Οι μαθητές του Καλλιτεχνικού Σχολείου Θεσσαλονίκης απαντούν
Ανοικτή επιστολή-απάντηση των μαθητών.
Με αφορμή το ζήτημα που τρέχει τον τελευταίο καιρό σχετικά με το σχολείο τους, οι μαθητές του Καλλιτεχνικού Σχολείου Θεσσαλονίκης (Καλλιτεχνικό Γυμνάσιο με Λυκειακές τάξεις Δ. Αμπελοκήπων-Μενεμένης), ετοίμασαν ανοικτή επιστολή-απάντηση στην επιστολή των έξι Δημάρχων δυτικής Θεσσαλονίκης:
Είμαστε μαθητές του καλλιτεχνικού σχολείου Θεσσαλονίκης (καλλιτεχνικό γυμνάσιο Αμπελοκήπων με λυκειακές τάξεις Δημήτρης Χόρν). Το σχολείο μας από την έναρξη της λειτουργίας του, δεν στεγάζεται σε ενιαίο κτήριο, όπως συμβαίνει με όλα τα καλλιτεχνικά και μουσικά σχολεία της Ελλάδας, αλλά είναι το μοναδικό σχολείο, που μετά από έντεκα χρόνια λειτουργίας συνεχίζει να φιλοξενείται το μεν γυμνάσιο, στο κτήριο του 3ου Λυκείου Αμπελοκήπων και οι τρεις τάξεις του Λυκείου στο κτήριο του 2°” Γυμνασίου Μενεμένης. Το γεγονός αυτό αναιρεί τον ίδιο τον σκοπό ύπαρξής του. Δεν είναι δυνατόν ένα καλλιτεχνικό ή μουσικό σχολείο να λειτουργεί διασπασμένο σε δύο κτήρια τα οποία μάλιστα απέχουν μεταξύ τους δύο περίπου χιλιόμετρα, γιατί από την πρώτη γυμνασίου μέχρι την τρίτη λυκείου, υπάρχουν κοινές δράσεις και η διεύθυνση του σχολείου είναι και πρέπει να είναι κοινή για όλες τις τάξεις, όπως συμβαίνει σε όλα τα καλλιτεχνικά και μουσικά σχολεία της Ελλάδας. Επιπλέον, δεν έχουμε διαθέσιμους χώρους για να αναπτυχθεί η διδασκαλία των ειδικών μαθημάτων, ούτε βέβαια αίθουσα εκδηλώσεων για τις θεατρικές παραστάσεις, αν και το σχολείο μας έχει και Θεατρική κατεύθυνση. Αντιλαμβανόμαστε ότι πολλά Γυμνάσια και Λύκεια στην Ελλάδα, στερούνται όπως και το δικό μας της βασικής υλικοτεχνικής υποδομής, αλλά εδώ υπάρχει μία διαφορά. Το συγκεκριμένο σχολείο είναι ένα στην βόρεια Ελλάδα και για την εισαγωγή σ’ αυτό χρειάζονται εξετάσεις. Δεν καταλαβαίνουμε για ποιο λόγο πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει, όταν η πολιτεία αδυνατεί ακόμη και να το στεγάσει. Επίσης, δεν καταλαβαίνουμε για ποιο λόγο ενώ όλα τα άλλα καλλιτεχνικά και μουσικά σχολεία, τα οποία σημειωτέον έχουν πολλαπλάσια από το δικό μας έξοδα λειτουργίας, στεγάζονται κανονικά σε ενιαίο κτήριο, το δικό μας έντεκα χρόνια μετά την έναρξη λειτουργίας του παραμένει διασπασμένο και φιλοξενούμενο. Σημειώνουμε μάλιστα, πως στην Αθήνα ήδη την περασμένη χρονιά ξεκίνησε την λειτουργία του και τρίτο καλλιτεχνικό σχολείο. ‘Ομως, αν και με μεγάλη μας χαρά πληροφορηθήκαμε τους τελευταίους μήνες, ότι βρέθηκε τελικά λύση στο πρόβλημα του σχολείου μας και ότι πρόκειται να στεγαστεί ως ένα ενιαίο σχολείο στο «Παπάφειο» Θεσσαλονίκης, μετά από μακροχρόνιο αγώνα του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, πριν λίγες ημέρες διαβάσαμε την κοινή επιστολή έξι δημάρχων της δυτικής Θεσσαλονίκης προς την προϊσταμένη του πρωθυπουργικού γραφείου, για το ζήτημα της στέγασης του σχολείου μας, η οποία δημοσιεύτηκε και στο διαδίκτυο. Στην επιστολή τους λοιπόν αυτή, οι εν λόγω δήμαρχοι αναφέρουν ότι δεν πρόκειται να αποδεχθούν την μετεγκατάσταση του σχολείου μας επειδή, όπως λένε, έτσι υποβαθμίζεται η δυτική Θεσσαλονίκη και αντιμετωπίζεται για μία ακόμη φορά με ταξική διάκριση και εχθρότητα. Επίσης, αναφέρουν ότι το 60% των μαθητών του σχολείου μας προέρχεται από την δυτική Θεσσαλονίκη και γι’ αυτό μιλώντας εκ μέρους μας