Οι ζωές των άλλων: Στο Ahududu με τον θρύλο της gay διασκέδασης στη Θεσσαλονίκη

Ενημερώνουμε τον αναγνώστη ότι το κείμενο μπορεί να περιέχει υλικό ακατάληλο για ανηλίκους

Με τον Στέλιο περάσαμε κάποτε πολλές ώρες μαζί. Στο Ahududu, στο σπίτι του στα μπουζούκια, σε εστιατόρια και σε καφέ. Περίμενα ότι θα του έχει μείνει πολλή πίκρα και κακία αλλά εντούτοις εντυπωσιάστηκα που άρχισε να μου μιλάει με νοσταλγία, καλοσύνη, με μια αυτογνωσία για το χτες και μια ισχυρή θέληση να κάνει την ζωή του πιο όμορφη στο σήμερα. Αυτός είναι ο Στέλιος Αναστασιάδης, ο Στέλιος του Ahududu, ο θρύλος της gay διασκέδασης στην Θεσσαλονίκη.

Συνέντευξη: Γιώργος Τσιτιρίδης και Αναστασία Μπαρτζουλιάνου

Πώς αποφάσισες, να ανοίξεις μαγαζί;

Δεν αποφάσισα να ανοίξω μαγαζί, αποφάσισα να κάνω ένα πάρτυ, και επειδή ήταν μικρό το σπίτι μου έπρεπε να βρω έναν άλλο χώρο για να το κάνω, δεν ήταν δηλαδή μια καθαρά επαγγελματική απόφαση, ήταν μια απόφαση πολύ ενθουσιώδης.

Αλλά που έγινε πολύ συγκεκριμένη μετά, είχε μια συγκεκριμένη λογική ότι θα ήταν και gay το μαγαζί…

Αυτό ήταν δεδομένο από την αρχή. Το ζήτημα είναι ότι στην αρχή ήμουν τόσο ενθουσιασμένος, που είχα την αίσθηση ότι θα κάνω ένα πάρτυ και ότι θα το κάνω με τους φίλους μου. Πάνω στον ένα, ενάμισι μήνα, είδα ότι δεν είναι έτσι… (γελάει)! Ότι πρέπει να πέσουν ενοίκια, ότι πρέπει να πληρώνω το Τ.Ε.Β.Ε., πρέπει να πληρώνω ρεύματα, από κει και μετά άρχισα να αισθάνομαι, επιχειρηματίας, ας το πούμε.

 Πριν τι έκανες;

Πριν το Ahududu, δούλεψα ως ελαιοχρωματιστής, ως ερευνητής αγοράς, και ως υφαντής.

Υπάρχουν κάποιοι που λένε πως η επιλογή του σημείου ήταν πολύ μελετημένη. Υπάρχουν άλλοι που λένε ‘’σιγά, τυχαία το άνοιξε- έτυχε να είναι ανάμεσα σε δυο πάρκα’’. Τελικά ποιά είναι η αλήθεια;

Ήταν τυχαίο εντελώς. Καταρχάς το είχα ανοίξει μαζί με έναν φίλο, συνεταίρο, ο οποίος αποχώρησε στον ενάμισι μήνα, όταν είδε ότι αρχίζουν οι οικονομικές δυσκολίες. Δεν ψάχναμε για συγκεκριμένο σημείο, βρέθηκε σε μια αγγελία, πήγαμε, το είδαμε, μας άρεσε και το κλείσαμε. Και μετά αμοληθήκαμε και τρέχαμε να βρούμε λεφτά- γιατί δεν είχαμε ούτε ένα χιλιάρικο! Όλα έγιναν με δανεικά.

Έγινε ένα gay bar, στην επάνω μεριά είχε το πάρκο, και από κάτω το πάρκο της παραλίας, και ήταν η μόνη διαφυγή της εποχής, δεν υπήρχε κάτι άλλο.

