Τι “σωτήριο” καλοκαίρι!
Μήπως δεν αρκούν όλα αυτά για να καταλάβουμε ότι πρέπει να αλλάξουμε μυαλά και κριτήρια;
Copyright ©2022 PARALLAXI
εννήθηκα τον Απρίλη του 1992. Ως παιδί της άνοιξης δεν μπόρεσα να αποφύγω την ταλάντευση μεταξύ της χειμωνιάτικης μελαγχολίας και της καλοκαιρινής αισιοδοξίας, η οποία γέννησε και τρέφει την ανάγκη έκφρασης. Θεσσαλονικιά από κούνια, ερωτευμένη με την πόλη και σχεδόν αμετακίνητη κάτοικός της, τόσο που καταντά ανησυχητικό. Ένας στόχος, λοιπόν, τα ταξίδια με τη γεωγραφική τους έννοια, γιατί με την έννοια της αναζήτησης υφίστανται εδώ και χρόνια. Τρανή απόδειξη το συνεχές ψάξιμο με ποικίλα μέσα: χορός, χορωδίες, συμμετοχές σε διαγωνισμούς, προγράμματα, εκδηλώσεις, σεμινάρια, φωτογραφικός όμιλος, θεατρικές ομάδες, περιβαλλοντική ομάδα του πανεπιστημίου, ρωσικά- όπως φαίνεται τα αγγλικά και τα γαλλικά δεν στάθηκαν αρκετά. Φοιτήτρια του τμήματος Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, η οποία εύχεται ο πηγαίος ενθουσιασμός για τη συγγραφή να επισκεφτεί και τον τομέα των επίσημων σπουδών της. Πώς βρέθηκα εδώ; Αναπόφευκτο, καθώς από τότε που απέκτησα τη δυνατότητα οι σελίδες γέμιζαν «γραμματάκια» και σιγά σιγά το καθετί άρχισε να αποτελεί ερέθισμα για σκέψεις, που αυτόματα μορφοποιούνταν σε κείμενο. Η συνέχεια συνοδεύεται από ερωτηματικό, αλλά το ότι το πιο δύσκολο είναι να γράφεις για τον εαυτό σου συνοδεύεται από τελεία – βεβαιότητα.
Μήπως δεν αρκούν όλα αυτά για να καταλάβουμε ότι πρέπει να αλλάξουμε μυαλά και κριτήρια;
Ένα περιστατικό βίας στη Γαλλία με αφορμή την κακοποίηση στα ελληνικά πανεπιστήμια.
Μα πόσο απειλητική ακούγεται η εγγύτητα στις μέρες που διανύουμε και δη στην ασφυκτικά πολιορκούμενη από τον κορωνοϊό Θεσσαλονίκη;
Περασμένα μέσα Σεπτέμβρη. Σαν να λέμε μια δεύτερη γενναιόδωρη άνοιξη.
Ετοιμόρροπες σκέψεις με αφορμή το δημόσιο διάλογο που αναπτύχθηκε για να δοθεί το έκτακτο λόγω πανδημίας επίδομα στους καλλιτέχνες
Ένα τρυφερό κείμενο για μια κλασική μέρα σε έναν κλασικό τόπο.
Ζήσαμε στην καρδιά του Γενάρη μια πανέμορφη βραδιά.
Σε μια συναυλία, πριν μερικές μέρες, σκέτη αγκαλιά.
Από την ομάδα Raindogs, για δύο μόνο παραστάσεις.
Στηρίζουμε τους μουσικούς του δρόμου.
Λέξεις-εικόνες: Ιωάννα Πετρίδου 9/8/2015, Σύνορα, Ειδομένη Με τα σύνορα ανοιχτά Τα χώματα λιάζονταν και πάλι! Τα κορμιά που τα σκίαζαν κρατώντας τα υγρά με (αίμα;), δάκρυα και ιδρώτα –κάθε ομοιότητα με το άσμα είναι τυχαία- αποχωρούσαν πια με βήματα βαριά από τα χιλιόμετρα μα ανάλαφρα από την προσμονή. Ακόμα και τα απλωμένα ολόγυρα απομεινάρια των […]
Πριν 2 χρόνια η Περιβαλλοντική Ομάδα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας συνάντησε τον «Φάρο του Κόσμου», το Κέντρο Προστασίας Ανηλίκων «ΡΟΜ» και μετέτρεψε μία ανεκμετάλλευτη εγκαταλελειμμένη αλάνα που ενείχε ενίοτε ρόλο παρκινγκ σε «πράσινο» χώρο συγκέντρωσης ατόμων, αναψυχής και δημιουργικής απασχόλησης και μπορεί πλέον να καλείται επάξια «η αυλή του Φιλοξενείου του Φάρου». Τώρα μια ακόμη ενέργεια, […]