Η κρίση είναι το νέο Aids

Η οικονομική κρίση μου θυμίζει τα πρώτα χρόνια του Aids, πολλοί συνομήλικοι και φίλοι χαθήκαν τότε, σε περιβάλλον απόλυτης σιωπής και φόβου. Σα να είχαμε συνομωτήσει άτυπα να μη μιλάμε γι΄αυτους, σα να μην υπήρξαν στη ζωή μας, ποτέ. Ζήσαμε λοιπόν και κάποιοι επιβιώσαμε, με το να μη συζητάμε τα γεγονότα, αλλά να συνεχίσουμε τις ζωές μας, σα να μη τρέχει τίποτε. Σαν άνθρωποι χωρίς παρελθόν και παιδική ηλικία.

Κάθε φορά που βρίσκομαι σε ένα υπέροχο παρτυ ενθουσιασμού σε beach bar, με τα υπέροχα νεανικά κορμιά, τα γυμνασμένα σε γυμναστήρια, τα ηλιοκαμένα στα σολαριουμ, και την υπερχρεωμένη πιστωτική στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου, που η δόση του παραμένει απλήρωτη, σκέφτομαι αυτή την εποχή κι αυτή την αντίδραση όλων μας.

Χρειάστηκε απίστευτος προσωπικός αγώνας, να μάθουμε να χρησιμοποιούμε προφυλακτικό, μια γενιά, η πρώτη αυτής της χώρας που διεκδίκησε θέση στην ελευθερία του σεξ, από τη μια στιγμή στην άλλη, εγκλωβίστηκε σε συνθήκες αφόρητης …ζωής. Ενός συντηρητισμού που πόρω απείχε από τα διασημα πλέον charters, την ομαδική χαρά, την ελευθεριότητα της επιθυμίας και γιατί όχι την κραιπάλη.

Και μετά ηρθαν τα υποκατάστατα της ηδονής. Πρώτα τα ναρκωτικά που θέρισαν ότι δεν είχε θερίσει το AIDS, μετά ο πόθος για ασφάλεια, το χρήμα, σπίτια, αυτοκίνητα, κότερα, design, διακοπές, ιλουστρασιόν ζωές, το «εγώ να είμαι καλά» κολημμένο πίσω από την εξώπορτα του σπιτιού μας, μια άλλου είδους κραιπάλη πιο ανάπηρη από την πριν που δεν διέθετε ούτε καν την δικαιολογία του νεαρού της ηλικίας. Νυν υπέρ πάντων το trendy.Τα χρόνια της πιο βαθιάς μοναξιάς. Τότε που άρχισα να βλέπω τους επιτυχημένους της γενιάς μου, τα κοινωνικά πρότυπα, να δακρύζουν σε ένα ηλιοβασίλεμα, σε μια κορυφή βουνού, σε μια παραθαλάσσια ανατολή τα χαράματα, με την ιδία ευκολία που προσπερνούσαν κυνικοί κι αγέρωχοι τους πρώτους άστεγους υπερήλικες, τα ζητιανακια στις καφετερίες και τα οικονομικά σκάνδαλα των πολιτικών. Άρχισα να είμαι συχνότερα μάρτυρας σε διαζύγια παρά σε γάμους, μιας γενιάς που δεν αγαπήθηκε γιατί ποτέ δεν κατάφερε να αγαπήσει πραγματικά τον εαυτό της. Έτσι πάλι μια νέα συνωμοσία σιωπής. Η συνωμοσία του πλουτισμού, σαν υποκατάστατο της ελευθερίας. Είχαμε ήδη σαρανταρίσει. Κι όπως οι σημερινοί τριαντάρηδες, πρόλαβαν λίγο από την πίτα των δανεικών, έτσι κι εμείς ανακαλύψαμε το πηγάδι που ονομάζεται «ανικανοποίητο».

Η γενιά των ανικανοποίητων «εγώ» καλείται τώρα να σώσει τη χώρα, μην τολμώντας να αγγίξει την ουσία που δημιούργησε αυτή την παρακμή. Τη νοοτροπία. Τη νοοτροπία, που σαν φονικός ιός, ανεξέλεγκτα πλέον, έχει κάνει πολλαπλές μεταστάσεις σε κύτταρα καμμενα από χρόνια, δημιουργώντας συνθήκες περίπλοκες και δυσδιάκριτα τα όρια της ανιδιοτέλειας από το προσωπικό …μετασυμφέρον. Θέλουμε δεξιοτέχνες κοινωνικούς χειρούργους να κάνουν την επέμβαση που ίσως κρατήσει χρόνια. Προς το παρόν λοιπόν μετράμε πόσο σιωπηλά ακόμη θα αντέχουμε τους μαθητευομένους μάγους ενός ντεμέκ συστήματος υπό κατάρρευση, που ούτε και οι ίδιοι πια αναγνωρίζουν, την όποια χρησιμότητα των πτυχίων που τους μοίρασαν κοψοχρονιά για να γεμίσουν τα βιογραφικά τους.

Κι όπως πολλοί πλέον μπορούν να ζουν ως φορείς του AIDS έτσι κι εμείς, ως κοινωνία, μπορούμε να επιβιώσουμε και να δημιουργήσουμε, αρκεί επιτελούς να παραδεχτούμε το μέγεθος του ιού που έχει καταστρέψει τα κύτταρα μας και να αρχίσουμε επιτέλους τη θεραπεία κι όχι τα κομπογιαννίτικα ξεματιάσματα. Κι η αγωγή δεν είναι μόνο νομοσχέδια, έκτακτοι φόροι και χαράτσια, αλλά αλλαγή της νοοτροπίας μας.

30 χρόνια είναι πολλά ;

*Η φωτογραφία είναι του Kasetophono της Stereosis