Μάθε παιδί μου γράμματα

Σάββατο πρωί. Χαλαρή αποτίμηση μιας σχολικής βδομάδας. Η μεγάλη κόρη μου φοιτά στη Δευτέρα Λυκείου. Με την απογοήτευση έκδηλη μας ανακοινώνει πως δεν θα κάνουν τελικά το μάθημα της Αστρονομίας που είναι μάθημα επιλογής. Όπως και τα υπόλοιπα δέκα μαθήματα επιλογής, που φαντάζομαι εμπίπτουν με καμάρι σε όσα η κυρία υπουργός ονειρεύεται για το νέο σχολείο. Θα κάνουν αναγκαστικά Βιολογία. Δεν υπάρχει κάνεις να σας το διδάξει τους ανακοίνωσε την Παρασκευή ο αρμόδιος καθηγητής, συμπληρώνοντας πως τα απογοητευμένα πρόσωπα τους μοιάζουν σαν η χώρα να έχει πτωχεύσει ήδη! Τα παιδιά κατέβασαν τα κεφάλια. Το δέχτηκαν. Το σχολείο τη μισή βδομάδα τελεί υπό κατάληψη. Συνήθως δεν έχει κατάληψη τη Δεύτερα, γιατί την Κυριακή οι καταληψίες έχουν λέει κάτι να κάνουν και κοιμούνται έκτος του! Τις υπόλοιπες μέρες το καταλαμβάνουν με αδιευκρίνιστα αιτήματα. Και επιτρέπουν σε κάποιους να το καταστρέφουν επίσης.

Η μικρή μου κόρη είναι στην πρώτη γυμνασίου. Όταν οι μεγαλύτεροι που το έχουν καταλάβει τους επιτρέπουν να μπουν στις αίθουσες, κάνουν ένα υποτυπώδες μάθημα. Προσπαθεί να λύσει ασκήσεις Γαλλικών. Το βιβλίο δεν υπάρχει, όπως και πολλά άλλα βιβλία. Έχουν μια ασπρόμαυρη φωτοτυπία. Η άσκηση έχει να κάνει με χρώματα. Βλέπεις το χρώμα και συμπληρώνεις τη λέξη στα γαλλικά. Εκείνη τα βλέπει όλα γκρι. Προσπαθεί να μαντέψει.

Οι μέρες περνούν. Ένας μήνας σχεδόν από τότε που ξεκίνησαν τα σχολεία. Η κυβέρνηση μέσω νέων ανακοινώσεων της στο τέλος της βδομάδας όρισε το νέο βασικό μισθό του δασκάλου. Είναι 660 ευρώ! Εντυπωσιακό νούμερο. Αν αφαιρέσεις τους φόρους, τις εισφορές, τα χαράτσια, μπορεί στο τέλος της χρονιάς να χρωστάς και κάτι. Εξακόσια εξήντα ευρώ. Για να προετοιμάσεις τις επόμενες γενιές ώστε να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν το μέλλον μιας χώρας που έχει χρεοκοπήσει. Για να τους εμφυσήσεις αισιοδοξία, γνώση, αρχές, τρόπους σκέψης και εφόδια να πρωταγωνιστήσουν σε μια μάχη που οφείλουμε να δώσουμε όλοι ώστε να σηκώσουμε ξανά, σε δέκα, δεκαπέντε χρόνια κεφάλι.

Μια συγγενής μας είναι δασκάλα. Κατάγεται από τη Θεσσαλονίκη. Φέτος τοποθετήθηκε στη Δράμα. Ο άντρας της επίσης εκπαιδευτικός, τοποθετήθηκε στη Ρόδο. Το αεροπορικό Θεσσαλονίκη-Ρόδος είναι το μισό του νέου βασικού του δασκάλου. Το ζευγάρι και το παιδί τους θα συναντηθεί τα Χριστούγεννα, το Πάσχα και το καλοκαίρι. Θα ξαναγίνουν οικογένεια στις διακοπές. Στο ενδιάμεσο θα πρέπει να φυτέψουν εφόδια και αισιοδοξία στα παιδιά που διδάσκουν. Απερίσπαστοι από το προσωπικό τους δράμα.

Προχθές διέσχισα τα κατειλημμένα πανεπιστήμια. Έξω από τις βασικές σχολές τα γνωστά τραπεζάκια των πολιτικών νεολαιών. Η νέα εκδοχή των ίδιων σάπιων σχηματισμών που οδήγησαν τη χώρα στην κατάντια της. Δεν επιτρέπουν τις σχολές να λειτουργήσουν. Παράλληλα λειτουργούν και ως μέσο πίεσης προς την υπουργό. Των πανεπιστημιακών που διαφωνούν, των κομμάτων που αποκομίζουν κέρδη. Στο ίντερνετ κινήματα φοιτητών ζητούν το αυτονόητο. Να προχωρήσουν στις σπουδές τους. Τους έχουν γραμμένους.

Στις τηλεοράσεις δημοσκοπήσεις κάθε μέρα. Βαρόμετρα Το ΠΑΣΟΚ υποχωρεί δραματικά, ανεβαίνει η νέα Δημοκρατία. Απίστευτος λαός. Θα λύσει με τις εκλογές τα δεινά του. Θα αντικαταστήσει μια μερίδα ανίκανων με μια άλλη. Πιστεύει. Οι μέρες παίρνουν, η σχολική χρονιά θεριεύει. Βλέπω τα παιδιά μου να βυθίζονται σε μια απογοήτευση μέρα με τη μέρα. Να θεωρούν τις μέρες στο σχολείο τις πιο ανούσιες μέρες. Τη γενιά τους να απαξιώνει τα πάντα, απόλυτα δικαιολογημένα. Ξέρουν και δεν μπορείς να τους πείσεις με κανέναν τρόπο για το αντίθετο πως τα χρόνια που περνάνε είναι χαμένα χρόνια. Διεκπεραίωσης. Κανείς και τίποτε δεν τους εμπνέει. Το μεγαλύτερο ανέκδοτο των τελευταίων πενήντα χρόνων, η ελληνική Παιδεία είναι πια τόσο κρύο που δεν γελά κάνεις. Δεκάδες υπουργοί πέρασαν από την καρέκλα του πόστου ανίκανοι να αντιληφθούν τι σημαίνει επενδύω στο μέλλον. Εξυγιαίνω ένα από τα πιο άρρωστα κομμάτια της ελληνικής καθημερινότητας. Επιχειρώ με όποιο κόστος μια πραγματική μεταρρύθμιση.

Ο χρόνος τρέχει δραματικά. Η μικρή μου κόρη κάνει φέτος μάθημα σε ένα λυόμενο κουτί σε μια αυλή ενός σχολείου που λέγεται κατ΄ επίφαση Πειραματικό. Τη σκέφτομαι από τώρα το χειμώνα στην παγωνιά του ελενίτ. Όταν θα έχουμε δώσει τα χρήματα για τα διακόσια καινούργια αμερικάνικα τανκ που παραγγείλαμε, τους τόκους για τους γερμανικούς εξοπλισμούς των Ολυμπιακών αγώνων και τη διάσωση των γαλλικών τραπεζών και μεις απλά θα ονειρευόμαστε σε ποιο αμερικάνικο, γαλλικό ή γερμανικό πανεπιστήμιο θα μπορέσουμε να τη στείλουμε για να μορφωθεί.