Χρυσή Αυγή: Ένα πρώην μέλος της εγκληματικής οργάνωσης εξομολογείται
Ένας νεαρός Θεσσαλονικιός, που βρέθηκε μαθητής ακόμα στα πλοκάμια της εγκληματικής οργάνωσης εξομολογείται.
Η αλήθεια είναι πώς πέρασα μία εβδομάδα στην διάρκεια της πολύκροτης δίκης παρακολουθώντας ντοκιμαντερ και συνεντεύξεις για το νεοναζιστικό κόμμα. Δηλώσεις τύπου ”δεν είμαστε ρατσιστές αλλά ένας ομοφυλόφιλος δεν χωρά στο κόμμα μας.” Εικόνες των βουλευτών μπροστά σε χιτλερικές σημαίες, τραμπουκισμός δημοσιογράφων μέχρι τελικής πτώσης (βλέπε Ουρανία Μιχαλολιάκου την μέρα της σύλληψης), επιθέσεις σε θέατρα, βίαια μπλόκα απέναντι σε πρόσφυγες και συνθήματα όπως το ”Αίμα, τιμή, χρυσή αυγή” αποτέλεσαν για μένα ερεθίσματα σκέψης και ταυτόχρονης αηδίας για το πως λειτουργούσε η συγκεκριμένη εγκληματική οργάνωση.
Πέρασαν 7,5 ολόκληρα χρόνια για να αποδοθεί δικαιοσύνη για τις ωμές δολοφονίες και για πόσα ακόμα εγκλήματα που σκεπάστηκαν στο πέρας της τελευταίας δεκαετίας. Μπορώ να πω πως την μέρα της απόφασης, που έτυχε να είμαι στον δρόμο καλύπτοντας της αντιφασιστικές πορείες, το αίσθημα της ανακούφισης και της δικαιοσύνης με διαπέρασε έντονα, ωστόσο στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπάρχει ακόμα μία δεύτερη σκέψη για εκείνους που την ψήφισαν και συνεχίζουν να την στηρίζουν.
Ακούσαμε πολλά, διαβάσαμε ακόμα περισσότερα, γυναίκες όπως η Μάγδα Φύσσα και η Μαρία Λεπενιώτη αποτέλεσαν ορόσημα του καιρού σε αντίθεση με την εισαγγελέα Αδαμαντία Οικονόμου που προσπάθησε μέχρι τελευταίων λεπτών να παραχωρήσει ελαφρυντικά σε εκείνους που βίασαν την Δημοκρατία. Σίγουρα πολλά περιστατικά ”σκεπάστηκαν” και δεν βγήκαν ποτέ στην επιφάνεια. Όπως για παράδειγμα ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφερόταν οι ανώτεροι στα μέλη της Χ.Α. ή το πως ακόμα λειτουργούσαν τα τελευταία χρόνια. Με αυτές τις απορίες που έθεσα η ίδια στον εαυτό μου μετά από έρευνα, μίλησα με ένα πρώην μέλος της Χρυσής Αυγής. Τα στοιχεία του για ευνόητους λόγους παραμένουν στη διάθεση της parallaxi μόνο. Ένας νεαρός Θεσσαλονικιός, που βρέθηκε μαθητής ακόμα στα πλοκάμια της εγκληματικής οργάνωσης εξομολογείται.
”Οι δραστηριότητες στην αρχή ηταν ήπιες π.χ μοίρασμα προσπέκτους, ενημερώσεις πολιτών, συγκεντρώσεις το βράδυ. Μας είχαν δώσει διάφορα ”βιβλία” για να μάθουμε την ιστορία του κόμματος και της χώρας ώστε να μας πορώνουν με τα πιστεύω τους. Μας είχαν δημιουργήσει την ιδέα ”κάνω τα πάντα για την πατρίδα μου”. Η πατρίδα παρουσιάζονταν σαν κάτι ιερό.
Από την αρχή μας είχαν θέσει ως στόχους στο σχολείο τους Αλβανούς και τους Βούλγαρους (ή όποιον δήποτε είχε διαφορετική εθνικότητα ή σεξουαλικότητα) και αυτό μετέπειτα γινόταν έμμονη ιδέα. Εμείς έπρεπε να τους τραμπουκίζουμε ή ακόμα και να τους ρίχνουμε ξύλο.”
https://www.youtube.com/watch?v=fDabuGM4LSI
Οι ομαδικές επιθέσεις γενικά ήταν συχνότερες και αφορούσαν κυρίως πορείες ή συγκεντρώσεις που πραγματοποιούνταν σε γραφεία των αριστερών παρατάξεων. ”Μας έλεγαν χτυπάμε γρήγορα- φεύγουμε γρήγορα”
”Οι περισσότεροι εκεί μέσα ήταν πιο μπρουτάλ στα δικά μου μάτια. Είχαν τατουάζ με σταυρούς, ξυρισμένα κεφάλια (οι περισσότεροι). Μια αγριότητα παντού ακόμα και απέναντι μας. Πάντα ενημερωμένοι μόνο για ιστορικά γεγονότα αλλά όχι σωστά. Πολλοί, ήταν χαμηλής μόρφωσης από χωριά των γύρω περιοχών και αρκετά μεγάλης ηλικίας.
