Τη λες ΔΕΘ, τη λες και DETH

Πέντε – έξι μαυροντυμένοι και καμιά δεκαριά ένστολοι,  έψαχναν  σκιά να σταθούν μπροστά στο Συντριβάνι στην Εγνατία, λίγο πριν το μεσημέρι. Ήταν να κάνουν συγκέντρωση διαμαρτυρίας, μόνο που συγκέντρωση δεν έγινε ελλείψει απαρτίας, ο κόσμος σκόρπισε ψάχνοντας δικαιολογία. «Φταίει ο ήλιος που καίει ντάλα  καταμεσήμερο».

Σάββατο, μέρα εγκαινίων της 77ης ΔΕΘ κι ενόσω ανηφόριζε ο ήλιος στον ουρανό, το κέντρο της  Θεσσαλονίκης γέμιζε από το γνωστό εκθεσιακό πλήθος.  Κοστουμαρισμένα στελέχη με ιδρωμένα πουκάμισα, κυρίες με πιστολάκι κομμωτηρίου και λευκά λινά φορέματα, οικογένειες με βερμούδες από τη Δράμα, τα Γιαννιτσά και την Ορεστιάδα. «Λες να είναι η Μητρόπολη αυτή;  Περίμενε, μην βιάζεσαι , θέλω να ρίξω μια ματιά στα πέδιλα». Οι πολιτικοί και οι «ουρές» τους ήταν λιγότεροι από κάθε άλλη χρονιά. Ο πρωθυπουργός έδωσε τον τόνο αποχωρώντας αμέσως μετά τα εγκαίνια, ούτε ένα φιλικό χτύπημα πλάτης σε τοπικό στέλεχος, πού να προλάβεις να κάνεις χειραψία;

Μετά το μεσημέρι οι δρόμοι άρχισαν να κλείνουν. Πάνω στο ηλιοβασίλεμα έσκασαν στους δρόμους κι οι πορείες.  Αλλού ο Τσίπρας, αλλού η Παπαρήγα, αλλού οι αντεξουσιαστές, αλλού οι οπαδοί του Ηρακλή, γηραιού κατά παράδοση μόνο (η πορεία τους είχε τον πιο μικρό μέσο όρο ηλικίας). Παντού οι αστυνομικοί, άλλοι με μπλε, άλλοι με μαύρα, άλλοι στα χρώματα της παραλλαγής, κάποιοι τόσο νέοι που θα μπορούσαν να έρχονται από την πορεία του Ηρακλή.  Όλο το κέντρο  έδωσε τη θέση του ως τη  νύχτα σ’ έναν παράξενο τόπο. Ερημιά στις καθέτους, Αγίας Σοφίας, Καρόλου Ντηλ, Π.Π. Γερμανού, ενώ οι  κορδέλες από τους σχηματισμούς των διαδηλωτών ξεδιπλώνονταν στην Τσιμισκή και τη Βενιζέλου με τα αντιμνημονιακά συνθήματα να φτάνουν, μακρινό βουητό, στα πίσω στενά.  Στο ναό της Αγίας Σοφίας είχε γάμο, οι καλεσμένοι, ένα μικρό καλοντυμένο τάγμα, έφυγαν με τα πόδια προς την παραλία, σε μια γωνία διασταυρώθηκαν με αστυνομικούς, εσύ κρατάς στα χέρια τη μάσκα αλλά εγώ κρατάω μπουμπουνιέρα. Μια κροτίδα έσκασε κάπου μακριά, ένα αγοράκι έβαλε τα κλάματα, «σώπα, μωρό μου, πυροτεχνήματα για την Έκθεση ρίχνουν».

Άφαντα τα ΙΧ, άφαντοι κι οι κάτοικοι του κέντρου, νοικοκυραίοι κι ανοικοκύρευτοι –δεν είναι  λίγοι αυτοί που τη μέρα των εγκαινίων της ΔΕΘ το ‘χουν κάνει συνήθεια να φεύγουν για Χαλκιδική– άδειες οι καρέκλες σε εστιατόρια, καφέ και μπαρ, φαινόμενο μοναδικό, υποθέτω, για πόλη που φιλοξενεί διεθνή εμπορική έκθεση.

Οι διαδηλωτές βρήκαν ότι οι πορείες είχαν «δυναμική»,   ο Ρομπάι κι ο πρωθυπουργός με το  επιτελείο του ήταν στην Αθήνα, δεν είδαν, δεν άκουσαν,  τα συνθήματα ακούστηκαν από αυτούς που ήθελαν να τ’ ακούσουν. Κάποια στιγμή οι  συγκεντρώσεις διαλύθηκαν, οι πύλες της ΔΕΘ έκλεισαν, οι ταβέρνες της Άθωνος και του Ναβαρίνου γέμισαν πεινασμένους, διαδηλωτές ήταν ή  εμπορικοί εκθέτες,  θα σας γελάσω, μπορεί κι αστυνομικοί που σχόλασαν.

ΔΕΘ, DETH, το παλιό λογοπαίγνιο, ένας ακόμη μικρός, ανορθόγραφος θάνατος στη Θεσσαλονίκη.