υποστηρίζουν ότι ούτε εμείς ούτε οι γονείς μας θα αποδεχθούν την μετεγκατάσταση του σχολείου μας, προτείνουν δε ως λύση στο πρόβλημα να κατασκευαστεί διδακτήριο στο οικόπεδο που βρίσκεται στην οδό Μοναστηρίου. Στην επιστολή αυτή των έξι δημάρχων της δυτικής Θεσσαλονίκης οφείλουμε να δώσουμε μία απάντηση. Για να φοιτήσουμε στο καλλιτεχνικό σχολείο δώσαμε εξετάσεις. Χορέψαμε, ζωγραφίσαμε, διαβάσαμε ποίηση. Η συντριπτική πλειοψηφία από εμάς ξυπνάμε από τα άγρια χαράματα για να ταξιδέψουμε και να φτάσουμε στο σχολείο που η πολιτεία ακόμη δεν αξιώθηκε να μας δώσει. Στα σπίτια μας γυρνάμε το απόγευμα, κατάκοπα για να ξεκινήσουμε τα φροντιστήρια. Κύριοι δήμαρχοι, δεν ξέρουμε αν το έχετε ακούσει, αλλά για μας μόνο η μετάβαση και επιστροφή στο σχολείο μας διαρκεί από μία έως τρεις ώρες συνολικά την μέρα και μη νομίζετε ότι δεν έχουμε κι εμείς την φιλοδοξία, όπως τα παιδιά των άλλων σχολείων να περάσουμε στα ΑΕΙ, την έχουμε. Όμως έχουμε και κάτι άλλο που ίσως δεν το γνωρίζετε. Μας αρέσει το Θέατρο, μας αρέσει η ποίηση, μας αρέσει να χορεύουμε και να ζωγραφίζουμε. Το σχολείο μας το αγαπάμε και μένουμε σ’ αυτό με όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε γιατί ελπίζουμε πως μπορεί κάποια στιγμή το όνειρο να πάρει εκδίκηση. Και το όνειρο μας δεν μπορεί κανένας δήμαρχος, ούτε έξι δήμαρχοι ούτε οι δήμαρχοι όλης της Ελλάδας, να μας το σβήσουν. Ούτε βέβαια είμαστε πίτα για να μας χωρίσετε σε ανατολική και δυτική Θεσσαλονίκη. Γιατί όπως και να μας ζυγίσετε όπως και να μας μετρήσετε, την αγάπη για το σχολείο μας, το όνειρό μας να έχουμε ένα σχολείο όπως οι υπόλοιποι μαθητές της Ελλάδας, δεν Θα μας το στερήσετε. Όσο για τις ταξικές διακρίσεις που επικαλείστε στην επιστολή σας, γνωρίζετε πολύ καλά ως πολιτικοί που είστε πως να τις διαχειριστείτε. Πάντως, το σχολείο μας είναι ένα για όλα τα παιδιά του πολεοδομικού συγκροτήματος και της υπαίθρου της Θεσσαλονίκης. Επίσης, το σχολείο μας, είναι ένα και για όλα τα παιδιά της Θεσσαλονίκης ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος, καταγωγής, κλπ. Όμως, ένα δημόσιο καλλιτεχνικό σχολείο που δεν γνωρίζει ούτε δήμους, ούτε σύνορα, ούτε διακρίσεις, για να αναπτυχθεί, να ανθίσει, Θέλει τα βασικά, δηλαδή κτήριο. Άλλωστε κ. δήμαρχοι τις ταξικές διαφορές τις παλεύουμε με περισσότερα δημόσια σχολεία και όχι με διαχωρισμούς τύπου «Φουρτουνάκηδων και Βροντάκηδων» . Όσον αφορά δε, την λύση που προτείνετε με την κατασκευή διδακτηρίου στο «περίφημο» οικόπεδο της οδού Μοναστηρίου, κουραστήκαμε να το ακούμε. Μάλιστα πριν έξι χρόνια, πατέρας συμμαθητή μας, αρχιτέκτονας, πιστεύοντας τις υποσχέσεις του Δήμου Αμπελοκήπων σχετικά με την ύπαρξη του οικοπέδου και την ανέγερση του διδακτηρίου, εκπόνησε δωρεάν τα σχέδια του σχολείου και τα έθεσε στη διάθεση του Δήμου. Όμως, όπως στην συνέχεια έγινε γνωστό, οικόπεδο διαθέσιμο από τον Δήμο Αμπελοκήπων δεν υπήρξε. Παρακαλούμε λοιπόν κ. Δήμαρχοι, αντί να στέλνετε προς κάθε κατεύθυνση επιστολές με το προαναφερόμενο περιεχόμενο, ως μία ελάχιστη συμβολή σας στον μετριασμό των ταξικών διαφορών και επιδεικνύοντας σεβασμό σε εμάς τα παιδιά και τις οικογένειές μας, που με λαχτάρα περιμένουμε να στεγάσουμε τα όνειρά μας, να μην στέκεστε εμπόδιο στην στέγαση και λειτουργία του σχολείου μας.
-Το δεκαπενταμελές μαθητικό συμβούλιο του Καλλιτεχνικού σχολείου Θεσσαλονίκης
