“To Χέρι” σηκώνει ψηλά τον πήχυ.

Ένας φίλος μου λέει συχνά πως η καλή παράσταση αρχίζει από την αφίσα. Πράγμα που επαληθεύεται στην περίπτωση του ”Χεριού”. Η αφίσα είναι, πράγματι, ο λόγος για τον οποίο είδα την παράσταση: ένα δάσος με μωβ εντύπωση και στη μέση ένα θλιμμένο, ικανό κορίτσι που μου έφερε στο μυαλό εικόνες από το ”Στάλκερ”. Επίσης, μου θύμισε ένα σκοτεινό έργο της Ηλιοπούλου που αγαπώ πολύ.

Υπεραπλουστεύοντας, ”Το Χέρι” του Τιμ Κράουτς είναι ένα πυκνό και θαρραλέο έργο για την ελευθερία. Ένα μικρό αγόρι κρατάει την αναπνοή του μέχρι να πεθάνει, βάζει χαλίκια στο στόμα του, στηρίζεται επί μακρόν στις μύτες των ποδιών του και τεντώνει ψηλά το χέρι του μέχρι που οι αρθρώσεις πετρώνουν, τα νεύρα γίνονται σαν σχοινιά και το αίμα καφετί από την αποσύνθεση. Εύκολα διακρίνει κανείς την ανάγκη για την προσοχή των γονέων· υπόπτως εύκολα. Γι’αυτό, στην περίπτωση αυτού του μικρού αγοριού, δεν μου φαίνεται αποχρώσα ως αιτία. Νομίζω πως για την τύχη του φταίει  κυρίως η υπερβολική ελευθερία, που διαταράσσει τις ισορροπίες και εξαναγκάζει το περιβάλλον σε αντίρροπη δράση μέχρι την παράδοση ή το θάνατο.

Ο Τιμ Κράουτς δεν έχει φτιάξει μόνον ένα έργο που γίνεται καλή θεατρική παράσταση, αλλά και ένα καλό βιβλίο. Η αφήγηση είναι πρωτοπρόσωπη, όμως ο αφηγητής δεν είναι απλώς ήρωας θεατρικού έργου• είναι performance artist και η παράσταση δεν είναι παρά η ίδια η performance.

Η Έλενα Πέγκα έχει κάνει μια υπέροχη μετάφραση, ώστε η γλώσσα γίνεται απολαυστική, σχεδόν γνήσια. Επίσης, έχει κάνει μια σκηνοθεσία που αναδεικνύει το έργο έτσι που οι μετέπειτα αναγνώσεις του γίνονται αυτομάτως με έναν τρόπο, το δικό της. Η επιλογή της να αλλάξει το φύλο του πρωταγωνιστή φαίνεται εύλογη και το πρωτότυπο φύλο εντυπώνεται στο θεατή ως μικρό λάθος. Από την άλλη, η Θεοδώρα Τζήμου φαίνεται η ορθότερη επιλογή για το ρόλο.

Μετά το τέλος της παράστασης, ήμουν βέβαιος πως δεν βρισκόμουν στην Ελλάδα. Επίσης, ήμουν βέβαιος πως η Έλενα Πέγκα ήταν αγγλομαθής και αγγλότροπη. Έχοντας διαβάσει το βιογραφικό και παραγείλει τα βιβλία της, εξακολουθώ να νομίζω το ίδιο.

*Ο Ρωμανός Σκλαβενίτης-Πιστοφίδης γεννήθηκε το 1991, σπουδάζει Ιατρική και γράφει μυθιστορήματα.