Αυτό εκ των υστέρων διαπιστώθηκε ότι ήταν “προνομιακό”. Είχα πολλούς πελάτες, αλλά ακόμη και άτομα από το προσωπικό, που όταν είχε πάρα πολύ κόσμο, και χωρίς εγώ να το καταλάβω και να τους πάρω χαμπάρι, εξαφανίζονταν, πήγαιναν στο πάρκο, κάνανε ό,τι κάνανε, και ξαναγύριζαν.

 Πώς σου ήρθε η ιδέα για το όνομα, τι σημαίνει “Ahududu”;

Το όνομα, βασικά, δεν ήταν δική μου έμπνευση. Ήταν η πρόταση μιας φίλης μου, της Λιάνας, η οποία είχε ένα μπουκάλι από Τούρκικο λικέρ, που το βρήκε στην κάβα της γιαγιάς της, το οποίο ήταν 28 χρόνων και λεγόταν “Αhududu”. Ήταν η πρώτη πρόταση που μου έγινε για όνομα. Και μετά καθίσαμε τρεις-τέσσερις φίλοι, δυο-τρία μερόνυχτα, συνεχόμενα, για να αποφασίσουμε το όνομα! Ανοίγαμε καταλόγους, ξένους, πιάσαμε όλα τα αρχαιοελληνικά, δηλαδή το τι ονόματα κατέβηκαν στο τραπέζι δεν μπορείς να φανταστείς. Λέγαμε ό,τι μπορείς να φανταστείς επί τρεις ημέρες. Τελικά δεν άντεξα, είπα,”παιδιά, τελείωσε, θα το πούμε Ahududu όπως είπε η Λιάνα στην αρχή”. “Ahududu” σημαίνει φράουλα, φραμπουάζ για την ακρίβεια, σμέουρο – είναι μια ποικιλία φράουλας. Υπάρχει επίσης δρόμος που λέγεται “Ahududu” στην Κωνσταντινούπολη: “Αχουντουντούσοκάκ”! Έχω και φωτογραφία… Στο τέλος, λίγο πριν κλείσω, με βρήκε μια κυρία, η οικογένεια της οποίας έκανε την παραγωγή αυτού του λικέρ στην Τουρκία, και μετά το μετέφερε στην Αθήνα. Ήρθε και με βρήκε για να συνεργαστούμε αλλά ήταν αργά πλέον.

Πότε άνοιξε το μαγαζί για πρώτη φορά και πόσα χρόνια έμεινε ανοιχτό;

Ήταν Πέμπτη, 24 Φεβρουαρίου 1994 όταν άνοιξε, και τη δεύτερη μέρα της λειτουργίας κάηκε ο πίνακας του ηλεκτρικού… (γελάει)! Έκλεισε το 2005. Ήταν δηλαδή έντεκα χρόνια και κάτι.

 …Πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Τι πιστεύεις ότι ήταν αυτό που το έκανε όχι μόνο ξεχωριστό, αλλά και αξεπέραστο, ακόμη και σήμερα; Δεν είναι περίεργο, ότι έχουν στο μεταξύ γίνει τόσα καινούρια μαγαζιά, αλλά ακόμη η σύγκριση γίνεται με το Ahududu;

Πάντα, από την αρχή, το Ahududu δεν λειτουργούσε με γνώμονα την επιχειρηματικότητα. Δεν με ενδιέφερε πόσα χρήματα θα βγάλω, ή πόσα χρήματα θα χάσω, ή πόσα ποτήρια θα σπάσω. Αυτό που κυρίως με ενδιέφερε ήταν να περνάμε όλοι καλά. Δηλαδή αν πήγαινε η ώρα 2.30 και 3.00, και έβλεπα τον κόσμο να μην χορεύει, κινούσα γη και ουρανό, δηλαδή έκανα ό,τι μου κατέβαινε – έπρεπε οπωσδήποτε ο κόσμος να χορέψει. Για μένα ήταν αυτό δεδομένο. Είχαμε δηλαδή την αίσθηση ότι κάνουμε ένα πάρτυ, όχι ότι ήταν δουλειά. Δεν με ένοιαζε αν θα με έκλεβαν οι υπάλληλοι, το θεωρούσα δεδομένο. Έχω πιάσει και δυο-τρεις που με κλέβανε. Τέλος πάντων, τότε ήταν και ο κόσμος διαφορετικός. Γενικότερα στα μαγαζιά, ο κόσμος διασκέδαζε, και εκτός gay χώρου.

