Η Χαλκιδική που δεν αγαπάμε

Θα ξεκινήσω από μια παραδοχή. Τη Χαλκιδική τη λατρεύω. Είναι ο τόπος που πέρασα τα καλοκαίρια μου από παιδί, που μεγάλωσαν τα παιδιά μου που επιστρέφω κάθε χρόνο με την ίδια ορμή. Η πρώτη εικόνα που θυμάμαι από αυτήν είναι σε ηλικία 3 χρόνων στην Τρυπητή, μετά από 5 ώρες ταξίδι, σε ένα μέρος χωρίς ρεύμα με τριζόνια, τζιτζίκια, κωλοφωτιές στα χωράφια και αστροφεγγιά. Μια εικόνα παραδείσου. Δεν νοσταλγώ εκείνον τον παράδεισο, όλα τα μέρη αλλάζουν και μάλιστα δραματικά στο πέρασμα του χρόνου, όμως αυτό που συμβαίνει πια μοιάζει με κόλαση.

Το εξαιρετικά ατυχές περιστατικό με την έκρηξη μιας φιάλης υγραερίου μέσα σε μια σκηνή στις Καβουρότρυπες και ο τραυματισμός των μελών μιας οικογένειας Σέρβων που βρισκόταν εντός της, φέρνει στο νου όλες εκείνες τις παθογένειες της Χαλκιδικής που την κάνουν εξαιρετικά προβληματική ως τόπο διακοπών.

Το σημείο που συνέβη το συμβάν δεν είναι φυσικά παρά ένας παράνομος κατασκηνωτικός τόπος, εδώ και δεκαετίες, αφού ούτε camping διαθέτει, ούτε συνθήκες ασφαλείας και κυρίως απαγορεύεται η ελεύθερη κατασκήνωση και είναι δασική έκταση.

Η έλλειψη συστηματικών ελεγκτικών μηχανισμών δημιουργεί την ανοχή, το έτος 2017 να μετατρέπονται ολόκληρες δασικές εκτάσεις στη Σιθωνία και την Κασσάνδρα σε παράνομα camping με ανεξέλεγκτες συνέπειες για το περιβάλλον και τις γειτονικές περιοχές.

Είναι χαρακτηριστικό πλέον, ότι στις περιοχές αυτές, κατασκηνώνουν στην πλειοψηφία τους άνθρωποι που έρχονται από τις γειτονικές βαλκανικές χώρες, φέρνοντας μαζί τους με τα αυτοκίνητα τους, σχεδόν τα πάντα. Από τα νερά που θα πιούν έως τα υγραέρια που θα μαγειρέψουν. Ξοδεύοντας σε πολλές περιπτώσεις στη χώρα υποδοχής μόνο τη βενζίνη για να γεμίσουν το ρεζερβουάρ των εσωτερικών μετακινήσεων. Εκτός από την παράνομη αυτή κατάληψη των δασών και των ξέφωτων υπάρχει φυσικά η παράνομη κατάληψη των ακτών. Από κάθε είδους κατασκευή που κρίνει κανείς ότι μπορεί να τοποθετεί. Ιδιώτης ή επιχειρηματίας με την ανοχή και πάλι των ελεγκτικών αλλά και των δημοτικών αρχών. Από σκηνές πολλών τ.μ. για σκιά έως κατασκευές μοναδικού κάλους πάνω στη θάλασσα.

Μέσα σε μια τριετία παρθένες περιοχές και παραλίες ας πούμε στο δήμο της Σιθωνίας, μετατράπηκαν με τις ευλογίες της δημοτικής αρχής σε απέραντα beach bar που μεταμορφώνουν το τοπίο σε υπαίθριες εκθέσεις κρετόν, κουρτινών που ανεμίζουν, αντιαισθητικών ψυγείων και ντεπόζιτων, καμπινών που κοιμούνται οι φύλακες και ότι άλλο βάλει το μυαλό του ανθρώπου.

Η πληθώρα των αυτοκινήτων που καταφάνουν σε αυτές τις δημοφιλείς παραλίες, φυσικά δεν μπορεί να παρκάρει πουθενά, καθώς οι δήμοι που παίρνουν τα δημοτικά τέλη δεν φρόντισαν να δημιουργήσουν σε χωράφια πρόσκαιρα, για το καλοκαίρι, parking και έτσι κάθε μπάνιο μετατρέπεται σε περιπέτεια εκνευρισμού, αφού τα μποτιλιαρίσματα πάνω στην παραλία είναι διαρκή όπως και τα κορναρίσματα από ανθρώπους που κάποιος τους απέκλεισε την έξοδο προς το δρόμο παρκάροντας επάνω στο οδόστρωμα. Χθες το απόγευμα είδα ντόπιους και ξένους να πατούν με τις ρόδες τους αρμυρίκια για να φτάσουν όσο πιο μέσα στην άμμο. Αρμυρίκια που στη σκιά τους ξαπλώνει κανείς τα μεσημέρια για τον ευεργετικό ύπνο του καλοκαιριού.

Αν σε όλα αυτά προσθέσεις και την παντελή έλλειψη αισθητικής, όπου ο καθένας υψώνει σε δημόσια θέα ότι θεωρεί όμορφο, από πεντάμετρα αγάλματα του Ποσειδώνα έως γοργόνες και Μαντόνες, ταμπέλες που αναβοσβήνουν σε εφιαλτικά νέον χρώματα, τρομακτικές μουσικές που τρυπούν τον εγκέφαλο, κράχτες από μαγαζιά που σε τραβολογούν για να δοκιμάσεις έναν πλαστικό μουσακά που κρατούν στα χέρια σε φωτογραφίες, τα σκουπίδια που βγάζει ο καθένας εκτός κάδων και μπορεί να είναι από μια καλά δεμένη σακούλα μέχρι μια σπασμένη λεκάνη τουαλέτας, έχεις το πάνθεον της καταστροφής ενός παραδείσου.

Που συμπληρώνεται με την απομόνωση ολόκληρων περιοχών από πολυτελείς τουριστικές μονάδες που πληρώνουν αδρά τέλη και δικαιολογημένα θέλουν να κρατήσουν ανέπαφους τους παραδείσους τους από το διπλανό χάλι. Αυτή είναι η Χαλκιδική όπως την καταντήσαμε και μοιάζει να δοκιμάζει πια τα όρια της. Και τα δικά μας.