Η τριήμερη σιέστα της πόλης

Λένε πώς είναι σκληρή η πόλη τον Δεκαπενταύγουστο. Άδεια… με τη μοναξιά να λιώνει κια να σε λιώνει κάτω από τον πιο ζεστό ήλιο του καλοκαιριού. Πέστε με ανάποδη, αλλά εγώ τον Δεκαπενταύγουστο προτιμώ να μένω στην πόλη. Η τελευταία απελπισμένη έξοδος προς τις παραλίες μου φέρνει κατάθλιψη. Δεν ονειρεύομαι τα μποτιλιαρίσματα της Χαλκιδικής, δεν με δελεάζει η περιπέτεια του να βρώ ένα κομμάτι αμμουδιά ανάμεσα σε ιδρωμένα σώματα, δεν με γοητεύει η αγωνία του να φύγω απ΄την πόλη σχεδόν καταναγκαστικά.

Μ΄αρέσει η Θεσσαλονίκη την εβδομάδα του 15αυγουστου, όπου όλα είτε είναι κλειστά είτε υπολειτουργούν. Το τριήμερο που διανύουμε είναι το αγαπημένο μου στην πόλη. Η ησυχία σχεδον θυμίζει αυτή του χωριού. Και είναι οι μόνες μέρες του χρόνου που εμείς οι άνθρωποι του κέντρου μπορούμε να απολαμβάνουμε αυτήν την σπάνια κατακόρυφη πτώση των ντεσιμπέλ. Οι δρόμοι άδειοι από αυτοκίνητα. Την βόλτα νωρίς το πρωί ή το βραδάκι την απολαμβάνεις περισσότερο από κάθε άλλη εποχή. Μια ασυνήθιστη ηρεμία επιβάλλεται πέρα και πάνω από κάθε άγχος που προσπαθεί να καταλάβει το νου. Το τελευταίο φυλάκιο της ψυχής πριν την ολική επαναφορά σε ρυθμούς χειμώνα.

Εδώ και χρόνια είναι μια άτυπη συμφωνία που έχω κάνει με τον εαυτό μου. Να μένω στην πόλη. Να φιλιώνω με την τσιμεντούπολη. Οι παραλίες ας περιμένουν. Κάποιο άλλο Σαββατοκύριακο. Δεν τέλειωσε δα η καλοκαιρία. Είναι μακρύ το ελληνικό καλοκαίρι.