63ο ΦΚΘ: Οι κορυφαίες στιγμές του τελευταίου διημέρου

Για ακόμη μία ημέρα οι αίθουσες του Φεστιβάλ γέμισαν με σινεφίλ.

Βραβεία Αγοράς – Παρουσίαση Meet the Future

Σε ειδική εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 9 Νοεμβρίου, η Αγορά του 63ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης απένειμε τα βραβεία της. Πριν την απονομή των βραβείων, πραγματοποιήθηκε η παρουσίαση του Meet the Future, της δράσης του Φεστιβάλ που συνδέει το Ελληνικό Τμήμα με την Αγορά. Τον λόγο πήρε αρχικά ο ambassador της Αγοράς, Γιώργος Καπουτζίδης. «Είμαι πολύ χαρούμενος και είναι τιμή μου που βρίσκομαι εδώ. Λόγω της απεργίας μόλις έφτασα και δεν είχα τη δυνατότητα να κάνω πρόβα, αλλά μου έδωσαν κάποιες σημειώσεις και θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ. Αρχικά θα ξεκινήσουμε με την παρουσίαση του Meet the future και των επτά ταλαντούχων ηθοποιών που ήδη έχουν τραβήξει την προσοχή μας». 

Στη συνέχεια, οι επτά ηθοποιοί που συμμετέχουν στο Meet the Future είπαν λίγα λόγια για τον εαυτό τους με την Αulona Lupa να συντονίζει την παρουσίαση. «Χαίρομαι που είμαι μαζί σας. Είμαι ιδρύτρια του σεμιναρίου Αcting on Camera, του πρώτου εντατικού, σφαιρικού και ολοκληρωμένου σεμιναρίου υποκριτικής στην κάμερα στην Ελλάδα, όπου δουλεύουμε με πολλούς σπουδαίους ανθρώπους της βιομηχανίας του κινηματογράφου». 

Η παρουσίαση ξεκίνησε με τον Ιωσήφ Γαβριελάτο, που έχει συμμετάσχει σε θεατρική παράσταση της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, στο πλαίσιο του Youth Festival το 2019. Επίσης, έχει συνεργαστεί με τους Βασίλη Δούβλη και Στέργιο Πάσχο σε ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους. Ακολούθησε ο Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος, που έχει πάρει μέρος σε θεατρικές παραστάσεις, σε κινηματογραφικές ταινίες και στην τηλεοπτική σειρά του Βασίλη Κεκάτου, Milky Way. Σειρά πήρε ο Βαγγέλης Ευαγγελινός, που έπαιξε σε ταινίες μικρού μήκους, το 2021 πρωταγωνίστησε στην ταινία Πρόστιμο του Φωκίωνα Μπόγρη, ενώ το 2022 έπαιξε στην ταινία Arcadia του Γιώργου Ζώη και στην ταινία Animal της Σοφίας Εξάρχου. Τη σκυτάλη πήρε η Άμπιγκεϊλ Λόμα, η οποία γεννήθηκε στις Φιλιππίνες και ζει στην Αθήνα. Ο πρώτος ρόλος της στο σινεμά ήταν αυτός της κεντρικής ηρωίδας στη μεγάλου μήκους Αγία Έμυ της Αρασέλης Λαιμού, που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο το 2021 και την υπερατλαντική της πρεμιέρα στο AFI Film Festival του Λος Άντζελες. Στη συνέχεια, έγινε η παρουσίαση της Ευθαλίας Παπακώστα που παίζει στις μεγάλου μήκους ταινίες Άκουσέ με της Μαρίας Ντούζα και Wishbone της Πέννυς Παναγιωτοπούλου. Ακολούθησε η Νίκη Παπανδρέου, η οποία έχει συνεργαστεί με σκηνοθέτες όπως ο Σύλλας Τζουμέρκας, ο Χρήστος Πασσαλής, η Στέλλα Σερέφογλου και η Αντζελα Σανελέκ. Συμμετείχε στην ταινία Η πόλη και η πόλη που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στην Berlinale του 2022. Έπειτα, έγινε η παρουσίαση της Κλέλιας Ανδριολάτου, που δεν κατάφερε να παραβρεθεί. Η Κλέλια Ανδρεολάτου συμμετάσχει σε κινηματογραφικές ταινίες, θεατρικές παραστάσεις και τηλεοπτικές σειρές. Έχει συνεργαστεί με τους Στέργιο Πάσχο, Βασίλη Δούβλη, Χριστόφορο Παπακαλιάτη (στην τηλεοπτική σειρά Maestro) και Βασίλη Μαυρογεωργίου (στην παράσταση Μοτέλ), ενώ η επόμενη θεατρική συνεργασία της θα είναι με τον Κωνσταντίνο Ρήγα.

