Λίγο λίγο ποτιζόμαστε όλοι με ρατσιστικά μπεκ
Αρχίσαμε να διαχωρίζουμε πρόσφυγες με μετανάστες. Εντάξει, λαθραίους δεν τους λέμε ακόμη.
Το αντιλαμβάνεστε ότι λίγο λίγο αρχίζουμε και ποτιζόμαστε με ρατσιστικά μπεκ όλοι μας;
Διακρίνω στον εαυτό μου αλλά και σε ανθρώπους που σέβομαι και υπολήπτομαι ότι κάθε μέρα κάνουμε μικρές εκπτώσεις από τις αντιλήψεις μας για τον ρατσισμό, για τον εθνικισμό, για την υποδοχή προσφύγων ή μεταναστών.
Αρχίσαμε να διαχωρίζουμε πρόσφυγες με μετανάστες. Εντάξει, λαθραίους δεν τους λέμε ακόμη. Αλλά δεν βλέπουμε και πώς θα μπορούσε να λήξει αυτό το πρόβλημα. Για την ακρίβεια, βλέπουμε ότι ολοένα και θα οξύνεται. Ναι, οι πόλεμοι που δημιουργούν τα ισχυρά κράτη, οικονομικοί και στρατιωτικοί, αυτοί τους ξεριζώνουν, αλλά αυτό δεν έχει ένα ορατό τέλος ή ανατροπή. Ναι, η Γερμανία τους υποδέχεται μεθοδικά και οργανωμένα, τους ζεύει στην εργατική άμαξα, αν όχι τους ίδιους, στοχεύει οπωσδήποτε στα παιδιά τους, αλλά με τις υπόλοιπες χώρες τι γίνεται;
Το μίσος έχει πολύ συχνά λάθος στόχευση. Δεν μας φταίει η φτώχεια μας, η ανεργία μας, η έλλειψη κοινωνικού κράτους, η έλλειψη δημοκρατίας, μας φταίει που έρχονται οι ξένοι με την ελπίδα να πάρουν ένα κομμάτι από αυτό που δεν έχουμε. Στα καλάθια δεν χωράν, στα πανέρια περισσεύουν.
Το προσφυγικό δεν πρόκειται να τελειώσει. Οι δυτικοί θα πάνε ανατολικά να χτίσουν τις ερήμους, να βγάλουν φυσικά αέρια και πετρέλαιο, και οι ανατολικοί θα έρχονται δυτικά να βρουν κράτος δικαίου και ευρωπαϊκά ιδεώδη. Μόνον που και οι δύο πλούτοι είναι πεπερασμένοι. Τα ιδεώδη του διαφωτισμού δεν θα ‘λεγε κανείς ότι χαρακτηρίζουν τη σημερινή Ευρώπη. Είμαστε όλοι μαριονέτες στα χέρια των ισχυρών που χαράσσουν σύνορα, πολιτικές, ορίζουν κυβερνήσεις και διαφεντεύουν τις ζωές μας, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους εμάς. Πετάνε ξεροκόμματα από το πλούσιο τραπέζι τους και σπρωχνόμαστε ποιος θα το πρωτοπιάσει. Αυτό δεν είναι ζωή, είναι καρικατούρα της.
Έπιασα τον εαυτό μου να συμφωνώ με τον δήμαρχο του Μόντρεαλ, «δεν θα ορίσουν οι μουσουλμάνοι αν θα πουλάμε χοιρινό ή όχι στα κυλικεία. Αν θέλουν ας τρώνε, αν δεν θέλουν όχι». Η δήλωση ανήκει στα fake news, δεν υπήρξε, αλλά είναι μια φράση που θα μπορούσε να ειπωθεί. Αν (όντως) κάποιοι είχαν διεκδικήσει την απόσυρση του χοιρινού. Δεν είμαι χριστιανή, δεν είμαι τίποτε. Αλλά τρέμω μια πιθανή ιδεολογική κυριαρχία που θα με ανάγκαζε να βάλω μαντήλα στο κεφάλι στα καλά καθούμενα. Απεχθάνομαι κάθε νεοθρησκευτικό φανατισμό. Πριν 25 χρόνια, δεν ήξερες ποιος και αν ήταν χριστιανός, δεν ήταν κάτι που ο κόσμος το διαλαλούσε. Σήμερα, οι 8 στους 10 που περνούν μπροστά από εκκλησία, σταυροκοπιούνται, σήμα κατατεθέν της δηλωμένης τους πίστης.
Δεν με παρατάτε, που όλοι κάτι πρέπει να υπομένουμε από την τόσο στιβαρή σας ιδεολογία, θρησκεία, και κανονικότητα; Δεν καταλαβαίνετε ότι ο πόλεμος κερδίζεται ήδη μέσα από τις τηλεοράσεις, που κάνουν το ασήμαντο σημαντικό, το γελοίο είδηση, το δευτερεύον κύριο; Ότι οι βουλές των δημοκρατικών χωρών είναι σε μεγάλο βαθμό στελεχωμένες από αμόρφωτα, ανιστόρητα σούργελα, από χυδαίους τύπους που υποτίθεται εκλέχτηκαν για να νομοθετήσουν και να χαράξουν πολιτική;
Ψάχνεις με το κιάλι να βρεις μια συλλογιστική που να έχει βάση, βάθος, συνέχεια. Αντιθέτως, σκοντάφτεις, συνεχώς, επάνω σε γελοία υποκείμενα που κάνουν τις ταπεινές τους επιδιώξεις ιδεολογία και επιχειρηματολογούν χειρότερα από ότι στο καφενείο του χωριού. Μοιράζουν μισαλλοδοξία και απανθρωπιά για μια χούφτα δόξας από τους ομοίους ή τους ψηφοφόρους τους.
Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι συχνά έχουμε παρόμοιους προβληματισμούς και ερωτήματα. Αναρωτιέμαι και εγώ πού και πώς θα ζήσουν αυτοί οι άνθρωποι; Πώς και αν θα αφομοιωθούν ποτέ ή θα θελήσουν να επιβάλλουν τα δικά τους χαρακτηριστικά.
Θα συνυπάρξουμε; Θα αλληλοεξοντωθούμε; Σε ποια κατεύθυνση θα δουλέψουμε; Τι όρια θα βάλουμε, τι παραδοχές θα κάνουμε; Αυτά τα ερωτηματικά όμως ενώ εύκολα τα απαντούν οι ρατσιστές με ιαχές, βρισίδια, προσβολές, αναθέματα και εγκλήματα, για τον υπόλοιπο κόσμο είναι δύσκολο να απαντηθούν. Πού να βρεις τη μεγάλη εικόνα μέσα σε αυτό το μπάχαλο; Πώς να ξετυλίξεις το κουβάρι χωρίς την Αριάδνη;
