Μanifesto Τοσίτσα

Ο βασιλιάς ζει. Ζει σε τιμή ευκαιρίας, κάπου χωμένος ανάμεσα σε φωτογραφικές μηχανές, γραφομηχανές, παλιά έπιπλα, συλλεκτικά νομίσματα και σκονισμένα βινύλια με ξεσκισμένα πόστερ, στο παρατσακ ιστορικό κέντρο της συμπρωτεύουσας.

Kατεβαίνοντας τυχαία την Τοσίτσα, από εκείνες τις βόλτες που σε βγάζει κυριολεκτικά κατά λάθος ο δρόμος, νιώθεις απεγνωσμένα την ανάγκη αυτή η πόλη να σου μιλήσει και λίγο βρώμικα. Όχι κυριολεκτική βρωμιά, αυτή της κυριολεξίας την περπατάς συνέχεια και την ακούς αγενέστατα με θράσος στους δρόμους. Εκείνη την μεταφορική βρωμιά που κουβαλάει μέσα της φαντασία φωτιά και υπονοούμενα σπίρτα.

Η Τοσίτσα είναι μεταμορφωμένη σε ένα χωροχρόνο περίεργο, που συναντιούνται τρεις κόσμοι. Ο πρώτος ανήκει στους πρόσφυγες που παρέδωσαν οικογενειακές επιχειρήσεις στην νέα τους γενιά, ο δεύτερος στους λάτρεις του παλιού που θα βρεθούν στο σημείο ψάχνοντας για μικρά διαμαντάκια με μία ακατάσχετη θλίψη για το παρελθόν που πέρασε χτυπώντας νεύρο η ευαισθησία τους και ο τρίτος σε όλους εκείνους που δεν τους χτυπάει τίποτα άλλο πέραν των ολοκαίνουριων σνίκερς στα πόδια τους.

Παλαιοπώλες που βλέπουν τον τζίρο στις ιστορικές επιχειρήσεις τους να περνάει στην σφαίρα του αοράτου σε συνδυασμό με το διανθισμένο παρεμπόριο γύρω του και να στηρίζεται αποκλειστικά στους εναπομείναντες λάτρεις του χρησιμοποιημένου παλιού από την μία και πρόσωπα από την άλλη που χάνονται και συστείνονται σε ένα κόσμο που αγνοούν. Που έχουν διαβάσει, που έχουν τραγουδήσει αλλά που δεν έχουν ζήσει.

To μανιφέστο της Τοσίτσα σχεδόν επιβάλει την απουσία νοσταλγίας για το παρελθόν έως και λίγο νισάφι με το βίντατζ τουλάχιστον στην υπερβολή της μανίας όλων όσοι δεν ανήκαν σε αυτό. Προτείνει την επίδειξη κατανόησης των νοσταλγών του παλιού, όταν τα γουρλωμένα μάτια μπροστά στα στοιβαγμένα λαμπατέρ, περιοδικά, και κομοδίνα ανάμεσα σε πόστερ με την Γιόκο ή τον Μπάουι γυμνό και καταχωνιασμένο κάπου πριν τα εξώφυλλα του Έλβις, στη σκονισμένη θέα μίας νεοϋορκέζικης εσάνς των 70s, θα σε κάνουν να αναρωτηθείς αν η Θεσσαλονίκη έχει δημιουργήσει την δική της αυτούσια «βρώμικη» ιστορία για να είναι στο μέλλον το παρελθόν που θα θέλεις να αγοράσεις χρησιμοποιημένο σε τιμή ευκαιρίας.

Έως τότε το σίγουρο είναι πως η πόλη θα εξακολουθεί να ντύνει από κόπια σε κόπια τα σπίτια της σε πληθωρικό “σπίτι της γιαγιάς” και ας είναι πλέον η ώρα της urban παλέτας και του industrial τσιμεντόλιθου, χορώντας τα όλα σε τέμπο σύγχρονου βαλκάνιου ροκ εν (τ)ρολ.

Για την ιστορία: Στα δυτικά της Πλατείας της Αρχαίας Αγοράς ανοικοδομήθηκε το 1928 το συγκρότημα του Μπιτ Μπαζάρ που παραχωρήθηκε στους πρόσφυγες, από τον Οικοδομικό Συνεταιρισμό Προσφύγων Θεσσαλονίκης, και εγκαινιάστηκε από τον ίδιο τον Βενιζέλο. Χτίζονται εκεί διώροφα κτίρια που οι επάνω τους όροφοι ήταν κατοικίες και τα ισόγειά τους εμπορικά μαγαζάκια. Το όνομά του σημαίνει «Αγορά της ψείρας», όνομα που προήλθε από τα παλιά ρούχα που πωλούνταν στα καταστήματα και τα οποία ήταν γεμάτα ψείρες. Εδώ και σχεδόν εννιά δεκαετίες και μέχρι και σήμερα στην περιοχή, στην οδό Τοσίτσα, λειτουργεί η μοναδική αγορά παλαιοπωλείων στη πόλη που δυστυχώς παρακμάζει. Στο κέντρο της υπάρχει μια περίκλειστη πλατεία με έξι στοές με εξόδους στις οδούς Τοσίτσα και Oλύμπου. Η φθορά του χρόνου είναι ολοφάνερη στο κτίσμα. Μια προσπάθεια επανάκαμψης θα ήταν η μετατροπή της Τοσίτσα σε πεζόδρομο. Το Μπίτ Μπαζάρ πρέπει να το ανακαλύψεις στα στενά, αντίθετα με την Πλατεία Άθωνος και τα Λαδάδικα, αλλά τα τελευταία χρόνια είναι ένας δημοφιλής προορισμός για τους φοιτητές της πόλης, με πολλά όμορφα μαγαζιά, καφέ, μπαράκια και μεζεδοπωλεία να ανοίγουν στην περιοχή.