Η Εκκλησία υπεράνω του νόμου

Η τέλεση της Θείας Λειτουργίας των Θεοφανείων σήμερα, παρουσία πιστών, παρά την κυβερνητική απαγόρευση, δεν καταρράκωσε μόνον το ήδη φθαρμένο πρόσωπο  της κυβέρνησης.

Η λειτουργία των ναών ανέδειξε για μια ακόμη φορά μια χρόνια πάθηση του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Η Εκκλησία δρα ως κράτος εν κράτει. Παραβιάζει το νόμο σ΄ ένα κράτος, υποτίθεται, Δικαίου, χωρίς να λογοδοτεί ενώπιον της Δικαιοσύνης. Χαίρει ασυλίας για ψηφοθηρικούς λόγους, ή ενδεχομένως διότι οι κρατούντες θεωρούν, όπως φάνηκε πολλές φορές στη διάρκεια της πανδημίας, ότι το ράσο είναι υπεράνω των νόμων.

Για να αποδειχθεί έτσι δυστυχώς ότι ζούμε σε μια χώρα θεοκρατική, σε μια δημοκρατία καχεκτική τύπου μπανανίας, σ΄ ένα καθεστώς όπου η εκκλησία ως θεσμός (προσοχή όχι η θρησκεία, που είναι προσωπικό βίωμα) είναι υπεράνω όλων των άλλων και προφανώς της πολιτείας.

Εύλογα βέβαια θα πει κάποιος ότι η διαφωνία της Ιεράς Συνόδου στην κυβερνητική απόφαση αποτελεί ένα ακόμη επεισόδιο στην πολύπαθη ιστορία των σχέσεων κράτους και εκκλησίας στην χώρα μας. Ο διαχωρισμός των δύο σε ό,τι αφορά τις αρμοδιότητες, παρά τις προσπάθειες πολιτικών ηγετών, ουδέποτε τελέστηκε. Έγιναν σημαντικά βήματα από τον Ανδρέα Παπανδρέου (πολιτικός γάμος, απαλλοτρίωση εκκλησιαστικής περιουσίας) και τον Κώστα Σημίτη (ταυτότητες χωρίς την αναγραφή θρησκεύματος), ενώ ο  Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Αλέξης Τσίπρας για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, εικάζω βάσιμα ότι θα ξεκαθάριζαν ευθύς εξαρχής ότι για λόγους δημόσιας υγείας η εκκλησία πρέπει να υπακούει στους νόμους, χωρίς «ναι μεν, αλλά».

Αυτό, όμως, που συνέβη σήμερα με την πολιτική ανυπακοή της εκκλησίας σ΄ ένα μείζον θέμα, όπως είναι αυτό της προστασίας της δημόσιας υγείας, σηματοδότησε ένα ποιοτικό άλμα στη στάση των ιεραρχών και μια οπισθοχώρηση του κράτους δικαίου. Η Ιερά Σύνοδος και συνεπώς οι κληρικοί στην Ελλάδα,  έχουν το δικαίωμα να παρανομούν, χωρίς να υφίστανται τις κυρώσεις, που προβλέπει ο νόμος. Με το έτσι θέλω, έτσι απλά.

Υπενθυμίζω ότι στην επέτειο του Πολυτεχνείου, ή σε άλλες εκδηλώσεις της δημόσιας ζωής, στις οποίες η αντιπολίτευση διαφώνησε με απαγορευτικές αποφάσεις της κυβέρνησης, ανεξάρτητα εάν συμφωνούσε ή διαφωνούσε κανείς με τη μία, ή την άλλη πλευρά, οι δρώντες διαδήλωσαν και όχι μόνον υπέστησαν τις συνέπειες του νόμου, αλλά προπηλακίστηκαν βίαια. Τα ΜΑΤ χτύπησαν σε Αθήνα, Γιάννενα και αλλού νέους και νέες, χωρίς λόγο, προέβησαν σε συλλήψεις δικηγόρων, ποδοπάτησαν ανθοδέσμες στη μνήμη του Γρηγορόπουλου, κλπ., κλπ.

Πού ήταν σήμερα ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, έτοιμος να εισβάλει με τις επίλεκτες δυνάμεις του ακόμη και σε σπίτια, εάν παραβιαζόταν το lockdown; Τον είδατε, τον ακούσατε πουθενά τον ετοιμοπόλεμο Χρυσοχοίδη να πράττει ό,τι διακηρύττει για να προστατέψει τη δημόσια υγεία;

Αντιθέτως, σήμερα γίναμε μάρτυρες μιας απόλυτης σιωπής εκ μέρους του κράτους. Μιας εκκωφαντικής σιωπής, που άγγιξε τη γελοιότητα με την αστυνομία έξω από τις εκκλησίες δήθεν για να παρέμβει αν χρειαστεί, συλλαμβάνοντας πιστούς. Τίποτε δεν έγινε όχι γιατί οι εκκλησιαζόμενοι δεν είχαν κοντάρια, αλλά γιατί ο πρωθυπουργός αυτής της χώρας δεν είχε το ηθικό ανάστημα να πει το αυτονόητο: ότι όλοι είναι ίσοι απέναντι στο νόμο.

Έτσι εκτός από τους κληρικούς, που έχουν πλέον, με τις ευλογίες της κυβέρνησης, το δικαίωμα να παρανομούν, αυτομάτως το ίδιο δικαίωμα έχουν και όσοι δηλώνουν χριστιανοί ορθόδοξοι. «Πηγαίνω, κύριε αστυνόμε, να εκκλησιαστώ. Μην μου βάλετε πρόστιμο. Μην με στείλετε στο αυτόφωρο. Μη με δείρετε. Δείξτε ανοχή, σας παρακαλώ».

Υ.Σ.: Όσο για τα κυρίαρχα ΜΜΕ της διαπλοκής, αυτά για άλλη μια φορά έδειξαν την υποταγή τους στην κυβέρνηση. «Με την παρουσία πιστών και τη διακριτική παρουσία της αστυνομίας τελέστηκε σήμερα η Θεία Λειτουργία των Θεοφανείων…» ανέφεραν τα δελτία ειδήσεων. Κουβέντα για την κυβερνητική απαγόρευση.