Ακολούθησαν τα βραβεία της Αγοράς. Τον λόγο πήρε αρχικά ο Γιώργος Καπουτζίδης, που ανέφερε χιουμοριστικά: «Δεν παρουσιάζω κάποιο βραβείο, αλλά τον άνθρωπο που θα τα παρουσιάσει», απευθυνόμενος στην επικεφαλής της Αγοράς, Αγγελική Βέργου,  η οποία τόνισε: «Ήταν τέσσερις πολύ παραγωγικές μέρες με συνεργασίες. Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους συμμετέχοντες πού ήρθαν στη Θεσσαλονίκη. Παράλληλα, θέλω να ευχαριστήσω τη Γιάννα Σαρρή, που δουλεύουμε μαζί για πάνω από δέκα χρόνια δημιουργώντας την Αγορά». Ακολούθησε η γενική διευθύντρια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, Ελίζ Ζαλαντό. «Ευχαριστώ όλους τους συμμετέχοντες για τη δουλειά τους και όλους τους συνεργάτες για την υποστήριξη τους και συγχαρητήρια στους μελλοντικούς νικητές». Αμέσως  μετά, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ, Ορέστης Ανδρεαδάκης, τόνισε: «Η Αγορά μεγαλώνει συνέχεια κάθε χρόνο. Αύριο παρουσιάζουμε και το νέο μας τμήμα, Agora Series. Και ελπίζουμε να δούμε τις ταινίες και τις σειρές σας στο επόμενο Φεστιβάλ. Καλή επιτυχία σε όλους».

Ακολουθούν τα βραβεία:

Crossroads Co-production Forum:

Εισαγωγική δήλωση της Κριτικής Επιτροπής:

Η Κριτική Επιτροπή του τμήματος Crossroads Co-production Forum θέλει να συγχαρεί όλα τα πρότζεκτ και όλους τους συμμετέχοντες για τη δημιουργικότητα και το πάθος τους. Ανυπομονούμε να δούμε στη μεγάλη οθόνη τις ταινίες που θα προκύψουν από εδώ: πανέμορφες και δυνατές ιστορίες, που στοχάζονται σε ζητήματα κοινωνικού ενδιαφέροντος, αλλά και ζητήματα που απασχολούν τον καθένα από εμάς.

Μας πήρε πολύ χρόνο να αποφασίσουμε, μακάρι να μπορούσαμε να δώσουμε περισσότερα βραβεία. Δυστυχώς, ήμασταν αναγκασμένοι να επιλέξουμε και η διαδικασία της επιλογής ήταν πολύ δύσκολη. Γι’ αυτό άλλωστε, αποφασίσαμε να προσθέσουμε και μια ειδική μνεία. 

• Το μεγάλο βραβείο post-production (εικόνα και ήχο) από την εταιρία Δύο Τριάντα Πέντε (2|35): 

DOG DAYS

Σκηνοθεσία: Imanol Rayo, Σεναριογράφοι: Imanol Rayo, Carlos Bassas, Nerea Loiola, Παραγωγή: Iker Ganuza – Lamia Producciones, Ισπανία

Το Βραβείο πηγαίνει σε ένα πρότζεκτ που μας ταξιδεύει σε ένα καυτό καλοκαίρι, όπου το παλιό και το καινούργιο συναντιούνται σε ένα ξεχωριστό σκηνικό. Μια ιστορία για τα αναδυόμενα και τα θαμμένα πάθη, ενδεδυμένη με μια βαθιά προσωπική χροιά ευαισθησίας. 

