#O_Nikisantas_ton_Adi

Καθημερινά στα social media έρχομαστε σε επαφή με αμέτρητες ιστορίες. Αστείες, ανθρώπινες, θλιβερές, άλλες επίμονες και άλλες σαν αεράκι που πάει και ερχεται. Λίγες είναι όμως οι ιστορίες που δίνουν τον πραγματικό παλμό και ενώνουν τον κόσμο του facebook και του twitter. Όπως αυτή του Αποστόλη. Ήταν 30 χρόνων. Σχεδόν καθημερινά το τελευταίο διάστημα έδινε το παρόν και μοιραζόταν, με όλους όσους τον ακολουθούσαν, τον αγώνα του ενάντια στον πιο σκληρό εχθρό. Πάλευε για τη ζωή. Κρατούσε ένα κανονικό ημερολόγιο τόσο στο ιστολόγιο του, όσο και στο twitter. Μιλούσε για τις χημειοθεραπείες, τις καθημερινές δοκιμασίες του, τον πόνο που ένιωθε αλλά και την μικρή καθημερινότητα του. Και οι φίλοι τού έδιναν κουράγιο. Με ένα tweet και έναν καλό λόγο.

Ώσπου χτες όλα τελειώσαν. Εκείνος έφυγε. Αλλά πριν φύγει ένιωσε την ανάγκη να κάνει κάτι περισσότερο. Αρκούσε ένα hashtag και λίγη προσοχή από τους συνανθρώπους του. Και έτσι χτες το απόγευμα συνέβη κάτι μαγικό στο ελληνικό twitter. Η φράση #tolislovedmaria σαν μαγικό ξόρκι μας συνεπήρε και έγινε ΤΤ για αρκετή ώρα. Τόση ώστε ακόμα και ξένοι να ψάξουν να μάθουν τι συνέβη. Και ύστερα και αυτοί με την σειρά τους να ποστάρουν το hashtag. Αυτή ήταν η τελευταία του επιθυμία. Και ήταν και ο μοναδικός τρόπος για να νικήσει το θάνατο. Δεν θέλησε να τον θυμούνται για τον πόνο που περιέγραφε. Ούτε για τίποτα άλλο που να προσδιόριζε τον ίδιο. Μόνο επειδή αγάπησε κάποιον άλλο άνθρωπο. Και ήθελε αυτός ο άνθρωπος να τον θυμάται ακριβώς για αυτή την αγάπη. Ο Αποστόλης σκεφτόταν όσα θα έχανε και πιο πολύ εκείνη, την αγάπη του.

Σε ένα tweet του λίγες μέρες πριν φύγει περιγράφει την δύσκολη κατάσταση του λίγο πριν το τέλος αλλά και την αγάπη του για τον άνθρωπο με τον όποιο ονειρεύοταν να μοιράστεί τη ζωή του:

“ζω!!! Σε ακινησια παλι, με πονους ασχημους. Ενιοτε χαμογελαω! Αλλωστε χρωσταω ακομη 1 ζωη Γεματη στο κοριτσι μου!”

Έγραφε όποτε μπορούσε και όποτε του το επέτρεπε η κατάσταση του. Μοιραζόταν τις μύχιες σκέψεις του και τις ελπίδες του: ποίηματα του Αζιν Νεσίν, ταξίδια στον κόσμο, τον ενθουσιασμό του για τις ταινίες και τα βιβλία που έπεφταν στα χέρια του, για το PS3 αλλά και σύντομα παραμύθια για μικρά παιδιά. Σε ένα από τα τελευταία του post, στο ιστολόγιο του, δείχνει να αντιλαμβάνεται την ψευδαίσθηση μιας κλεψύδρας που ολοένα και λιγοστεύει σε άμμο. Σε αυτό το σημείωμα ο Αποστόλης παλεύει ανάμεσα στο τώρα και στο μετά και σημειώνει :

