O Μιχάλης στους αιθέρες

To Μιχάλη τον γνώρισα το 1989. Είχε μια εταιρία τότε που στήναμε την Parallaxi στο ξεκίνημα της. Τα πρώτα τεύχη στήθηκαν εκεί, στην εταιρία του. Ήμασταν όλοι στο ξεκίνημα μας. Ψάχναμε να δούμε πως θα πορευτούμε σε αυτή την πόλη. Μια πόλη που αγαπούσε πολύ, που τη μισή του ζωή την έβλεπε από ψηλά, πετώντας με το ελικόπτερο για να μεταδίδει τα όσα γινόταν στους δρόμους κάτω. Από πάνω είναι όλα πιο μικρά έλεγε.

Την πρώτη μέρα που τον είδα κρατούσα στα χέρια μου ένα ΚΛΙΚ της εποχής. Είχε στο εξώφυλλο τη Ναόμι Κάμπελ και ένα τίτλο ‘’Ναόμι η νέα υστερία’’ ή κάτι τέτοιο. Το κοίταζε με απορία, γύρισε και μου είπε: Είναι καμιά τάση το Ναόμι, πρέπει να το ακολουθήσουμε όλοι; Γελάγαμε ώρες.

Μια φορά που ανέλαβε του 4 τροχούς για τη Θεσσαλονίκη μαζευτήκαμε ένα απόγευμα στο γραφείο του. Πρέπει να έχει φωνή αυτή η πόλη και κάτω, έλεγε. Και ξεκινήσαμε και κείνο το ταξίδι.

Τον άκουγα στο Ράδιο τις Κυριακές που γυρνούσαμε από τη Χαλκιδική, ήταν πάντα εκεί. Τα καλοκαίρια μας στις μεγάλες επιστροφές, άφηνε πάντα την Όλγα την Ειρήνη και τη Μυρτώ, για να είναι στο μικρόφωνο. Για να οδηγεί εμάς.

Όταν βρισκόμασταν έκτος δουλειάς, ειδικά τα τελευταία χρόνια ήταν συνήθως πικραμένος, από τον τρόπο που πήγαιναν τα πράγματα. Πριν πέντε χρόνια συναντηθήκαμε στη Φλωρεντία. Οικογενειακώς. Εμείς με τα κορίτσια μας και κείνοι με τα δικά τους. Καθίσαμε να πιούμε κρασιά σε ένα ωραίο χαμαιτυπείο. Λέω να τα παρατήσω μου είπε, να κάνω τίποτε άλλο. Δε βγαίνει έτσι, δεν μ’ αρέσει πια αυτή η δουλειά.

Το καλοκαίρι έμαθα για την αρρώστια, για το μη αναστρέψιμο. Κάθε μέρα έλεγα θα πάρω, να πω μια κουβέντα. Δεν πήρα. Η γνωστή αμηχανία. Η δείλια των στιγμών. Μια μέρα είδα και την Όλγα στο απέναντι πεζοδρόμιο. Δεν την φώναξα. Δεν είμαι καλός σε αυτά.

Ο Μιχάλης από σήμερα δεν είναι πια εδώ. Αύριο ανήμερα της γιορτής του θα τον αποχαιρετήσουμε, αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν πρόκειται να φύγει από την πόλη. Θα πετάει με το δικό του ελικόπτερο και θα φωτίζει τους δρόμους της πόλης. Σα φύλακας άγγελος.