• Το βραβείο ανάπτυξης σεναρίου 8.000 ευρώ από το CNC (Centre National du Cinéma et de l’image animée):

HOLIDAY

Σκηνοθεσία/Σενάριο: Wissam Charaf, Παραγωγή: Charlotte Vincent, Katia Khazak – Aurora Films, Συμπαραγωγή: Marco Valeiro Fusco – Intramovies, Pierre Sarraf – Né à Beyrouth films, Γαλλία, Ιταλία, Λίβανος

Το Βραβείο πηγαίνει σε έναν δημιουργό με μια αυθεντικό καλλιτεχνικό όραμα, που εξερευνά μια αυτοβιογραφική ιστορία που συνδυάζει την τραγωδία του πολέμου με την ανάλαφρη διάθεση της νιότης. 

• Το χρηματικό βραβείο Finos Film 3.000 ευρώ σε ελληνικό πρότζεκτ:

ΠEΝΤΕ ΦOΝΟΙ ΧΩΡIΣ ΑΙΤIΑ

Σκηνοθεσία/Σενάριο: Κώστας Γεραμπίνης, Παραγωγή: Βασίλης Χρυσανθόπουλος – PLAYS2PLACE, Ελλάδα

Το βραβείο πηγαίνει σε ένα πρότζεκτ που εξερευνά σε βάθος τους χαρακτήρες, όπως και μια πολύπλοκη σχέση πατέρα και γιου. Ένα πρότζεκτ που μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν αυτό που βλέπουμε είναι αληθινό. 

• Η διαπίστευση του Producer’s Network του Φεστιβάλ των Καννών:

Στον παραγωγό Μαρίνο Χαραλάμπους – Boycott  Films (Κύπρος) από το πρότζεκτ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΚΥΠΡΙΟΣ ΑΣΤΡΟΝΑΥΤΗΣ 

Το βραβείο πηγαίνει ένα στέρεα δομημένο πρότζεκτ, το οποίο ξεδιπλώνει μια ιστορία για την ελπίδα και τα όνειρα που γίνονται πραγματικότητα. Θέλουμε να δώσουμε την ευκαιρία στο πρότζεκτ αυτό να βρει τον δρόμο του στη διεθνή αγορά. 

• Ειδική Μνεία της κριτικής επιτροπής στο πρότζεκτ:

Y

Σκηνοθεσία/Σενάριο: Alexandru Baciu, Maria Popistașu, Παραγωγή: Anamaria Antoci – Tangaj Production, Ρουμανία

Η Ειδική Μνεία πηγαίνει σε ένα πρότζεκτ που καταπιάνεται με οικογενειακά μυστικά, από μια αντισυμβατική σκοπιά, προσδίδοντας σαρκασμό σε μια σκοτεινή θεματική. Πίσω από το πρότζεκτ βρίσκεται μια ενθουσιώδης και αφοσιωμένη ομάδα. 

Επίσης, απονεμήθηκαν τα εξής βραβεία:

• Το χρηματικό βραβείο του Onassis Film Award ύψους 10.000 ευρώ σε ελληνικό πρότζεκτ που συμμετέχει στην Αγορά (Works in Progress και Crossroads Co-Production Forum). 