 Για κάποιες περιόδους το Αhududu ήταν το μοναδικό gay μαγαζί, δεν υπήρχε άλλο στην πόλη, ήταν σημείο αναφοράς, και δεν υπήρχε το internet. Αυτό το λέω γιατί, αναγκαστικά, αν κάποιος ήθελε να ψαχτεί, δεν υπήρχε άλλος χώρος, μόνο τα πάρκα και το Ahududu. Τώρα, λόγω της ευκολίας του ίντερνετ, ο gay δεν είναι αναγκασμένος να το κάνει.

Το ίντερνετ έκανε σίγουρα τους ανθρώπους πιο απομακρυσμένους. Δεν συμβαίνει μόνο στον gay χώρο αυτό, συμβαίνει παντού.

Μέσα από το Facebook π.χ.

Και όλες τις γνωριμίες που γίνονται μέσα από εκεί. Πολύς κόσμος πια στην εποχή μας το συνδυάζει και σκέφτεται και το οικονομικό μέρος του πράγματος. «Θα μου βγει πολύ φθηνότερα το να μπω στο ίντερνετ και να ψάξω για γνωριμίες και να βρω ευκαιριακό σεξ από το να παω σε ένα μπαρ, να πιω, να διασκεδάσω, να ξοδέψω». Για μας το ζητούμενο δεν ήταν απαραίτητα να γίνει αυτό, δηλαδή μιλούσαμε, γελούσαμε, κάναμε χαβαλέ, κάναμε φίλους, και αν προέκυπτε και σεξ, προέκυπτε. Νομίζω πως η πρώτη έγνοια, και δική μου, και των ανθρώπων που έρχονταν, ήταν να περάσουν καλά και να επικοινωνήσουν με τον κόσμο. Αυτό που γίνεται σήμερα, και το τονίζω, γίνεται παντού, και σε όλα τα μαγαζιά, όχι μονο σε γκέι μαγαζιά, είναι, βλέπεις μια παρέα, και μένουν με την παρέα τους μόνο. Εμείς μιλούσαμε με άγνωστους, τριγυρίζαμε, λέγαμε σαχλαμάρες, τώρα βλέπεις, όλοι είναι με την παρέα τους και είναι πολύ διστακτικοί στο να γνωρίσουν καινούριο κόσμο, καινούριους ανθρώπους- για παρέα, για χαβαλέ, όχι απαραίτητα για σχέση.

Εκείνη ήταν η εποχή της επανάστασης και σήμερα έχουμε κάποια πράγματα δεδομένα. Πώς βλέπεις την εξέλιξη;

Θετικά. Το μόνο που δεν μου αρέσει είναι ότι ο κόσμος δεν είναι τόσο επικοινωνιακός πια. Αλλά σίγουρα είναι πολύ πιο συνειδητοποιημένος, εκφράζεται πολύ πιο ελεύθερα, όσον αφορά την ομοφυλοφιλία, κάνει πολύ πιο “υγιείς” σχέσεις, σεξουαλικές. Εγώ δηλαδή έπεσα στο μεταίχμιο της εποχής που από τη μια υπήρχαν οι “αδερφές” και από την άλλη οι “straight”. Το ό,τι πια η μεγάλη πλειονότητα του κόσμου δηλώνει ότι είναι gay για μένα είναι πολύ σημαντικό.

Πρέπει να είσαι γνώστης πάρα πολλών μυστικών, με 11 χρόνια μαγαζί, φαντάζομαι ότι έχεις δει…!

