Η Ίος της Χριστίνας Καλημέρη

Του Κωστή Ζαφειράκη

Εικόνες: Χριστίνα Καλημέρη

Η δημοσιογράφος Χριστίνα Καλημέρη θυμάται την κ. Δέσποινα της Ίου, μια συναγρίδα-καρχαρία στο Μαγγανάρι και όλα τα αρώματα και τα χρώματα του νησιού.

Η «είδηση» έπεσε σαν βόμβα στο γραφείο της εκπομπής «Υπάρχει Είδηση» -κι αυτή από ξαφνικό θάνατο πήγε σαν την ΕΡΤ, λίγα χρόνια αργότερα. «Χριστίνα», είπε ο Βασίλης λίγες μέρες προτού φύγουμε διακοπές, «τελικά δεν θα πάμε εκεί που προγραμματίζαμε, δεν έχει πουθενά ούτε ράντζο. Έψαξα (είπε με απογοήτευση), σε όλα τα νησιά που είπαμε, αλλά τίποτα. Λοιπόν, κατέληξε, θα πάμε στο νησί όπου βρήκα ξενοδοχείο. Και αυτό το Νησί είναι η Ίος. Χλιαρές οι αντιδράσεις από τους συναδέλφους. «Εγώ πήγα, ψέλλισε κάποιος, όταν τελείωσα το σχολείο, 20χρόνια πριν, δεν θυμάμαι και πολλά». Κάποιος άλλος πρόσθεσε «μα δεν είναι νησί για ξεφάντωμα και νέους κυρίως;». Δεν του απαντήσαμε και φύγαμε για Ίο…Και τι καλά που κάναμε. Αλησμόνητες διακοπές.

Μπορεί να έχει γίνει γνωστή για τις ξέφρενες νύχτες της, έχει όμως κι άλλους, πιο σημαντικούς άσσους στο μανίκι της. Η αθέατη πλευρά της είναι και το πιο γοητευτικό στοιχείο του νησιού. Να επισημάνω ότι κατά τις ημέρες της παραμονής μου δεν συνάντησα πρώην πρωθυπουργούς, ούτε στα γραφικά σοκάκια της Χώρας, ούτε στα υπέροχα μακροβούτια στο Μαγγανάρι.

Από την πρώτη στιγμή αισθάνεσαι ότι τα χαμόγελα που σου χαρίζουν απλόχερα δεν είναι τυπικά, χαμόγελα παντού, στο ξενοδοχείο, στο καφενείο, στο φούρνο, στο φαρμακείο… ναι και στο φαρμακείο πήγα, στο φωτογραφείο… Σε κάνουν να αισθάνεσαι σαν δικός τους άνθρωπος. Σου ανοίγουν το σπίτι, την αγκαλιά και την οικογένειά τους.

Ατελείωτες οι συζητήσεις με την κ. Δέσποινα, την ιδιοκτήτρια του πανέμορφου ξενοδοχείου, όπου μέναμε, για την ιστορία του νησιού, για τους δύσκολους χειμώνες, όταν οι κάτοικοι λιγοστεύουν και είναι πάνω κάτω- οι μόνιμοι- 2.000. Ήθελε να μάθει για την Θεσσαλονίκη, την είχε επισκεφτεί κάποτε-  και θέλει να ξανάρθει. Μας στέλνει ακόμα κάρτες στις γιορτές. Της παραπονέθηκα κάποια στιγμή ότι δεν είχα βρει στα εστιατόρια της Χώρας, κολοκυθανθούς- η Ίος φημίζεται για τους κολοκυθανθούς της. Το επόμενο πρωί μας έφερε, μαζί με τον πρωινό, και δύο τάπερ. «Να τσιμπήσετε κάτι, αν πεινάσετε στη θάλασσα» είπε η κ. Δέσποινα. Κολοκυθανθοί και πορτοκαλόπιτα από τα χεράκια της… Και μόνο για τους κολοκυθοανθούς ξαναπήγαινα στο νησί.

Μια ώρα είναι αρκετή γι’ αυτούς που θέλουν να ρίξουν μια ματιά στην κάτασπρη Χώρα, που ακουμπάει στη πλαγιά του λόφου και φτάνει μέχρι το λιμάνι. Όσοι αφιερώσουν περισσότερο χρόνο θα βγουν κερδισμένοι. Να ξέρετε ότι η Χώρα χτίστηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να εκμεταλλεύεται κάθε αχτίδα του ήλιου. Ο ήλιος δείχνει στον επισκέπτη το χωριό ή το κρύβει. Το καφενείο στην πρώτη πλατεία της Χώρας ήταν σταθερό στέκι για τον δεύτερο καφέ.

Στο νησί υπάρχουν περισσότερες από 360 εκκλησίες και εκκλησάκια που σας περιμένουν να ανάψετε ένα κεράκι. Κι αν αυτό δεν αποτελεί συνήθεια για τη νεολαία, από το σούρουπο τα εκκλησάκια της Χώρας γίνονται «στέκι» για τους νέους που σκαρφαλώνουν στους τοίχους τους, με μια μπύρα στο χέρι, μέχρι το πρωί.

Αγαπήσαμε το Μαγγανάρι. Έχει τρεις παραλίες. Εμείς προτιμούσαμε την τρίτη, στο τέλος. Δεν υπάρχουν λόγια για τα νερά αυτά- πράσινα, γαλάζια, κρυστάλλινα! Ένας αξιοθαύμαστος κύριος είχε τοποθετήσει 4-5 ξαπλώστρες, χωρίς μουσική, χωρίς καφέδες και με σεβασμό στην ηρεμία και την ομορφιά της φύσης. Εκεί για πρώτη και τελευταία φορά, βούτηξα με μάσκα. Το ξέρετε ότι μια συναγρίδα στο νερό φαίνεται σαν να έχει τριπλάσιο μέγεθος..; Ε εγώ δεν… σαν να βλέπω ένα μικρό καρχαρία… Καλύτερα στην ξαπλώστρα με το βιβλιαράκι μου. Εκεί ανήκω.

Ένα νησί γεμάτο αρώματα, ανθρώπους, εικόνες- τα κουβαλάω όλα μέσα μου. Ανυπομονώ για την επόμενη “συνάντηση”. Αν πάει κάποιος πριν από μένα, να μου φιλήσετε την κ. Δέσποινα!