Το Onassis Film Award απονέμεται στο project Αχινός της Ίριδας Μπαγλανέα που καταφέρνει να μιλήσει με ευαισθησία και ποιητικότητα για τη σύγκρουση μεταξύ παιδικότητας και ενηλικίωσης, ανθρώπου και φύσης, ζωής και θανάτου, παρουσιάζοντας με τόλμη και ειλικρίνεια μια διαχρονική ιστορία. Η προηγούμενη δουλειά της σκηνοθέτιδος και η δυναμική της καλλιτεχνικής ομάδας υπόσχονται μια ταινία που αξίζει να δούμε:

ΑΧΙΝΟΣ

Σκηνοθεσία/Σενάριο: Ίρις Μπαγλανέα, Παραγωγή: Ιωάννα Μπολομύτη – Atalante Productions SA, Ελλάδα

• Το χρηματικό βραβείο ArteKino International Prize ύψους 6.000 ευρώ:

ΠEΝΤΕ ΦOΝΟΙ ΧΩΡIΣ ΑΙΤIΑ

Σκηνοθεσία/Σενάριο: Κώστας Γεραμπίνης, Παραγωγή: Βασίλης Χρυσανθόπουλος – PLAYS2PLACE, Ελλάδα

Σκεπτικό: 

Αποφασίσαμε να δώσουμε το βραβείο στην πρώτη ταινία ενός νέου σκηνοθέτη, ο οποίος όμως διαθέτει ήδη μεγάλη εμπειρία. Έχει ένα ξεκάθαρο όραμα και μια υποσχόμενη καλλιτεχνική προοπτική. Το πρότζεκτ επικεντρώνεται στο τι σημαίνει να ζεις στη σύγχρονη Ελλάδα. Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από ένα έγκλημα, αλλά κατά βάση εστιάζει το βλέμμα του στα σκοτάδια της ψυχής ενός δολοφόνου που είναι κατά βάθος ένας ευγενικός άνθρωπος, αλλά με μια ερεβώδη ψυχή. Ή μήπως οι οικογενειακοί δεσμοί είναι που τον οδήγησαν σε αυτό το σημείο; Θα το ανακαλύψουμε στις σκοτεινές αίθουσες… Η επιλογή μας βασίστηκε στις αρετές που επέδειξε ο σκηνοθέτης, στο δυνατό σενάριο, αλλά και στον καταπληκτικό παραγωγό που έχει αναλάβει το πρότζεκτ. Κι όπως όλοι γνωρίζουμε, χωρίς παραγωγούς δεν θα είχαμε ταινίες. 

• Η υποτροφία του Μεσογειακού Ινστιτούτου Κινηματογράφου Script 2 Film Workshops:

VATER

Σκηνοθεσία: Anna Morozova, Σενάριο: Anna Chernivtsi, Anna Morozova, Παραγωγή: Kyrylo Nechmonia – Mir&Co-Production, Ουκρανία

• Οι συμβουλευτικές υπηρεσίες σε ελληνικό πρότζεκτ της Initiative Film. 

RIEN NE VA PLUS

Σκηνοθεσία/Σενάριο: Ντάνιελ Μπόλντα, Παραγωγή: Νικόλας Αλαβάνος – Filmiki Productions, Ελλάδα

• Το βραβείο THESSALONIKI EAVE Marketing Workshop Scholarship: 

Στον παραγωγό Andraž Jerič – Temporama (Σλοβενία) από το πρότζεκτ LOST YEARS.

Works in Progress:

• Authorwave Post-production για υπηρεσίες post-production εικόνας:

ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΗΣ ΚΑΡΜΕΝ

Σκηνοθεσία: Ζαχαρίας Μαυροειδής, Παραγωγή: Ιωάννα Μπολομύτη – Atalante Productions SA, Ελλάδα

• Το βραβείο MuSou Music & Sound Award για υπηρεσίες ήχου/μουσικής:

I’M HERE, I’M FINE Σκηνοθεσία: Emine Emel Balci, Παραγωγή: Dilek Aydin – Heimatlos Films, Συμπαραγωγή: Derya Turkmen, Jens Meurer – Egoli & Tossell Pictures, Τουρκία, Γερμανία

• Το βραβείο 119 Marvila Studios για υπηρεσίες μίξης ήχου:

THE SEA AND ITS WAVES Σκηνοθεσία: Liana & Renaud, Παραγωγή: Mathieu Mullier-Griffiths – Kafard Films, Γαλλία, Λίβανος

• Το Yafka VFX Award για υπηρεσίες οπτικών εφέ:

