Μερικά πράγματα που έμαθα σε μια βόλτα στην Πανεπιστημιούπολη
Όσα μας προκλήθηκαν σε ένα γρήγορο πέρασμα το πρωί από την Πανεπιστημιούπολη!
Εικόνες : Έλενα Ταξίδου
Η πρώτη εντύπωση μετράει, ανατρέπεται σχεδόν πάντα, αλλά δεν παύει να μετράει. Μια γρήγορη βόλτα στα Πανεπιστήμια, ένα πέρασμα από εκείνα που σε βγάζει ο δρόμος σου αλλά και μία περιέργεια για μια κλεφτή ματιά σε ένα άδειο αμφιθέατρο λίγο πριν από τους φοιτητές. Όσα ενδιαφέροντα τυπώθηκαν στον οπτικοακουστικό μας κόσμο σε μια βόλτα στην άδεια Πανεπιστημιούπολη, προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στο vivere pericolosamente (σσ το αρχαίο YOLO) και το “αν η γιαγιά μου είχε ρόδες, θα…”
Ξυπνήσαμε στην εσάνς του “μόνο μια φορά ζούμε” η οποία υπέβοσκε στην πληροφορία σχετικά με το κτίριο της Παλιάς Φιλοσοφικής, το οποίο χρησιμοποιείται για να στεγάζει γραφεία καθηγητών. Σύμφωνα με αυτά που ακούσαμε, το κτίριο “βουλιάζει” κάθε χρόνο εξαιτίας της ιδιομορφίας στην μορφολογία του εδάφους στο σημείο, και για τον λόγο αυτό έχει ζητηθεί από τους καθηγητές να αδειάσουν όσο μπορούν τα γραφεία τους από περιττά βιβλία και αντικείμενα, για να μειωθεί το βάρος και ο κίνδυνος.
Ιντριγκαριστήκαμε με το γεγονός πως ανά πτέρυγες το συγκρότημα των Πανεπιστημίων παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον ως προς τον σχεδιασμό του καθώς υπάρχουν σημεία που, όπως θα δείτε και στις φωτογραφίες, έχουν αρκετά σύγχρονες λεπτομέρειες, με το παλιό να συναντάει το καινούριο προκαλώντας ενδιαφέρον.
Μας μπέρδεψε ωστόσο η εικόνα εγκατάλειψης που αποπνέει εντός εκτός και επί τα αυτά, διαμορφώνει την μεγαλύτερη αντίφασή τους. Πώς γίνεται να θυμίζει εγκαταλειμένο τοπίο, σαν τρελή σύμπραξη Homeland και House of Cards σε σκηνικά και παρασκήνιο αντίστοιχα, το μέρος που καθημερινά φιλοξενεί χιλιάδες ανθρώπων; Μουντζούρες, σκουπίδια, αντικείμενα και εξοπλισμός στους διαδρόμους οι οποίοι χρησιμοποιούνται ενίοτε και ως προσωρινοί αποθηκευτικοί χώροι, κήποι που χρειάζονται φροντίδα και αρχαιοελληνικά quote σε μία διαρκή μάχη με τα σύγχρονα αποφθεύγματα περί διαδικτύου, έρωτα και λίγα κλισέ από “Παπακωνσταντίνου”.
Λυπηθήκαμε με την απουσία, του μίνιμαλ του λευκού, των απλών γραμμών, των περιποιημένων και όχι φορτωμένων κήπων και του θετικού φενγκ σούι που απορρέει με ειλικρίνεια από την φράση “αν πιθανολογείς ότι δεν σκοπεύει να τρέχει νερό-μην σχεδιάζεις συντριβάνι”. Μεγάλος απών σίγουρα, το διάσημο βαγόνι που μέχρι πρότινος φιλοξενούνταν ακριβώς μπροστά από τα γρασίδια του Αστεροσκοπείου, τα οποία εκτός από πάρτι φιλοξενούν πλέον και μπουγάδες.
Μας άρεσαν, οι αρκετές σκάλες που δίνουν την αίσθηση των επιπέδων στο campus και φυσικά τα ψηλά δέντρα που ανά στενά δημιουργούν εντυπωσιακές οάσεις δροσιάς. Εντυπωσιακό επίσης και το εβραικό μνημείο, το Μετεωροσκοπείο αλλά και το περιβάλλον γύρω του που θυμίζει σκηνικό βγαλμένο από το παιδικό των Φλινγκστόουνς.
Μείναμε για λίγα λεπτά κολλημένοι, παρατηρώντας το συρματόπλεγμα στην είσοδο του κυλικείου της Κτηνιατρικής, το οποίο παρεπιπτόντως έχει ίσως το πιο όμορφο αίθριο χώρο σε σύγκριση με τα υπόλοιπα.
