Το έργο της Ζέφη Τιφτικτσόγλου στις Βιτρίνες Τέχνης ΟΤΕ

Το έργο της Ζέφη Τιφτικτσόγλου με τίτλο Depository [από (κατά)θετήριο] αποτελεί μια ιδιόμορφη σκηνοθετημένη εγκατάσταση με πολλαπλά επίπεδα προσέγγισης και ερμηνείας. 

Ένα σύγχρονο cabinet de curiosités που κινείται ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία, το συναίσθημα του οικείου αλλά ταυτόχρονα του ανοίκειου, της καταγραφής και της αρχειοθέτησης.

Το έργο άρχισε να υλοποιείται σταδιακά κατά την περίοδο της καραντίνας, ως μια εσωτερική ανάγκη «εκκαθάρισης» του καθημερινού αντικειμένου ως μία ανάγκη από-συσσώρευσης του περιττού που πολλές φορές εγκλωβίζει τον υπάρχοντα προσωπικό χώρο δράσης και δημιουργίας. 

Τα καθημερινά χρηστικά ή διακοσμητικά αντικείμενα αποδομούνται και μεταμορφώνονται σταδιακά μέσω του περιτυλίγματος, με οικολογικό ανακυκλωμένο χαρτί , σε αντικείμενα οικειοποίησης (appropriation) του πραγματικού.

Η καλλιτέχνης με σχεδόν μαγικό τρόπο τα περιτυλίγει υπομονετικά και τα αναγάγει σε σουρεαλιστικά «προστατευμένα» αντικείμενα, με αναφορές στους μεγάλους δημιουργούς του 20ου και 21ου αιώνα. Από τον Man Ray “ L’Enigme de Isidore Ducasse” και τον Marcel Duchamp, από τον Christo και τον Stephen Antonakos, από την Méret Oppenheim και την Louise Nevelson, από τον Mark Dion, τον Chen Zhen και την Alice Anderson .

Η Ζέφη Τιφτικτσόγλου μετατοπίζει την ομοιόμορφη ερμητική κάλυψη (επαναλαμβανόμενη εμμονική χειρονομία) σ’ ένα επίπεδο οπτικής συνδιαλλαγής ανάμεσα στη φόρμα και την αντιφόρμα. Οι μέθοδοι της δημιουργίας της πολλαπλοί: επιλογή αντικειμένων, περιτύλιγμα με το χαρακτηριστικό χρώμα της μονοχρωματικής σέπιας, ακύρωση της λειτουργίας του αντικειμένου και ομαδοποίησή του, τελική επανατοποθέτηση σε ειδικά σχεδιασμένη κατασκευή με ξύλινα ράφια, περίοπτα από έξω προς τα μέσα.

Το απόλυτα προσωπικό στοιχείο υπερ-εκτίθεται μεταμορφωμένο σε μια φαντασιακή διάσταση με αναφορές ή μη σε προσωπικές μνήμες και συναισθήματα. Ως διαχειρίστρια μνήμης καταθέτει ένα έργο πολυεπίπεδο, όπου η ζωή και η τέχνη συνυπάρχουν σ’ ένα συνεχές διάλογο πεδίου συμπύκνωσης και ανάλυσης συνειρμών.

Το «παίγνιον» καλεί τον θεατή στην αέναη εξερεύνηση του υπερ-πραγματικού, αγγίζοντας σχεδόν μια ανατρεπτική αφήγηση.

Δρ.Sania Papa

#Ιστορικός Τέχνης,

Λέκτορας του Τμήματος Εικαστικών

Σχολή Καλών Τεχνών ΑΠΘ – Τμήμα Εικαστικών & Εφαρμοσμένων Τεχνών