THE SEA AND ITS WAVES Σκηνοθεσία: Liana & Renaud, Παραγωγή: Mathieu Mullier-Griffiths – Kafard Films, Γαλλία, Λίβανος

• Το Βραβείο Marketing ASTERISK*:

OBSERVING

Σκηνοθεσία: Janez Burger, Παραγωγή: Miha Černec, Jozko Rutar, Nina Robnik  – Staragara Production, Συμπαραγωγή: Igor Prinčič -Transmedia Production, Robert Jazadziski – Kaval Film, Boris T. Matic – Propeler Film, Σλοβενία, Ιταλία, Βόρεια Μακεδονία, Κροατία

• Το βραβείο ΕΡΤ Agora Works in Progress των 2.000 ευρώ σε ελληνική ταινία:

ΠΟΛΥΔΡΟΣΟ

Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Βούλγαρης, Παραγωγή: Νικόλας Αλαβάνος, Χριστίνα Σταυροπούλου – Filmiki Productions, Ελλάδα

Αφιέρωμα στην υποκριτική «Ποιος παίζει; / Time to Act»

Masterclass Σοφίας Δημοπούλου και Μάκη Γαζή  

To masterclass των Σοφίας Δημοπούλου και Μάκη Γαζή, δύο από τους πιο γνωστούς και επιτυχημένους casting directors του ελληνικού σινεμά και μέλη του Συνδέσμου Διεθνών Casting Directors, με τίτλο «Casting: An Inside Discussion», πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 9 Νοεμβρίου, στον Παύλο Ζάννα. Το masterclass εντάσσεται στο πλαίσιο του μεγάλου αφιερώματος στην υποκριτική «Ποιος παίζει; / Time to Act», που πραγματοποιεί το 63ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Την εκδήλωση προλόγισε ο Περικλής Χούρσογλου, Kαθηγητής στο τμήμα Κινηματογράφου του ΑΠΘ, ο οποίος ευχαρίστησε το Φεστιβάλ και παρουσίασε τη Σοφία Δημοπούλου και τον Μάκη Γαζή.

Τον λόγο πήρε αρχικά ο κ. Γαζής: «Το casting, όπως είχε πει κάποτε ο Μάρτιν Σκορσέζε, είναι το 90% της σκηνοθεσίας -χωρίς αυτό να αφαιρεί από αυτήν. Την ιστορία τη λένε κάποιοι κανονικοί άνθρωποι που λέγονται ηθοποιοί. Αν είναι λάθος επιλεγμένοι, φέρνουν διαφορετικό αποτέλεσμα από το επιθυμητό. Όλα ξεκινούν από τη σωστή επικοινωνία. Ο ηθοποιός πρέπει να έχει επικοινωνήσει πρωτίστως με τον εαυτό του και να έχει μια αυτογνωσία. Χωρίς αυτήν, δεν μπορεί να χτίσει αυτοπεποίθηση. Θέλουμε ηθοποιούς που είναι σίγουροι για τον εαυτό τους», δήλωσε σχετικά.

«Είμαστε τα τραύματά μας, είμαστε τα μπράβο μας», συνέχισε. «Το θεωρώ σημαντικό οι ηθοποιοί -και όλοι μας- να κάνουμε ψυχοθεραπεία, για να επικοινωνήσουμε με τον πραγματικό εαυτό μας. Οι ηθοποιοί είναι μια πολύ ξεχωριστή περίπτωση ψυχοσύνθεσης. Πρέπει να φανεί μια ξεχωριστή προσωπικότητα κι από εκεί ξεκινάνε όλα: το χάρισμα κάποιου να επικοινωνήσει τις ποιότητές του. Το βασικό προσόν ενός ηθοποιού είναι η παρατήρηση. Ένας ηθοποιός πρέπει να παρατηρεί τα πάντα, σαν σφουγγάρι. Η πληροφορία αυτή καταγράφεται και μετά ανακαλείται. Μια λανθασμένη επικοινωνία οδηγεί σε μια αποτυχημένη ακρόαση. Όλοι οι ηθοποιοί θέλετε να δώσετε μια σύσταση του εαυτού σας, μια μικρή έκθεση για εσάς, ένα βιογραφικό σημείωμα. Αν είναι αφηρημένο και λάθος συντεταγμένο το σημείωμα, καταλήγει να σας χαρακτηρίζει με λανθασμένο τρόπο. Έτσι ακριβώς είναι και το casting», συνέχισε.

