάζοντας χρόνο και ενέργεια έχτιζα καριέρα δημοσιογράφου. Αναλογίστηκα πόσα μεγάλα λόγια είχα πει για να την πείσω ότι το να τρέχω σαν τον Βέγγο είχε στόχευση, νόημα, ουσία. Με κοίταξε με κατανόηση και προσπάθησε να με παρηγορήσει. Την σταμάτησα και συνέχισα να μιλάω. Κατέληξα λέγοντας πως θέλω να κρατήσουμε το παιδί. Το επιχείρημά μου ήταν ένα και μοναδικό: Αφού οι επαγγελματικές καριέρες γκρεμίζονται απ’ την μια μέρα στην άλλη και τα λεφτά χάνουν την αξία τους στη δίνη της οικονομικής κρίσης, ας κάνουμε τουλάχιστον  «έναν έλληνα ακόμα» για να μεγαλώσουμε τη φαμίλια μας, την αγάπη μας, τον ίδιο μας τον εαυτό. Δεν ξέρω με ποιον τρόπο παίρνουν τα άλλα ζευγάρια τις αποφάσεις τους αλλά η Αλίκη λες και ξεμπλοκάρισε με όσα άκουσε. Ήξερε πως από καιρό ήθελα να φύγω από την εφημερίδα. Έβλεπε κι αυτή το «τσουνάμι» της εξυγίανσης να έρχεται. Είχε «ξενερώσει» τόσες φορές που με ένιωθε πιεσμένο και εκνευρισμένο με πρόσωπα και καταστάσεις. Δεν είχε το κουράγιο ούτε καν να με αποπάρει που αυτοπροτάθηκα να απολυθώ. Συμφώνησε αμέσως. Ορκιστήκαμε να μην φοβηθούμε κανέναν ξανά. Δεσμευτήκαμε να μην μας στεναχωρεί τίποτα αν δεν είναι θέμα υγείας. Καμιά απόλυση, καμία τηλεοπτική είδηση, κανένα απαισιόδοξο σύννεφο δεν θα μπορούσε να βρέξει μιζέρια στο δικό μας σπίτι, έτσι από ένα πείσμα, για ένα «γαμώτο».  Το ραντεβού με τον γιατρό έγινε καιρό αργότερα για να δούμε την πορεία της εγκυμοσύνης. Οι μήνες πέρασαν και από την περασμένη Πέμπτη αναπνέει στη Θεσσαλονίκη η κόρη μου, ένα παιδί που γεννήθηκε… «λόγω κρίσης».

Περασμένα μεσάνυχτα επιστρέφω στο σπίτι από την κλινική. Τα δύο μεγάλα παιδιά κοιμούνται στρωματσάδα στο σαλόνι. Έχουμε πάρτι τώρα που λείπει η μαμά. Τρώμε ό, τι θέλουμε, ντυνόμαστε όπως θέλουμε, φεύγουμε κι ερχόμαστε χωρίς να χαλάμε χατίρια γιατί ξέρουμε καλά και οι τρεις ότι από τη Δευτέρα όλα θα είναι αλλιώς στο σπίτι. Προσπαθώ να σκεφτώ τις πρώτες αλλαγές:  Νέα ωράρια στον ύπνο και στο παιχνίδι, νέοι κανόνες κοινής ησυχίας, γάλατα, πάμπερς και σούπερ – μάρκετ, παιδί (ξανά) στην κρεβατοκάμαρα, έξοδος μετά από έξι μήνες, αναβολή των διακοπών, αλλαγή αυτοκινήτου, «φουσκωμένη» πιστωτική… Παραμένω ψύχραιμος και πεισμώνω περισσότερο ακόμα κι όταν περνώ στην φάση των μακροπρόθεσμων αλλαγών που περιλαμβάνουν τριπλά (αντί για διπλά) σχολεία και φροντιστήρια, τριπλά ντυσίματα, χτενίσματα, γάμους και προικίσματα…

Ήθελα και κόρη συν τοις άλλοις. Και μάλιστα λίγες μέρες πριν την ανακοίνωση των νέων μέτρων που μάλλον καταργούν τα προνόμια των τρίτεκνων.  Στο «Γένεσις» η μικρή Φανή γίνεται τριών ημερών. Κοιμάται μακάρια κι αυτή όπως τ’ αδέλφια της. Ό, τι είναι να βρει μπροστά της θα το βρει αρκετά χρόνια αργότερα γιατί… έτσι πάει η σειρά των πραγμάτων χιλιάδες χρόνια τώρα.