Μπορώ να κλείσω πάρα πολλά σπίτια…!

Ήσουν για πάρα πολλά χρόνια στο επίκεντρο. Ήσουν ο Στέλιος που όλοι ήθελαν να πάνε μαζί στο θέατρο, να πιούνε καφέ, να πάνε ένα ταξίδι, δεν φοβόσουν να ξοδέψεις για τους φίλους σου, θυμάμαι κάτι απίστευτα τραπέζια, που καθόμασταν 20 άτομα και τρώγαμε, και πίναμε, κλπ. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι το διαχειριζόσουν αρκετά καλά. Και ακόμη και όταν τα φώτα σβήσανε, είχες μια πολύ καλή συμπεριφορά. Δεν έβγαλες κακίες και τέτοια. Πες μας λίγα πράγματα για το πριν και το μετά- ήσουν δηλαδή κάτω από τα φώτα, και μετά αυτά τα φώτα σβήσανε.

Αυτό ήταν μια παγίδα, στην οποία έπεσα. Κάποια στιγμή δηλαδή μπαλατζάρισα από αυτό το πράγμα. Ήταν, σαν να είσαι, για παράδειγμα, ένας πρωτοεμφανιζόμενος ηθοποιός, ο οποίος βγαίνει μια χρονιά σε ένα σίριαλ, κάνει μια πολύ μεγάλη επιτυχία, και την επόμενη χρονιά, εξαφανίζεται για πάντα. Κάπως, ένα τέτοιου είδους συναίσθημα είναι. Αλλά από την άλλη, τελικά υπερισχύει η λογική και ήταν κάτι που το ήξερα και από την αρχή. Αυτό που δεν ήξερα ήταν ότι θα γινόμουν το επίκεντρο της προσοχής λόγω της θέσης μου στο μαγαζί. Αυτό δεν το περίμενα. Δηλαδή θυμάμαι ότι πήγαινα σε μαγαζιά να ψωνίσω, και μου κάνανε έκπτωση- γιατί ήμουν ο Στέλιος που είχε το Ahududu. Πάντως, από την αρχή, ήταν για μένα δεδομένο, και το περίμενα, ότι κάποια στιγμή θα κλείσει το μαγαζί, δεν υπήρχε περίπτωση να κρατήσει αυτό το πράγμα για μια ολόκληρη ζωή. Δηλαδή ήξερα ότι ένα ορισμένο διάστημα θα διαρκέσει αυτό. Θα ήταν πέντε χρόνια, δέκα χρόνια… ήξερα ότι κάποια στιγμή θα κλείσει.

 Ήταν παραπάνω απ’ ό,τι περίμενες;

Ναι, ήταν παραπάνω. Αρκετά παραπάνω απ’ ό,τι περίμενα. Στο μόνο, σε αυτό το οποίο δικαιώθηκα, ήταν, ότι είχα πει απ’ την αρχή, όταν το άνοιξα, πως θέλω, όταν θα κλείσει, ο κόσμος να το θυμάται έτσι με λαχτάρα και επιθυμία. Και αυτό έγινε. Τώρα, όσον αφορά τα γλέντια, που λες, αυτά όντως γινόντουσαν πολλές φορές. Αλλά γινόντουσαν πάνω στο κέφι. Θυμάμαι, π.χ. ένα βράδυ, είχαμε κάνει ταμείο 120.000 δραχμές, και ήταν καθημερινή. Και εγώ εντυπωσιάστηκα, γιατί καθημερινές γενικά δεν είχε πολύ κόσμο. Εντυπωσιάστηκα και χάρηκα τόσο πολύ που είχε δουλειά το μαγαζί, που στο κλείσιμο, όταν είχαν μείνει 20 άτομα, τους είπα, πάμε έτσι όπως είμαστε στα σκυλάδικα να τα φάμε! Και σηκωθήκαμε, δεν ήρθαν όλοι, ήρθαν καμιά δεκαριά άτομα, και πήγαμε στα σκυλάδικα στο Βαρδάρη και τα φάγαμε όλα! Περάσαμε, βέβαια, σούπερ!