Κατόπιν, αναφέρθηκε στη σημασία της σωστής φωτογραφίας σε ένα βιογραφικό: «Θέλουμε ένα πρόσφατο και καθαρό πορτρέτο. Η φωτογραφία που θα επιλέξετε λέει πολλά για εσάς. Είναι σημαντικό να είναι πρόσφατη και να την ανανεώνετε κάθε φορά που κάνετε αλλαγές στην εμφάνισή σας!», τόνισε. «Κάποιοι ηθοποιοί κρύβονται πίσω από μια περσόνα που έχουν χτίσει -μια μορφή ανασφάλειας. Δεν έχουν ασχοληθεί ουσιαστικά με τους εαυτούς τους, αλλά μόνο με την εμφάνισή τους», προσέθεσε. «Στο casting, όλα είναι ένα κυνήγι του χρόνου. Όλα έχουν μια χρονική διάρκεια κι αν μας κάνετε να χάνουμε χρόνο, αυτό είναι εις βάρος σας. Τέλος, θέλω να αναφερθώ στο μεγάλο δράμα της επικοινωνίας: τα social media. Μεγάλη προσοχή στο τι ανεβάζετε εκεί. Φαίνεται το πώς σκέφτεται και το πώς λειτουργεί ο ηθοποιός -όλα φαίνονται εκεί», κατέληξε.

Στη συνέχεια, τον λόγο πήρε η Σοφία Δημοπούλου, η οποία ευχαρίστησε το κοινό που ήρθε αλλά και το Φεστιβάλ, που αποφάσισε να ρίξει φως σε ένα υποφωτισμένο επάγγελμα, αυτό του casting director: «Το casting έγινε επαγγελματικό τα τελευταία 12-15 χρόνια, πριν ήταν δουλειά του βοηθού σκηνοθέτη να μαζεύει βιογραφικά και να τα ξεδιαλύνει. Πλέον, μιλάμε για την ανάθεση ενός σεναρίου από έναν παραγωγό ή έναν σκηνοθέτη στον casting director. Αυτή η ανάθεση ανοίγει έναν δίαυλο επικοινωνίας: κάποιες φορές η επικοινωνία αυτή είναι γόνιμη και αξιοσημείωτη, άλλες παραμένει αδιάφορη. Πολλοί ηθοποιοί στέλνουν απεγνωσμένοι μηνύματα επειδή αδυνατούν να φτάσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Πρέπει να έχουν κατά νου τους πως υπάρχουν πάρα πολλοί παράγοντες πίσω από την επιλογή. Όσο καλοί κι αν είστε, μπορεί να μη δίνετε την εντύπωση που επιθυμεί ο σκηνοθέτης. Εκεί έρχεται η δική μας δουλειά: ο casting director εγείρει συζητήσεις και προσπαθεί να διευρύνει την οπτική του παραγωγού και του σκηνοθέτη, όσο αυτό είναι δυνατό».

Έπειτα, έθιξε την αναγκαιότητα διαχείρισης της απόρριψης από τους ηθοποιούς: «Είναι μία πολύ σημαντική δεξιότητα, μαζί με τον επαγγελματισμό και το σωστό βιογραφικό. Παρηγορώ συνέχεια νέους ηθοποιούς και τους υπενθυμίζω πως το casting δεν είναι μόνο δική μας απόφαση. Υπάρχει το σενάριο, ο σκηνοθέτης και ο παραγωγός. Θέση μας είναι να προάγουμε τον διάλογο, όχι να προσπεράσουμε τον σκηνοθέτη. Θυμηθείτε πως κανένας κόπος δεν πάει χαμένος: αν δεν είστε αρεστοί σε ένα casting, η εμπειρία αυτή θα σας ωφελήσει στην επόμενη οντισιόν. Κανείς δεν σας βλέπει μόνο για έναν ρόλο. Είναι ένα εφαλτήριο για να δείξετε τι αξίζετε. Επίσης, να μη δοκιμάζεστε την τύχη σας μόνο για τον πρωταγωνιστικό ρόλο».

