Η ασέβεια απέναντι στη ζωή

Η Ελλάδα ήταν ανέκαθεν η χώρα της υπερβολής. Αν δεις αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα του βίντεο από την εθνική οδό, με την Πόρσε να καρφώνεται με ταχύτητα αεροπλάνου πάνω στην ανυποψίαστη γυναίκα και το παιδί της απλά μένεις ενεός. Γιατί μπορεί να πίστευες ότι τουλάχιστον τα χρόνια της Κρίσης κάτι μπορεί και να μας έχουν μάθει. Κάπως να φρέναραν την κενότητα, την επίδειξη, την αμετροέπεια που είχε γίνει κομμάτι της καθημερινότητας μας για δυο δεκαετίες.

Βλέποντας την μεγαλύτερη τραγωδία που είδαμε ζωντανά κινηματογραφημένη τα τελευταία χρόνια νοιώθεις μόνο φρίκη. Οργή, αγανάκτηση, θυμό και φρίκη. Για όλα αυτά που δεν μάθαμε. Για μια χώρα που απέτυχε να μας μεταδώσει μια συνείδηση, ένα σεβασμό, ακόμα και ένα φόβο για μια πιθανή τιμωρία που δεν θα τη γλυτώσουμε πιθανά επειδή είμαστε ο γιος κάποιου, ο γνωστός κάποιου άλλου, επειδή θα βρεθεί ένα παραθυράκι στο νόμο. Στον κάθε νόμο.

Το βίντεο της εθνικής οδού θα έπρεπε από σήμερα να παίζεται στα σχολεία. Από την πρώτη μέχρι την τελευταία τάξη τους. Στην τηλεόραση σε κάθε ζώνη. Θα έπρεπε να αποτελεί το ηλεκτροσόκ που χρειαζόμαστε μπας και ξυπνήσουμε. Και αντιληφθούμε τουλάχιστον τι σημαίνει οδηγώ, τι σημαίνει δεν είμαι μόνος στο δρόμο ώστε ακόμα και να αποφασίσω να αυτοκτονήσω δεν θα πάρω κανέναν μαζί μου, τι σημαίνει κάποιος θα βρεθεί να με τιμωρήσει.

Οι δρόμοι είναι δυστυχώς προέκταση του ιδιωτικού χώρου. Της αντίληψης εγώ θα κάνω ότι γουστάρω, θα απλώσω όσα τραπεζοκαθίσματα θέλω, θα καταπατήσω όποια δημόσια έκταση θέλω, δεν θα κόψω απόδειξη γιατί έτσι γουστάρω. Έτσι είναι και η εθνική οδός. Ένα απέραντο τσιφλίκι, που γνωρίζοντας πως μου ανήκει το διαχειρίζομαι με τη δική μου αντίληψη περί δημοσίου χώρου. Και όποιον πάρει ο χάρος.

Το καλοκαίρι που μας πέρασε είδα στην Ισλανδία σε ένα δρόμο στο πουθενά αυτή την εικόνα. Σαν υπαίθριο γλυπτό. Ανατριχιαστικό. Όμως τα είχαν αυτά τα δυο αυτοκίνητα εκεί για τον καθένα που περνούσε. Που θα τολμούσε να σκεφτεί πιθανά τι σημαίνει ξεπερνώ το χιλιομετρικό όριο, προσπερνώ αντικανονικά, οδηγώ μεθυσμένος, παραβαίνω τους κανόνες. Μετά αναλάμβανε και η αστυνομία. Αν και δεν χρειαζόταν. Η εικόνα αρκούσε.

Ας ξαναδούμε το βίντεο και κυρίως ας σκεφτούμε τη ζωή αυτού του ανθρώπου που ένα παιχνίδι της μοίρας τον γλύτωσε από αυτό που συνέβη στην οικογένεια του. Ας προσπαθήσουμε να μπούμε στη θέση του. Και μετά ας πάρουμε πάλι το τιμόνι στα χέρια.

*Στην Ελλάδα έχουμε 1600 νεκρούς και 20.000 τραυματίες από τροχαία σε ένα χρόνο.