Ως πρωταγωνιστής κάπου τα έχασε

Είναι η πρώτη φορά που βγήκε χωρίς να δηλώσει πως «Τα ψέματα τελείωσαν» . Άψογα ντυμένος με διπλοβερνικωμένα τα παπούτσια του, σαν κάθε sex symbol που σέβεται τον εαυτό του, σταύρωσε τα χέρια όπως οι μαθητές του κατηχητικού κι άκουσε την αγόρευση του Εισαγγελέα. Γύρω του φίλοι που δεν πιστεύουν λέξη, που έπεσαν από τα σύννεφα Σαν χορός μιας αρχαίας τραγωδίας, με τον ίδιο μαρτυρικό πρωταγωνιστή, δεν τον πτόησαν ούτε στιγμή. Ανέκφραστος άκουσε ως το τέλος την εισαγγελική αγόρευση και το μόνο που θυμήθηκε να πει ήταν «Όλα αυτά είναι μια τρέλα…».

Συνηθισμένος στις ηρωικές δηλώσεις του, χρόνια τώρα, στην εξαιρετική φροντίδα για την εικόνα του, στην αξιοθαύμαστη υπακοή του στον κομματικό ιστό της πόλης και των επιθυμιών της, στην αγάπη του για τα ακριβά προάστια και την άγνοια του για το κέντρο της πόλης, βολεμένος στην εικόνα που ο ίδιος φρόντιζε ανελλιπώς να ενισχύει, του αγνού αθλητή, του ξεχωριστού αλλά καταδεκτικού πρωταθλητή, του μοναδικού , unique το λένε μερικοί, που όμως παραμένει ευπροσήγορος ως προς τον «κοσμάκη» που τοv ψηφίζει τόσα χρόνια, σαν άρχοντα της πόλης του, περίμενα κάτι πιο γκραντέ ομολογώ.

Απογοητεύτηκα με αυτή τη σιωπή. Γιατί ακυρώνει μια ολόκληρη συμπαγή τοπική παράταξη, που έφερε την πόλη μου στα άκρα ενός συντηρητισμού που γέννησε τέρατα για συμπεριφορές, δημιούργησε υπερφίαλο παραδημοτικό κράτος εν κράτει, δικαίωσε τη τσογλανιά και έδωσε στα δημοτικά πράγματα της πόλης μια ατμόσφαιρα χουλιγκανισμού, έφτασε στα άκρα εν μέσω δημοκρατίας το δόγμα, οι δικοί μας και οι άλλοι.Ναι περίμενα κάτι πιο εντυπωσιακό από την σιωπή με τα σταυρωμένα χέρια μπροστά στον εισαγγελέα.

Ναι κάτι σαν το επικό «Αν βρεθεί έστω και ένα ευρώ σε τράπεζα του εξωτερικού , θα πέσω από τον Λευκό Πύργο» . Ίσως ο βοηθός σκηνοθέτης ξέχασε να του δώσει το σκριπτ, της μέρας, ίσως κουράστηκε να δηλώνει βρε αδελφέ, το ξέρω ακόμη κι οι πιο καλοί ηθοποιοί θέλουν μια στιγμή να ξεκουραστούν, να ηρεμήσουν, να βγουν από τον ρόλο. Να γίνουν ανθρώπινοι. Όμως τα σύμβολα , πρέπει να ξέρουν να τελειώνουν ως σύμβολα. Δεν υπάρχουν παρασκήνια γι’αυτους, παραμένουν «ρόλος» ακόμη και μετά την παράσταση, ναι είναι δύσκολο να παραμένεις «πρωταγωνιστής με την αγάπη του λαού» χρειάζεται δύναμη, αλήθεια και αρχές. Κι αυτά τελικά προφανώς δεν τα διέθετε, η κι αν κάποτε τα περιείχε, μες την συνάφεια των διαπλοκών για την διατήρηση τόσα χρόνια στην μαρκίζα ως πρωταγωνιστής κάπου τα έχασε.

Γι αυτό σου λέω περιμένω μια συμβολική αποφώνηση, αυτό το τελευταίο στάσιμο όπως σε κάθε αρχαία τραγωδία που βάζει στη θέση του τον άνθρωπο που θέλησε να γίνει αναμάρτητος κριτής των θεϊκών εντολών , τόσα χρόνια στο θέατρο, δεν μπορεί, κάτι θα του αφήσαν.