Αμέσως μετά, σχολίασε το θέμα της σκληρότητας του επαγγέλματος, μια σκληρότητα που παρατηρείται από τη θητεία στις δραματικές σχολές μέχρι και το περιβάλλον εργασίας: «Είστε υπεύθυνοι γι’ αυτό που ζητάτε στις σχολές, μπορείτε να απαιτείτε και να μην είστε έρμαια. Οι σχολές οφείλουν να σας καλλιεργήσουν μια προσωπική περιέργεια, που είναι  σημαντικό χαρακτηριστικό κάθε ηθοποιού». Στο σημείο αυτό, έθιξε τη σημασία της προετοιμασίας πριν το casting: «Όταν έχετε ένα κείμενο, πρέπει να το κατέχετε. Σας δίνει τη δυνατότητα να είστε ανοιχτοί, εξελίξιμοι και πολύ δοτικοί. Μπορείτε να κάνετε το παραπάνω βήμα και να μην παραμείνετε στην απαγγελία. Το ζητούμενο στο casting μπορεί να μετατοπίζεται συνεχώς κι εσείς οφείλετε να είστε προσαρμοστικοί. Οφείλετε, επίσης, να είσαστε συγκεντρωμένοι. Το να έχετε την προσωπική σας άποψη και να είστε διαβασμένοι είναι πάντοτε καλοδεχούμενο -αλλά και καλή διαφήμιση, τόσο για εσάς όσο και για εμάς». Ολοκληρώνοντας, ανέφερε την τακτική των self-tapes, των βίντεο που στέλνουν οι ηθοποιοί, κυρίως μετά την πανδημία, που ήρθαν να αντικαταστήσουν το casting σε φυσικό χώρο. 

Στο σημείο αυτό, ανέβηκαν στη σκηνή ο Βαγγέλης Ευαγγελινός και η Ευθαλία Παπακώστα, δύο από τους επτά ηθοποιούς που μετέχουν στη δράση Meet the Future του φετινού Φεστιβάλ, κάνοντας την αναπαράσταση μιας σκηνής από την ταινία ΑΦΤΕΡΛΩΒ του Στέργιου Πάσχου. Ακολούθησε η προβολή δύο ολιγόλεπτων βίντεο αυτοσχεδιασμών, τους οποίους η κ. Δημοπούλου χαρακτήρισε «υποδειγματικούς». Σε ερώτηση του κοινού σχετικά με τη σημασία των φυσιογνωμικών χαρακτηριστικών στο casting, ο κύριος Γαζής απάντησε πως πάντα υπάρχει μια αρχική περιγραφή για το τι αναζητείται, αλλά τα πράγματα παραμένουν ανοικτά -με εξαίρεση, ίσως, την ηλικία, που παραμένει δεσμευτικός παράγοντας.

Τέλος, σε ερώτηση για το αν και κατά πόσο οι casting directors και οι σκηνοθέτες πέφτουν στην παγίδα της «εύκολης λίστας» των γνωστών ηθοποιών, ο κ. Γαζής απάντησε: «Αυτό έχει να κάνει με τη δύναμη των ηθοποιών στην αγορά και την αγοραστική τους αξία -ο κινηματογράφος και η τηλεόραση παραμένουν, άλλωστε, βιομηχανίες. Πολλές φορές, το σενάριο έρχεται με σφραγισμένα ονόματα. Άλλες φορές ανακύπτει η ανάγκη ενός νέου ονόματος, που κάποιες φορές είναι μεγάλο ρίσκο, αλλά θέλουμε κι εμείς να ανακαλύψουμε νέα ονόματα. Καταντάει κουραστικό να βλέπεις τους ίδιους ηθοποιούς συνεχώς». Συμπερασματικά, και σχετικά με τη χημεία μεταξύ ηθοποιών, ο κ. Γαζής σχολίασε πως η χημεία στην υποκριτική είναι σαν μια σχέση ερωτική -μια επικοινωνία καθαρά εγκεφαλική και μια εξίσωση αισθητικής.

