Ενας “πανελλήνιος” απολογισμός

του Κωστή Κοτσώνη

Αυτό ήταν. Δίνω την κόλλα στον επιτηρητή που χαμογελά με κατανόηση και βγαίνω έξω. Ένα σμήνος συμμαθητών και καθηγητών μου μαζεύεται γύρω και ενδιαφέρεται για το πώς έγραψα. Τους πετάω ένα ”πολύ καλά”, τους χαιρετώ εγκάρδια και φεύγω γρήγορα. Πάω στην πλατεία, κάθομαι σε ένα παγκάκι και βγάζω έναν αναστεναγμό ανακούφισης. Επιτέλους ελεύθερος! Έννιά μήνες τώρα αναρωτιόμουν πώς θα είναι αυτή η στιγμή. Επιβίωσα από τον κυκλώνα των Πανελληνίων και είμαι σώος και αβλαβής!

Φέρνω στο μυαλό μου όλα τα γεγονότα της χρονιάς αυτής που, όπως διατυμπάνιζαν πολλοί, επρόκειτο να σημαδέψει ανεξίτηλα την πορεία της ζωής μου.

Καταρχήν, η αναζήτηση φροντιστηρίου. Τόσο ενδελεχή αναζήτηση ούτε για αγορά σπιτιού δεν κάνεις! Αλλά και τα όρνια οι φροντιστιριάδες, μια χαρά το ‘χουν πιάσει το νόημα και ξέρουν από μάρκετινγκ! Πέρα από τα κλασικά ”Σε μας έρχονται οι αριστούχοι” ή ”Εμείς προχωράμε με βήμα ταχύ και αποφασιστικό για την προετοιμασία του παιδιού σας” άκουσα και άλλα πικάντικα για ηλεκτρονικά τεστ, ημερίδες επί ημερίδων για επαγγελματικό προσανατολισμό, για ρηξικέλευθες μεθόδους διδασκαλίας, ακόμα και για θέματα διαγωνισμάτων που εμφανισιακά θυμίζουν των Πανελληνίων, ώστε να συνηθίζει το μάτι των παιδιών! Χώρια το γλύψιμο. Όλο υποκλίσεις και παρακλήσεις, μες στην υποκρισιά! Μόνο τεμενάδες που δεν κάνουνε!

Το στομάχι μου πονάει λίγο. Πώς να μην πονάει με όλα αυτά τα σκευάσματα που πήρα; Ηρεμιστικά, υπνωτικά, βιταμίνες μπλέ, πράσινες και βερικοκί, ενισχυτικά μνήμης και άλλα πολλά που ούτε τα βάζει ο νους σας! Πλούσια τα κάναμε τα φαρμακεία! Τι να το κάνουν το άνοιγμα του επαγγέλματος; Χώρια τα διατροφικά ευτράπελα. Δεν μπορώ να πω, χόρτασα φαΐ ο μπουλούκος, αλλά το μενού δεν είχε μεγάλη ποικιλία. Χυμοί, ξηροί καρποί και σαλάτες, πολλές σαλάτες! Αμάν έκανα για τίποτα πιο… ”βρώμικο”, αλλά απαγορευόταν. Λες και έδινα στομαχικές εξετάσεις και όχι Πανελλαδικές!

Α, και φυσικά ξεχνιούνται οι δεήσεις στις εκκλησίες, παραμονή των εξετάσεων; Μια βόλτα από την εκκλησία της γειτονιάς αρκούσε για να συναντήσεις όλα τα εφηβάκια της. Από χαζοντρέντουλα μέχρι μαλλιάδες μεταλλάδες, πολλοί από τους οποίους διατείνονταν συνέχεια την προχώ αθεΐα τους, όλοι με ένα σταυρό στο χέρι και ένα ”Κύριε ελέησον” στα χείλη. Πάντως, η ενορία τα έβγαλε τα έξοδα και με το παραπάνω. Τόσες δίμετρες λαμπάδες που ανάψανε τα ντερέκια!

Και τελικά αξίζανε αυτά; Τόσες αγωνίες παιδιών και γονέων, τόσες ευχές συγγενών, γνωστών, αλλά και αγνώστων ανθρώπων και κυρίως, τόσο μα τόσο χρήμα, πολλές φορές μαύρο;

Όχι, βεβαιώνω τον εαυτό μου. Δεν αξίζουνε. Οι Πανελλαδικές κατάντησαν μία ακόμα φούσκα της κοινωνίας μας, φτιαγμένη από ματαιόδοξα όνειρα νέων ανθρώπων, ενοχοποιημένες συνειδήσεις γονιών και πολλά συμφέροντα, όλα περιστρεφόμενα από μία νοοτροπία όπου είσαι ό,τι σπουδάσεις…

Καλά κάνουν και θα καταργηθούν, λοιπόν, σε μερικά χρόνια οι εξετάσεις αυτές; Παρόλο που το παρεχόμενο εκπαιδευτικό σύστημα είναι μάλλον μία αποτυχία, παρόλο που τα παιδιά συχνά καταστρέφονται ψυχολογικά και σωματικά, δεν το νομίζω. Γιατί θα είναι πολύ σκληρό για την ελληνική κοινωνία, που ξυπνά πολύ απότομα τελευταία, αντικρύζοντας τα ψεύτικα όνειρά της να γκρεμίζονται. Ας παραμείνει τουλάχιστον ο θεσμός αυτός, να θυμίζει στους μεγαλύτερους τις ωραίες εποχές που τα παιδιά τους, όλα γιατροί και δικηγόροι, περήφανα αποφοιτούσαν και είχαν έτοιμη τη δουλίτσα, με το μέσο του μπάρμπα, υποθηκεύοντας μια και καλή το μέλλον των επόμενων γενεών.