 Έχει μείνει κόσμος από τότε; Αφού έσβησαν τα φώτα;

Σχετικά πολύ λίγος. Αλλά το θεωρώ και πολύ λογικό γιατί οι άνθρωποι που γνώρισα εκεί δεν ήταν όλοι φίλοι μου. Μείνανε καλοί φίλοι από κει στη ζωή μου, και μείνανε και καλοί γνωστοί, άνθρωποι δηλαδή που θα τους συναντήσω τυχαία, και θα χαρούν, και θα χαρώ να τους δω, και θα πούμε και δυο κουβέντες. Βέβαια υπάρχουν και άνθρωποι, δεν το κρύβω, που αν τους δω σε άλλα μαγαζιά θα κάνω ότι δεν τους είδα- γιατί μου είναι αντιπαθείς.

Το να δουλεύεις στο Ahu εκείνη την εποχή σου προσέδιδε πολύ μεγάλο status. Οι πορτιέρηδες ήταν οι πιο περιζήτητοι γκόμενοι, οι dj και οι σερβιτόροι το ίδιο, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα, και αυτό το θυμάμαι, ότι αντικειμενικά ήταν και οι πιο όμορφοι. Υπήρχαν δηλαδή κάποιοι που κέρδιζαν πόντους μόνο και μόνο επειδή δουλεύανε.

Αυτό δεν συνέβαινε μόνο στο Ahududu, αυτό συνέβαινε και συμβαίνει και σε πάρα πολλά μαγαζιά.

Ξέρουμε τι έχει απογίνει η Κουκουζέλ; Έχω να την δω από τότε -τους άλλους τους βλέπουμε και ξέρουμε λίγο-πολύ τι έχουνε γίνει.

Η Κουκουζέλ ήταν από τα αστέρια του Ahududu. Σπούδασε κοινωνικός λειτουργός στο Λονδίνο και τώρα ζει στο Brighton. Αν και δεν βλεπόμαστε, έχουμε μια πολύ καλή σχέση. Μια φορά είχε έρθει στο Ahu και πήγε στην κουζίνα και έγραψε “Η Στέλλα είναι η μαμά μου” και έμεινε εκεί γραμμένο μέχρι να κλείσει το Ahu.

 Ήσουν και ο πρώτος που έφερε χορευτές από το εξωτερικό για να κάνουν show.

Στέλιος: Ναι σ’ αυτό είχα την πρωτιά όντως. Όταν ήρθε ο πρώτος στρίπερ, ο κόσμος έπαθε ένα Διονυσιασμό! Ναι, είχε πάρα πολύ γέλιο. Εκστασιάστηκαν όλοι. Θυμάμαι με είχαν πάρει στα χέρια, όπως κάνουν τους ροκ σταρ, που το κοινό τους περπατάει στα χέρια, και με πήγαν από την μια άκρη του μαγαζιού στην άλλη. Τέτοιο show ούτε καν στην Αθήνα δεν είχε.

Να πούμε ότι τότε το Ahu ήταν μια μορφή καταφυγίου για όλους μας. Γι’ αυτόν που ήθελε να ντυθεί γυναίκα, να βάλει ένα πιο προκλητικό μπλουζάκι ή να κάνει αλλιώς το μαλλί, να βάλει σκουλαρίκι. Ακούγεται περίεργο γιατί τώρα είναι όλα αυτά δεδομένα, αλλά τότε δεν ήταν.

Ναι, έρχονταν και αλλάζανε για παράδειγμα μπλουζάκια στο μαγαζί. Ή έμπαιναν στις τουαλέτες και έκαναν κάποιο μακιγιάζ. Τύχαινε πολλές φορές να’ ρθουνε παιδιά από τα πάρκα, όπου τους είχανε επιτεθεί. Πολλές φορές τρέχανε και μπαίνανε στο Ahududu για να σωθούνε.