“Σε στιγμές φιλοσοφίας όμως καταλαβαίνω το εξής: είμαστε όντα περίεργα αγαπητέ. Ο θάνατος μου θα έρθει -μάλλον- είτε στον ύπνο μου, είτε σε κάποιο κώμα, είτε με κάποια ανακοπή, στα πλαίσια του καρκίνου. Μάλλον. Υπάρχουν ελπίδες να σκάσω από το φαγητό νωρίτερα. Μετά το θάνατό μου όμως για μένα μαύρο. Ένας βαθύς ασυνείδητος ύπνος. Μετά τίποτα. Ούτε ανησυχία, ούτε σκέψεις, ούτε πόνος, ούτε φόβος, ούτε αγάπη, ούτε έρωτας, ούτε γέλιο, ούτε κλάμα. Τίποτα. Τότε τι φοβόμαστε; Τι μας νοιάζει το μετά αν δεν θα είμαστε εκεί για να το αντιληφθούμε; Καταλήγω ότι απλώς κάποιους τους αγαπάμε πιο πολύ από εμάς. Φοβάμαι περισσότερο πια για το τι θα απογίνουν οι άλλοι, κάποιοι περισσότερο από άλλους. Για τον πόνο που θα τους προξενήσω, το ότι δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα για να το πάρω πίσω. Δεν είμαστε τόσο εγωιστικά όντα τελικά. Υπάρχει και η άλλη βέβαια όψη, άκρως εγωιστική. Γιατί να συνεχίζει η ζωή να “ζείται” -παθητική κι ας μην υπάρχει- αν δεν είμαι εγώ στον κόσμο. Τι μέρες, νύχτες, χαμόγελα, στιγμές με πλεγμένα χέρια, παιχνίδια στην κουζίνα, αδιάφορους καυγάδες, βόλτες στην καλοκαιρινή Αθήνα, ταινίες, βιβλία, μουσικές θα χάσω. Γράφοντας το παραπάνω, βούρκωσα στις δύο τελευταίες σειρές. Τελικά είμαστε εγωιστές. Θέλω να μείνω κι άλλο εδώ”.

Παρακολούθώντας την ανταπόκριση του κόσμου μια σκέψη πέρασε από το μυαλό μου. Τέτοια συγκίνηση είχα να δω στα social media πολύ καιρό. Ήταν πολλοί π.χ. αυτοί που κινητοποιήθηκαν για να πάει η Γεωργία Παπ. στο Νέο Δελχί και να κάνει τη θεραπεία της. Κάμποσοι απο ‘μας είχαμε συγκλονιστεί από τον πόνο της Αμαλίας Καλυβινού κάνοντας τα πρωτά μας βήματα στην μπλογκόσφαιρα το 2007.

Ίσως μερικά πράματα να είναι πάνω από τις δυνάμεις μας. Όπως χτες που ο Αποστόλης έφυγε για το τελευταίο του ταξίδι. Όμως ήταν μια μοναδική στιγμή για όλους όσους μοιράστηκαν την αγωνία του ακόμη κι αν δεν τον είχαν γνωρίσει ποτέ από κοντά. Κι αυτό το γεγονός είναι που σε γεμίζει με μια εσωτερική ζέστη και με μια ελπίδα ότι ο καθένας ίσως ακόμα κρύβει λίγη ανθρωπιά μέσα του. Σε μια τέτοια εποχή που ξύνουμε επίμονα τον πάτο του βαρελιού – σαν άνθρωποι, σαν κοινωνία, σαν συντεταγμένη πολιτεία – ο Αποστόλης μας έδειξε μια αλήθεια ζωντανεύοντας με την επιθυμία του έναν στίχο από το “Άξιον Εστί” του Ο. Ελύτη:

Ο νικήσαντας τον Άδη και τον Έρωτα σώσαντας…

ΥΓ: Σήμερα πάντως το fb συζητάει για τον Γέροντα Παϊσιο και τη διαδικτυακή τρολ περσόνα του, τον Γέροντα Παστίτσιο. Για κάθε βήμα μπροστα που κάνουμε (#TolislovedMaria) πόσα βήματα πίσω αντιστοιχούνε (Πατσίτσιος) άραγε;