Διατρέχοντας τα Ανατολικά Τείχη

Τείχη και τείχη. Αρχαία και Νεότερα. Μνημεία-Υλικά τεκμήρια του παρελθόντος. Των ντόπιων, όσων ζουν “Μες τους προσφυγικούς καταυλισμούς” του Γ. Ιωάννου, των κατοίκων του κέντρου, των επισκεπτών, των ερωτευμένων φοιτητών, των επίσημων και ανεπίσημων φορέων. Και Τείχη άυλα ψυχικά, αλλοτριωτικά. Από τον εαυτό προ πάντων. Όρια χωρίζουν και οριοθετούν.

Τα Τείχη της Θεσσαλονίκης μαγεύουν/ γοητεύουν. Φέρουν αξίες. Ιστορική, αρχαιολογική, αυθεντικότητας, τοποσήμου και ανάμεσα σε άλλες την αξία της προσωπικής μνήμης. Μνημεία τα τείχη κάποια σχέση θα έχουν με τη μνήμη μας. Και ας αγνοούμε χρονολογίες και επιστημονικούς όρους. Με θέα τη θάλασσα ή όχι. Εξαρτάται από τη μεριά που είσαι. Συνυπάρχουν με το παρόν. Σηματοδοτούν το παρελθόν. Και επεκτείνουν τα προσωπικά, θνητά όρια. Όπως η φαντασία και τα όνειρα για το μέλλον. Γιατί τα τείχη; Για το ταξίδι στο χρόνο. Στο πριν και μετά την ύπαρξή μας. Τα τείχη μας προστατεύουν από το φόβο της φθοράς. Είναι εκεί σταθερά και συνομιλούν με όσους δεν κοιτούν μόνο αλλά βλέπουν. Όταν οι σκέψεις γίνονται οπτική πραγματικότητα και αποτυπώνονται με ένα φωτογραφικό “κλικ” μια άλλη σταθερά της μνήμης γεννιέται. Και ένα άλλο ταξίδι ξεκινά.

*Η Νάνσυ Σπυρτζή νόμισε πως είναι αρχαιολόγος όταν αποφοίτησε από το ΑΠΘ. Στη συνέχεια ολοκλήρωσε μεταπτυχιακές σπουδές στην Ανθρωπολογία στο τομέα των έμφυλων σχέσεων, τα συνδύασε με την Ιστορία της Τέχνης και το πράγμα μπερδεύτηκε περισσότερο. Δεν πτοήθηκε όμως. Ολοκλήρωσε σεμινάριο επαγγελματικής κατάρτισης στη Μουσειολογία και το 2012 μεταπτυχιακό δίπλωμα στη Διαχείριση Μνημείων, συνθέτοντας στοιχεία Αρχαιολογίας Πόλης και Αρχιτεκτονικής. Την εποχή αυτή συνεργάζεται με το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού και διδάσκει -εκτός άλλων – Ιστορία της Τέχνης.