Το φτερό, το πέταγμα, ο ουρανός
Είχε έναν ρόλο ο άνθρωπος. Να αναχαιτίζει τον εχθρό που έμπαινε στο ουρανοτεμάχιο που του είχαν ορίσει να ελέγχει. Φυσικά και ήξερε ότι ο ουρανός δεν χωρίζεται...
Εισαγωγικό σημείωμα: πριν 21 χρόνια σχεδόν έγραψα αυτό το κείμενο ως κύριο θέμα της τότε ραδιοφωνικής μου εκπομπής. Με μεγάλη θλίψη και απέραντη τιμή θα ήθελα να το αφιερώσω σε όλους τους αεροπόρους, στη μνήμη των συναδέλφων τους που χάθηκαν. (και που γνωρίζω ότι η συντροφικότητα, η αλληλοεκτίμηση ο σεβασμός κι η αγάπη που τρέφουν μεταξύ τους είναι αισθήματα και αξίες που δε νιώσαμε μάλλον ποτέ εμείς οι «επίγειοι»…)
Πτήσεις
(περί Ουρανού και Διαστήματος)
- Αεροπόρος
(κείμενο ραδιοφωνικής εκπομπής για τον άδικο χαμό ενός αεροπόρου 1997)
Το φτερό, το πέταγμα, ο ουρανός.
…Να βλέπεις τα σύννεφα κάτω. Να κυνηγάς τον Σείριο, την Ανδρομέδα, να σε τυφλώνει σαν την κοιτάς η ηλιαχτίδα. Να βλέπεις κάτω, σαν στα βιβλία , το χάρτη του κόσμου, να ταξιδεύεις στην απεραντοσύνη του απείρου. Να γελάς με τα μικρά περιφραγμένα τετράγωνα που οι άνθρωποι ονομάζουν κτήματα. Να γνωρίζεις το ατέρμονο και να …ελέγχεις από αέρος τα σύνορα. Πόσο αλαζών μπορεί να γίνει ακόμη ο άνθρωπος. Ποια σύνορα μπορεί να έχει ένα βλέμμα κι ακόμη χειρότερα, η φαντασία ενός ανθρώπου; Πόσους ανθρωποφύλακες ακόμη να εφεύρουμε;…
Είχε έναν ρόλο ο άνθρωπος. Να αναχαιτίζει τον εχθρό που έμπαινε στο ουρανοτεμάχιο που του είχαν ορίσει να ελέγχει. Φυσικά και ήξερε ότι ο ουρανός δεν χωρίζεται. Μάλιστα, είχε καταλάβει ότι ούτε η γη χωρίζεται όπως έβλεπε από πάνω, πουθενά στην πραγματικότητα δεν φαίνονται συνοριακές γραμμές και χωρικά ύδατα. Όμως, είχε μια διαταγή, να αναχαιτίζει τον «άλλο», που κι εκείνος είχε μια διαταγή να εισβάλει, διότι έτσι ήταν η δική τους και του ενός και του άλλου διαταγή «οπτικής». Αυτοί που διέταζαν άλλωστε, δεν είχαν «πετάξει» και ποτέ, να δουν ότι δεν ζωγραφίζονται τα σύνορα.
Αυτός που πετάει, δεν είναι σαν και μας. Αυτός που πήρε καράβι, αυτός που έφυγε με καμήλα στην έρημο, όλοι έχουνε μια τρέλα, αυτός που πετάει όμως έχει μια ακόμη παραπάνω, γυρεύει να ζήσει με το απίθανο και πρέπει να τον σεβόμαστε και να τον τιμούμε, όλοι εμείς, οι επί τόπου αρκούμενοι…
Όταν μάλιστα, βάζουμε αυτόν που πετάει να μας φυλάγει εξ ουρανού, εμάς τους επί γης βολεμένους, τότε οφείλουμε ακόμη πιο πολύ να τον τιμάμε…
Διότι εμένα- λέω, π.χ.- δεν με έπεισε κανένα κράτος, κανένα κόμμα, καμιά ιδεολογία να τα δώσω όλα, να ρισκάρω, να θυσιαστώ, οπότε «χαθώ δεν χαθώ» δικό μου θέμα και σιγά του κράτους ταραχή και σιγά τα αίματα… Όμως για ένα παλληκάρι που πήγε και τσάκισε τα 29 του χρόνια γιατί πίστεψε ότι αυτό είναι το καθήκον, το χρέος του, ότι «οι ουρανοί είναι δικοί μας» ενώ υπερήλικες «παράγοντες», πολιτικοί, επιχειρηματίες όπλων, μπίζνεζμεν των αγορών, ζουν και βασιλεύουν, μου μοιάζει η θυσία μεγαλειώδης και υποκλίνομαι…
Μια ακόμη μάχη αναχαίτισης…
Μπήκε ο εχθρός στον εναέριο χώρο. Μπλέξανε στο κυνήγι. Έβαλαν και οι δυο πάνω απ’ όλα την υπερβολή ότι η τιμή των ουρανών- αυτή η ανεκτίμητη- είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Αδυνατώ να αποδεχτώ ότι ο ένας από τους 2 χάθηκε νομίζοντας εκείνη την άθλια ώρα (όπως κι ο «αντίπαλος») ότι καθείς τους εκπροσωπεί το σύμπαν του καλού.
Υ.Γ. Η είδηση όπως γράφτηκε τότε: «Τον Σεπτέμβριο του 1997, ο Υποσμηναγός Στρατάκιας Δημήτριος χειριζόμενος το Mirage 2000 s/n “210” επιστρέφοντας για προσγείωση στην Σκύρο μετά από διατεταγμένη υπηρεσία, προσθαλασσώθηκε και βυθίστηκε λίγο πριν τον διάδρομο, με αποτέλεσμα τον τραγικό θάνατο του χειριστή του.»
Η είδηση όπως γράφτηκε σήμερα: «Την Πέμπτη 12 Απριλίου 2018 και ώρα 12:15, μονοθέσιο αεροσκάφος M2000-5 της 114ΠΜ/331Μ, στην φάση προσέγγισης για προσγείωση μετά ολοκλήρωση επιχειρησιακής αποστολής και σε απόσταση εννέα (9) ναυτικά μίλια βορειοανατολικά της νήσου Σκύρου, προσέκρουσε στη θάλασσα με συνέπεια το θανάσιμο τραυματισμό του κυβερνήτη του αεροσκάφους Σμηναγού (Ι) Γεώργιου Μπαλταδώρου».
