Στη σκοτεινή αίθουσα

του Αλέξανδρου Σαλαμέ

Αγαπώ το σινεμά πολύ. Μπορώ να κάθομαι πηγαίνω κάθε μέρα. Μπορώ να βλέπω και δυο ταινίες σερί. Δε βαριέμαι το σινεμά. Όταν απολύθηκα από τον «Αγγελιοφόρο» με τις μαζικές απολύσεις 2011, με έσωσε από την κατάθλιψη. Και ακόμα το παλεύει και τα καταφέρνει όταν δεν είμαι καλά. Είναι οι ταινίες που διαλέγω. Πάντα φωτεινές και χαρούμενες. Με ωραίο τέλος και με ανθρώπους που βγαίνουν νικητές. Πάντα νικητές. Και πάντα με άλλους ανθρώπους δίπλα τους που τους αγαπάνε. Γιατί κάθε άνθρωπος αξίζει το χαρούμενο τέλος. Ό,τι και να έχει κάνει, όσους και να έχει βλάψει, στη τελική το αξίζει. Είναι και η σκοτεινή αίθουσα. Αισθάνομαι ότι για δύο ώρες μπορώ να κρυφτώ. Και να μη με βρει κανείς. Να μη χρειαστεί να μιλήσω, να εξηγήσω…Μπορώ να δακρύσω και να μη το πάρει χαμπάρι κανείς. Ακόμη και αν το δάκρυ δεν αφορά τη ταινία που βλέπω εκείνη την ώρα. Είναι και τα τοπία. Ανοίγει το πλάνο και βλέπω μέρη που δεν έτυχε να πάω. Μέρη που θέλω να ζήσω και μέρη που θέλω απλά να επισκεφτώ. Μπορεί να είναι και μέρη που τα περπάτησα με το κορίτσι μου και τα ξαναβλέπω. Καμιά φορά σκέφτομαι αν είμαι άνθρωπος μόνος. Άνθρωπος έρημος. Για αυτό και αγαπώ αυτή την ερημιά. Αλλά πάλι γιατί χαμογελάω κάθε φορά που το ζευγάρι τελικά σμίγει στο τέλος της ταινίας; Κάθε φορά χαμογελάω. Και κάθε φορά ψάχνω το χέρι του κοριτσιού που αγαπάω εκεί δίπλα για να το σφίξω με όλη μου τη δύναμη. Κάποιες φορές είναι εκεί. Άλλες πάλι απλά σφίγγω τη γροθιά μου ευχόμενος την επόμενη φορά να γυρίσω και να το δω πλάι μου… Καλά Χριστούγεννα. Και να τα περάσετε με τους ανθρώπους που αγαπάτε πιο πολύ. Με τους ανθρώπους που σας έλειψαν και με τους ανθρώπους που σας κάνουν να γελάτε και να θυμάστε. Το σινεμά είναι μοναχικό σπορ για μοναχικούς ανθρώπους τούτες τις μέρες. Μακριά…

(Το τραγούδι που άκουγα γράφοντας τα “Δρόμικα”)