Είναι η Κασσάνδρα η Τσιμισκή του καλοκαιριού;
Το απίστευτο χάος στα χωριά της Χαλκιδικής.
Ο χαρακτηριστικότερος δρόμος της αναρχίας στη Θεσσαλονίκη είναι σαφώς ο κεντρικότερος της. Εκεί που ο καθένας θεωρεί περίπου τσιφλίκι του και με πρόσχημα και δικαιολογία ότι έχει πρόχειρο, τύπου δυο λεπτά θα κάνω, έχω τη μανούλα μου στο γιατρό, ταξιτζής είμαι ρε φίλε αναδουλειές έχω περιμένω, κλπ, διπλοπαρκάρει, παρατά το αυτοκίνητο του, ξεφορτώνει σε όλη τη διάρκεια της ημέρας, ή απλά μετατρέπει τον κυριότερο οδικό άξονα του κέντρου σε μια απέραντη πιάτσα.
Αυτά είναι γνωστά. Η αστυνόμευση είναι ελάχιστη και δεν επαρκεί και το χάος διαρκές όλο το χρόνο, αφού οι 4 λωρίδες με το ζόρι γίνονται δύο και πολλές φορές μια.
Τι συμβαίνει όμως όταν το ίδιο σκηνικό μεταφέρεται αυτούσιο στη Χαλκιδική; Όταν το μισό πρώτο πόδι από την Καλλιθέα μέχρι το Πευκοχώρι μετατρέπεται σε ένα κακέκτυπο της πόλης; Όταν η φορτοεκφόρτωση των φορτηγών γίνεται σε όλη τη διάρκεια της ημέρας; Όταν τα διπλοπαρκαρισμένα καλύπτουν όλη την εθνική οδό στο ύψος των χωριών; Όταν ο άλλος έχει αφήσει με αλάρμ το αυτοκίνητο στη μέση του δρόμου να πάει να πάρει ένα Φρέντο και ένα τοστ που περιμένει να ψηθεί καλά; Όταν τουρίστες προσπαθούν να διασχίσουν με σλάλομ το οδόστρωμα για να κατέβουν στη θάλασσα και είναι απορίας άξιο πως δεν έχει ξεκληριστεί κάνεις ακόμα;
Όταν οι συνήθειες της πόλης μεταφέρονται αυτούσιες στους παραθεριστικούς τόπους, που βεβαίως και δεν αστυνομοκρατούνται και δεν τιμωρείται κάνεις; Η Χαλκιδική που δεν αγαπάμε είναι αυτή. Δεν είναι ο τόπος. Είναι αυτό που του κάνουμε.
Διαβάστε επίσης: Ρισκάροντας στους δρόμους της Κασσάνδρας