Πολλές φορές οι ανώτεροι τραμπούκιζαν και εμάς (τα νέα μέλη) , κανονίζανε μόνοι τους να παίζουμε ξύλο μεταξύ μας ώστε να μας σκληραγογήσουν. Φώναζαν σαν τρελοί πάνω από τα κεφάλια μας, ήταν γενικά πολύ επιθετικοί ήθελαν να δείξουν μονίμως ό,τι ήταν πιο δυνατοί από εμάς.”
Μια μέρα στο γραφείο αποτελούνταν από πολεμικές τέχνες και γενικότερη εκμάθηση για ξύλο με αυτό τον τρόπο περνούσαν στους μικρότερους την προστασία της πατρίδας. Μετέπειτα ακολουθούσαν τακτική ενημέρωση για τους ανθρώπινους στόχους και πώς μπορούν να τους πλησιάσουν. Υπήρχαν τάγματα εφόδου;
”Mετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα σιγά-σιγά τα ανώτερα μέλη επέλεγαν τους πιο “τολμηρούς”- πιστούς- αποφασισμένους να διαπράττουν και πιο βρώμικες δουλειές. Τους εκπαίδευαν και καλά για αυτοάμυνα με δασκάλους εαν όχι δυο, τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα σε βουνά. Έτσι μάθαιναν πως να κάνουν ομαδικές επιθέσεις γρήγορα και αποτελεσματικά. Μας το πέρασαν σαν φυσική αγωγή. Με αυτό τον τρόπο δενόμασταν μεταξύ μας.
Μας έλεγαν είστε αδέρφια και φυσικά το πιστεύαμε γιατί όλοι είχαμε έναν κοινό στόχο, να προστατέψουμε την Ελλάδα. Οι νεότεροι, δεν είχαμε αντιπαραθέσεις, βγάζαμε συνεννόηση μεταξύ μας. Με τους πιο μεγάλους οι περισσότεροι απλά είχαμε μια σχέση ιεραρχική. Δεν πολυμιλούσαμε. Επικρατούσε ο σεβασμός ή μάλλον ο φόβος.”
Εκείνο που τους κρατούσε ενεργούς ήταν το ιερό καθήκον της σημαίας και της Ελλάδας, θεωρούσαν ό,τι η χώρα βυθίζεται λόγω των ξένων και έπρεπε να την καθαρίσουν από εκείνους και οποιονδήποτε άλλο μοιάζει απειλή. Ωστόσο στο πέρας του χρόνου ορισμένα μέλη μετά από βίαια σκηνικά αποχωρούσαν.
”Έφυγα γιατί μετά από ένα σημείο έγινε πιο ξεκάθαρο στο μυαλό μου πως η όλη φάση του κόμματος δεν με αντιπροσώπευε. Έμοιαζε περισσότερο για εγκληματική οργάνωση παρά για κόμμα. Έπρεπε κάποια στιγμή να κατηγορηθούν όλοι τους για εκείνα τα βίαια περιστατικά απέναντι σε απλούς ανθρώπους που ήταν κατά των απόψεων της Χ.Α. Ακόμα και εμένα βάζω μέσα που τότε ακολουθούσα αυτήν την ”ιδέα”.
Στην αρχή υπήρχε ενόχληση μετά την αποχώρηση μου από τα μέλη. Ωστόσο μετά από μικρό χρονικό διάστημα έφυγα Γερμανία και δεν γινόταν να με βρουν. Από τότε δεν προσπάθησαν να με ξαναπλησιάσουν ούτε εμένα ούτε την οικογένεια μου την οποία είχαν απειλήσει στην αρχή. Ήμουν τυχερός που είχα γνωστούς μέσα στην αστυνομία και μίλησα έγκαιρα με τον πατέρα μου. Η γνώμη μου για την απόφαση είναι αρνητική. Όλοι εκείνοι πρέπει να ζήσουν την υπόλοιπη ζωή τους μέσα στην φυλακή. Γιατί όταν ξαναβγούν, που πιστεύω θα γίνει σύντομα, θα ξανάεπηρεάσουν την κοινή γνώμη, θα βρουν πάλι μία αδύναμη κοινωνική ομάδα να θρέψουν μίσος και διχόνοια.”