Όχι, δε σκοπεύω να προτείνω σε κανέναν να κάνει οικογένεια και παιδιά, πόσο μάλλον τρία παιδιά. Πάντα πίστευα ότι σ’ αυτά τα κομβικής σημασίας ζητήματα ο καθένας πρέπει να κάνει αυτό που αποφασίζει ο ίδιος. Αυτό που βλέπει στους άλλους κι αντί να το αποστρέφεται το επιζητά. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι φτιαγμένοι για δεσμεύσεις και οικογένειες. Ακόμη κι αυτοί που το θέλουν και το ζητούν θα το ξανασκέφτονταν αν τους δίνονταν η δυνατότητα να το αποκτήσουν «υπό δοκιμήν». Για μένα, όμως, η γέννηση ενός τρίτου παιδιού ήταν μια μικρή ολοκλήρωση. Μια ακόμα μικρή ολοκλήρωση στις πολλές που νιώθει ο άνθρωπος στην ενήλικη ζωή του. Ένα ακόμη παιδί στην οικογένεια είναι ένας ακόμη αντίλαλος της μελλοντικής χαράς μου, μια ακόμη παρηγοριά στις λύπες που θα έρθουν. Είναι μια μόνιμη αγωνία: Να είναι καλά, να αναπνέει, να γυρίζει κάθε βράδυ πίσω… Αυτό το «μικιό», που λέει και η κουμπάρα μου από την Κρήτη, είναι ένα πάνελ από μικρά – μικρά καθρεφτάκια που πολλαπλασιάζουν το είδωλό μου και αντανακλούν το φως και το σκοτάδι μου. Στερνοπαίδι για τη γιαγιά στη Θεσσαλονίκη, «σουγάρι» για τη γιαγιά στη Φλώρινα, έχει ήδη αποκτήσει το όνομά της, το δωμάτιό της και τον χρόνο της στη σκέψη όλων μας. Και ναι, δε φοβάμαι να το αφήσω ελεύθερο στο νέο μας κόσμο. Δεν αναρωτήθηκα ποτέ σε τι κόσμο θα μεγαλώσει κι αυτή και τα αδέλφια της. Ίσως γιατί ο κόσμος είναι το ίδιο σκληρός χιλιάδες χρόνια τώρα κι εμείς αδύναμοι να αντισταθούμε στη ροή των παραμέτρων που τον ορίζουν.

Ξημερώνει. Πάω και πάλι στην κλινική. Έχει ησυχία. Είναι, βλέπετε, Πρωτομαγιά. Κάποιοι έφυγαν στις εξοχές, άλλοι ετοιμάζουν πορείες κι άλλοι – τί ειρωνεία… – δουλεύουν από νωρίς. Δίνω ένα μεγάλο φιλί στην Αλίκη και παίρνω στα χέρια μου τη Φανή. Τα 49 εκατοστά της εκτίνονται από την παλάμη μέχρι τον αγκώνα μου. Είναι ένα πούπουλο που αναπνέει. Αναπνέει; Σκύβω να την ακούσω για να σιγουρευτώ. Μετά γέρνω στο αυτί της και της τραγουδώ τα λόγια του Ναζίμ Χικμέτ: «Η ζωή δεν είναι παίξε – γέλασε / Πρέπει να την πάρεις σοβαρά όπως, ας πούμε, κάνει ο σκίουρος / Δίχως απ’ έξω ή από πέρα να προσμένεις τίποτα / Δε θα’χεις πάρεξ μοναχά ΝΑ ΖΕΙΣ». 

Κάποια στιγμή θα της πω κι άλλα. Θα της εξηγήσω με ποιον τρόπο πήρα κι εγώ τη ζωή μου σοβαρά. Θα της αποδείξω ότι δεν περίμενα τίποτα να  έρθει από μόνο του. Πρώτα όμως οφείλω να της το δείξω με έργα και το χρέος αυτό είναι τόσο μα τόσο αναζωογονητικό…