Θέλεις να μας διηγηθείς κάποιο περιστατικό που να είχε κάποια σχέση με την Αστυνομία, π.χ. ή κάτι παρόμοιο που να αφορά τα δύσκολα της νύχτας;

Ένα θα σας πω μόνο, ότι κάποια στιγμή σκότωσαν έναν φίλο μου στο Πάρκο του «Μακεδονία Παλάς». Και ψάχνοντας, η Αστυνομία βρέθηκε και σε ‘μενα. Και με πήραν για να τον αναγνωρίσω. Και ξαφνικά βρέθηκα και ύποπτος για φόνο! Γιατί αυτό το παιδί είχε υπάρξει και για ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα στο παρελθόν εραστής μου. Αυτό ήταν το πιο σοκαριστικό που μου συνέβη σε σχέση με την Αστυνομία. Τώρα όλα τα υπόλοιπα που συνέβαιναν είναι πράγματα που συμβαίνουν παντού σε όλα τα μαγαζιά. Δηλαδή οι καταγγελίες, οι παραβιάσεις ωραρίου, τα ντεσιμπέλ, οι έλεγχοι, το ΣΔΟΕ, δεν συνέβαιναν μόνο σε ‘μενα. Απλά εγώ τα πρώτα χρόνια το αντιμετώπιζα πολύ δύσκολα αυτό, επειδή δεν είχα καμία προηγούμενη εμπειρία ως μαγαζάτορας, θεωρούσα ότι αυτό γίνεται μόνο στο δικό μου μαγαζί. Μετά συνειδητοποίησα ότι δεν γίνεται μόνο στο δικό μου μαγαζί, ότι γίνεται παντού. Ότι κι άλλους κουβαλάνε στο αυτόφωρο, ας πούμε, ότι και μέσα στα μαγαζιά των άλλων μπαίνουν και τους γράφουν επειδή δεν είχαν τον κατάλογο στο τραπεζάκι. Στην αρχή έπεφτα του θανατά.

Λύθηκε ποτέ αυτή η ιστορία;

Με τον φόνο; Όχι. Δυο ασφαλίτες, μετά από αυτό, έρχονταν για κανένα τρίμηνο-τετράμηνο στο μαγαζί, με πολιτικά βέβαια, εγώ τους ήξερα. Ερχόντουσαν μήπως βρουν κάτι, μήπως έχω μάθει εγώ κάτι, αλλά από ό,τι ξέρω δεν διαλευκάνθηκε ποτέ ο φόνος. Από τον τρόπο που μου είπαν ότι βρέθηκε το σώμα του, στη στάση όπου ήταν, προέκυψε ότι τον σκότωσε κάποιος που ήταν ομοφοβικός, κάποιος που ενώ έχει την επιθυμία να κάνει σεξ με έναν άντρα, μετά τον χτυπά και τον σκοτώνει, γιατί δεν τα έχει καλά με τον εαυτό του, και δεν μπορεί να αποδεχθεί αυτό που είναι. Μετά το σεξ τον χτύπησε, και αφού επεσε, τον ξαναχτύπησε, τον κλώτσησε, και πέθανε γιατί έπεσε ανάσκελα και πνίγηκε από το αίμα του. Υπάρχουν πολλές τέτοιες ιστορίες, όχι με δικούς μου φίλους. Ένα παιδί το βρήκανε νεκρό στα Κάστρα και επίσης ποτέ δεν βρήκανε ποιος το έκανε.

