Να προσέχεις…

Γράμμα από μια φίλη που μένει στο Λονδίνο

Μουδιασμένη και χάλια στο Λονδίνο που μπαίνω στο λεωφορείο και φοβάμαι. Που ακούγεται κάποιος απροσδιόριστος θόρυβος και πετάγομαι. Και δεν είμαι η μόνη. Όλοι τα ίδια λέμε.

Φίλοι και γνωστοί στέλνουν μηνύματα που αρχίζουν κάπως έτσι “Με όσα έγιναν στο Παρίσι, σε σκεφτόμουν” και τελειώνουν κάπως έτσι “Να προσέχεις” ή “Έστω για λίγο να μην πηγαίνεις σε μέρη με πολύ κόσμο”.

Ναι, θα προσέχω. Ναι, αποφεύγω τα μέρη με πολύ κόσμο. Αλλά, χθες μουδιασμένοι βγήκαμε για καφέ με έναν φίλο και σκεφτόμασταν πως και στο Παρίσι άνθρωποι σαν εμάς, βγήκαν για φαγητό, πήγαν σε μια συναυλία και πρόσεχαν αλλά όσο κι αν προσέχεις, κανείς δεν μπορεί να προφυλαχτεί από μια τέτοια επίθεση.

Όμως δεν γίνεται να ζούμε με τον φόβο. Βρίσκομαι στο Πανεπιστήμιο και ακούω φοιτητές ανήσυχους να λένε πως πρέπει να παριστάνεις πως είσαι νεκρός κι αν συμβεί κάτι όταν είσαι στο δρόμο, να κρυφτείς κάτω από κάποιο αμάξι.

Δεν μπορεί να μπει σε μια σειρά η σκέψη μου. Το μόνο που σκέφτομαι, είναι πως ναι, στην Ελλάδα πιθανόν θα είχα άλλα προβλήματα, όμως σίγουρα δε θα ανησυχούσα για τη ζωή μου. Τώρα ανησυχούμε και αυτό φαίνεται στα βλέμματα που ανταλλάξαμε όταν μέσα από το λεωφορείο είδαμε το London Eye φωτισμένο με τα χρώματα της Γαλλικής σημαίας. Φαίνεται που το πρωί της Δευτέρας στο απλό “τι κάνεις;” κάποιοι απαντούσαν “πρέπει να συνεχίσουμε να ζούμε”.

Έκανα μια ψηφιακή βόλτα στη Θεσσαλονίκη. Μου λείπουν αυτοί που αγαπώ και είναι εκεί. Τόσο καιρό έλεγα πως δε μου λείπει ο τόπος, γιατί οι άνθρωποι κάνουν τους τόπους. Αλλά ναι, πλέον σίγουρα μου λείπει να νιώθω ασφαλής στον μοναδικό τόπο που μπορώ να αποκαλώ “δικό μου”. Κάπως έτσι μαθαίνουμε πως δεν είναι όλα όσο αυτονόητα νομίζουμε.

Υ.Γ. Πεισματικά ας ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες. Και ας μοιραζόμαστε λίγη παραπάνω αγάπη. Το χρειαζόμαστε όλοι.