Πίσω από τις λαμαρίνες

Tου Μιχάλη Γουδή

Εδώ και 2 χρόνια έχει αλλάξει με έναν παράδοξο τρόπο το δρομολόγιο του 3, γι’ αυτό όσες φορές μετακινούμαι με τα αστικά λεωφορεία προς τα ανατολικά επιλέγω κάποιο που χρειάζεται το λιγότερο δυνατό χρόνο, όπως το 78, για παράδειγμα. Το πρωί, όμως, η κίνηση στους δρόμους της πόλης ήταν περιορισμένη και το 3άρι πέρασε σχεδόν αμέσως από τη στάση της πλατείας Αριστοτέλους. Κατέβηκα στη Δελφών λίγο πριν την Μπότσαρη, εκεί που οι λαμαρίνες αναγκάζουν το λεωφορείο να αλλάξει πορεία, εκεί που οι λαμαρίνες αναγκάζουν τους ανθρώπους να αλλάξουν ζωή…

Οι πρόσφατες εξελίξεις και το φημολογούμενο- σχεδόν βέβαιο πια- ναυάγιο του Μετρό της Θεσσαλονίκης εκτός από τις υπόλοιπες τραγικές συνέπειες που θα έχει, φαντάζομαι ότι θα έχει εξοργίσει τους πολίτες και κυρίως τους καταστηματάρχες που υποχρεώθηκαν να γευτούν μία ενισχυμένη δόση της ούτως ή άλλως ισχυρής κρίσης τα τελευταία χρόνια. Πέρα από την Εγνατία, το εργοτάξιο της Δελφών αποτελεί μία ανοιχτή πληγή στην ανατολική πλευρά της πόλης. Πίσω από τις λαμαρίνες που έχουν υψωθεί εδώ και μήνες, καταστήματα κλείνουν ή απλά παραμένουν ανοιχτά για να απασχολούν τους ιδιοκτήτες τους, μια και πού λόγος για πελάτες…

Μόνο ένας στενός σκοτεινός διάδρομος έχει μείνει ελεύθερος εκατέρωθεν του πρώην οδοστρώματος, νυν εργοταξίου, περιορίζοντας ασφυκτικά την καθημερινότητα των κατοίκων της περιοχής. Σε αντάλλαγμα για τη χρόνια ταλαιπωρία τούς προσφέρονταν απλόχερα υποσχέσεις για την αναβάθμιση της γειτονιάς που θα φιλοξενούσε μία κεντρική στάση στο δίκτυο του μετρό. Ο λαβύρινθος με τις λαμαρίνες επρόκειτο να αποκαλύψει την ανάπτυξη. Τώρα;

Τώρα, αν όντως τελικά οι μετροπόντικες τραβήξουν χειρόφρενο, ποιος θα βρεθεί να απολογηθεί; Με ποιον τρόπο θα επιστραφεί στους ανθρώπους αυτούς η ζωή που τους έκλεψαν εδώ και χρόνια ανεπαίσχυντα χωρίς αντίκρισμα; Αν μετά την απομάκρυνση των πινακίδων αποκαλυφθεί πως ο θησαυρός ήταν άνθρακες και πως θα μείνει απλώς για ανάμνηση μια τρύπα στο νερό, πώς θα μπορέσει να ελέγξει κανείς την οργή αυτών των ανθρώπων;

Άλλη μία εστία αντίδρασης σιγοκαίει πίσω από τις λαμαρίνες και όσο δε βρίσκουν ένα πρόσωπο να απολογηθεί, να ξεκαθαρίσει τι θα συμβεί με το μέλλον τους, τόσο η εστία αυτή θα δυναμώνει και θα προστίθεται στις αμέτρητες άλλες που βρίσκονται διάσπαρτες στην ελληνική κοινωνία. Πόσο ακόμη πιστεύουν οι πάσης φύσεως αρμόδιοι της τοπικής ή της κεντρικής εξουσίας και των «εταιριών δημοσίου συμφέροντος» ,ότι μπορούν να συνεχίσουν να δοκιμάζουν τα όρια της υπομονής του κοινωνικού συνόλου, αρνούμενοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους για τα κακώς κείμενα στον τομέα αρμοδιότητάς τους; Εν τω μεταξύ απεργία πείνας έχει ξεκινήσει ο Ζαφείρης Τζιούτζιας, από τις 4 Σεπτεμβρίου, μπροστά στο εργοτάξιο της Αττικό Μετρό στη συμβολή των οδού Δελφών και Μάρκου Μπότσαρη. Ο κ. Τζιούτζιας είναι ιδιοκτήτης καταστήματος επί της οδού Δελφών σε απόγνωση. Μάλλον έφτασε η ώρα για την απόδοση ευθυνών…

* Έγραφε η ιστοσελίδα της Αττικό Μετρό στις 13 Ιουνίου:

«Ένα από τα πιο σημαντικά και εξίσου πολύπλοκα έργα της ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ ΑΕ είναι η κατασκευή Μετρό στην Θεσσαλονίκη. Η Σύμβαση για την κατασκευή Μετρό μήκους 9,6 χλμ με 13 σύγχρονους Σταθμούς υπογράφθηκε στις 7 Απριλίου 2006 και οι κατασκευαστικές εργασίες του έργου βρίσκονται ήδη σε προχωρημένο στάδιο, ενώ και οι δύο Μετροπόντικες έχουν ήδη ξεκινήσει το υπόγειο “ταξίδι” τους. Οι δύο Μετροπόντικες έχουν κατασκευάσει αθόρυβα και χωρίς καμία όχληση 11.264 μ. (Μάρτιος 2012) παράλληλης σήραγγας σε βάθος από 16 εως 31 μέτρα. Η εμπειρία, η τεχνογνωσία και η αποτελεσματικότητα της ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ έχει ως αποτέλεσμα την κατασκευή ενός υπερσύγχρονου δικτύου μετρό το οποίο μάλιστα θα υπερτερεί τεχνικά από αυτό της Αθήνας. Παράλληλα, το Μαϊο του 2009, το Υπoυργείο Υποδομών Μεταφορών και Δικτύων προχώρησε στη δημοπράτηση της πρώτης επέκτασης του Μετρό προς Καλαμαριά, ενώ στο στάδιο της μελέτης βρίσκεται και η άλλη επέκταση προς Σταυρούπολη. Έτσι, θα δημιουργηθεί ένα πλήρες δίκτυο Μετρό στην Θεσσαλονίκη, το οποίο θα μεταμορφώσει συγκοινωνιακά τη ζωή της πόλης.»