Και μετά ήρθε το τέλος. Ακούσαμε πολλές παράξενες ιστορίες. Ότι ο κόσμος πήγε να το φωτογραφίσει, να πάρει πέτρες από τους τοίχους. Ισχύουν όλα αυτά;

Αυτά τα άκουσα κι εγώ. Ότι ήρθε κόσμος να το φωτογραφίσει, το είδα. Κι εγώ έβγαλα κάποιες φωτογραφίες, από τα γενέθλια του μαγαζιού. Εκ των υστέρων άκουσα ότι πήγανε και προσπαθούσαν να πάρουν κάποια κομμάτια από τον τοίχο του μαγαζιού. Και λέω, εντάξει, βρε παιδιά, ήμαρτον, δεν είναι και το Τείχος του Βερολίνου! Εντάξει, θα μου πεις, για κάποιους ανθρώπους…

Θα άλλαζες κάτι, αν μπορούσε να το αλλάξεις, από εκείνη την εποχή;

Θεωρώ ότι αυτό που έγινε, ήταν αυτό που έπρεπε να ζήσω για εκείνη την εποχή. Αν τώρα προσπαθούσα να έκανα ένα μαγαζί, σίγουρα θα ήταν πολύ διαφορετικά.

Θα το ξαναέκανες, αλήθεια; Θα έκανες ένα μαγαζί;

Νομίζω πως όχι. Αν δεν έχω την δυνατότητα να κάνω κάτι έτσι όπως πραγματικά το θέλω, όχι. Αν και τα χρήματα είναι ένα δέλεαρ…

Ο λόγος που έκλεισε ήταν ότι ήθελες να κάνεις μια δουλειά στην ημέρα, όχι πια στη νύχτα;

Ουσιαστικά ο λόγος που έκλεισε ήταν ότι δεν είχε πια δουλειά. Η αλήθεια ήταν ότι κι εγώ το είχα παραμελήσει τα τελευταία δυο χρόνια, ήθελα πια να δουλέψω πρωί. Ήθελα να αποφύγω τα ποτά, γιατί είχα φτάσει σε απίστευτα πια σημεία αλκοολισμού. Γι’ αυτό άνοιξα φυσικά και το μαγαζί με τα ρούχα. Αλλά στην πραγματικότητα ο λόγος ήταν ότι δεν πήγαινε πια το μαγαζί. Όταν έφτανε δηλαδή Σάββατο και έκανες ταμείο 200 ευρώ, που δεν φτάνανε ούτε για να πληρώσεις το προσωπικό σου… Ε, μια, δυο, τρεις, δεν γινόταν άλλο. Και δεν είχα πια καβάτζα χρήματα για να στηρίξω το μαγαζί. Εντάξει, έκανε τον κύκλο του. Και τον τελευταίο χειμώνα, ό,τι κι αν προσπάθησα να κάνω για να το ανεβάσω… όλα πήγαιναν ανάποδα. Δηλαδή, όλα! Ε, και κάποια στιγμή είπα, Στέλιο, δεν έχει πια νόημα αυτό που κάνεις, δηλαδή είναι σαν να παλεύεις μόνος σου με ανεμόμυλους.

Τι έχει τώρα στο σημείο που ήταν το μαγαζί;

“Πρότυπο Ιατρείο Ζώων”. Ακούγεται ειρωνικό ίσως!

Τι κρατάς από τότε; Από εκείνη την εποχή; Τι σου μένει;

Στέλιος: Πάρα πολλά. Δεν μπορώ να σου πω ένα. Πάρα πολλά συναισθήματα, πάρα πολλή γνώση ανθρώπων και καταστάσεων, χειρισμών, πάρα πολύ μεγάλη εμπειρία.

 Πίκρα έχεις καθόλου;

Οχι. Πίκρα δεν έχω καθόλου. Πραγματικά δηλαδή.

Αυτό είναι καλό. Περίμενα ότι όταν θα κάναμε την κουβέντα θα το μιζέριαζες πιο πολύ…. Τώρα πως είσαι;

Τώρα είμαι καλά…!

Οπότε είσαι σε μια καλή φάση της ζωής σου.

Ναι, είμαι σε μια καλή φάση της ζωής μου, δηλαδή. Τώρα αισθάνομαι καλά, κάνω συνέχεια πράγματα που μου αρέσουν, αν έβρισκα και μια δουλειά για να κάνω ένα σταθερό εισόδημα, νομίζω θα ήμουν πάρα πολύ καλά.