Χειμώνες απειλητικοί, ζωές μετέωρες

Προσπαθώ εδώ και μέρες να σκεφτώ ψύχραιμα τι έχουν να θυμούνται οι γενιές των παιδιών μας από τη ζωή τους στην Ελλάδα τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια.

Τι σημαίνει να μεγαλώνεις, να ενηλικιώνεσαι, να προχωράς σε μια διαρκή κρίση που απλά αλλάζει πρόσωπα και ψαλιδίζει όνειρα.

Οικονομική, υγειονομική, πολιτική, ενεργειακή κοκ. Ένα ατέλειωτο ρολερ κόστερ συναισθημάτων που πάνω που πας να ελπίσεις ότι ένας εφιάλτης τελειώνει, να εμφανίζεται ένας νέος.

Και συ να μεγαλώνεις και να μη βλέπεις φως και ορίζοντα. Είναι αληθινά τραγικό. Μια χαμένη γενιά. Που δεν βίωσε ξεγνοιασιά και ελπίδα.

Από την άλλη, αριθμοί που πανηγυρίζουν για ένα καλοκαίρι με ρεκόρ αφίξεων σε προορισμούς, που κανείς δεν επισημαίνει ότι μετασχηματίζονται βίαια και ότι αδυνατούν να αντέξουν οι υποδομές τους και η φυσιογνωμία τους. Το παρόν τους ασφυκτικό και το μέλλον τους με τα χαρακτηριστικά του ερειπιώνα που βιώνουν ήδη σημεία στον κόσμο που έγιναν μόδα και μετά εγκαταλείφθηκαν στη μοίρα τους, από το Μεξικό μέχρι τη νότια Ισπανία. Γιατί τελικά τι είδους τουριστική ανάπτυξη επιδιώκουμε;

Ξεκινά ένας χειμώνας που παρουσιάζεται από τους ειδικούς ως δυνητικός εφιάλτης. Μαζεύοντας ότι κουράγιο μας απέμεινε θα τον παλέψουμε.