Καθολικά προσβάσιμη προβολή της ταινίας Όλα είναι δρόμος 

Q&A με τον Παντελή Βούλγαρη και τους συντελεστές της ταινίας

Στο πλαίσιο του 63ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 8 Νοεμβρίου η καθολικά προσβάσιμη προβολή της ταινίας Όλα είναι δρόμος,  σε συνεργασία με την Alpha Bank, τον χορηγό προσβασιμότητας του Φεστιβάλ. Την προβολή τίμησαν με την παρουσία τους ο σκηνοθέτης Παντελής Βούλγαρης, καθώς και πολλοί από τους βασικούς συντελεστές. Τη συγκινητική βραδιά προλόγισε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ, Ορέστης Ανδρεαδάκης: «Σας καλωσορίζω σε άλλη μία καθολικά προσβάσιμη προβολή του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Πριν 25 ακριβώς χρόνια, η ταινία ξεκίνησε την πορεία της για να καταλήξει μία από τις πιο επιδραστικές και όμορφες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου. Είναι, επίσης, μια ταινία αρκετά επίκαιρη. Έρχεται έπειτα από 25 χρόνια να μας μιλήσει για πολύ σοβαρά θέματα: το περιβάλλον, την πολιτιστική μας κληρονομιά, τον έρωτα. Είμαστε σήμερα ιδιαίτερα χαρούμενοι που φιλοξενούμε την ομάδα της ταινίας. Μαζί μας βρίσκονται ο σεναριογράφος Γιώργος Σκαμπαρδώνης, ο διευθυντής φωτογραφίας Γιώργος Φρέντζος και η βοηθός του, Κωνσταντίνα Βούλγαρη, ο υπεύθυνος για την εκτέλεση παραγωγής, Πάνος Παπαδόπουλος, δύο από τους βασικούς πρωταγωνιστές της ταινίας, ο Δημήτρης Καταλειφός και ο Γιώργος Αρμένης, και φυσικά ένας από τους πιο θρυλικούς και ταλαντούχους σκηνοθέτες του ελληνικού σινεμά, ο Παντελής Βούλγαρης».

Τον λόγο πήρε αρχικά ο Παντελής Βούλγαρης: «Καλύτερα τα λένε οι εικόνες. Είμαστε συγκινημένοι γιατί ύστερα από τόσα χρόνια βρισκόμαστε ξανά στο Φεστιβάλ. Με μια ταινία που η περιπέτειά της, η αγάπη όλων των συνεργατών, η υπέροχη Μακεδονία και η υπέροχη Θράκη έκαναν την εμπειρία της αξέχαστη. Αξέχαστοι είναι και οι φίλοι, οι οποίοι δεν είναι μαζί μας. Ο Θανάσης Βέγγος, η Ιουλία Σταυρίδου και ο Ντίνος Κατσουρίδης, ο οποίος από πολύ νωρίς με την αγάπη του παρέμεινε ένας αξέχαστος φίλος και συνεργάτης».

Μετά την προβολή της ταινίας και ένα πολύ θερμό χειροκρότημα από το κοινό, ακολούθησε Q&A με τον Παντελή Βούλγαρη και τους συντελεστές. Σε ερώτηση σχετικά με το αν ο χαρακτήρας της ταινίας που ισοπεδώνει ένα νυχτερινό μαγαζί είναι υπαρκτό πρόσωπο, ο Παντελής Βούλγαρης ανέφερε: «Όχι δεν είναι. Ο χαρακτήρας φτιάχτηκε από τον Σκαμπαρδώνη, τον Αρμένη και από όλους μας. Αλλά είναι απίστευτο πώς έγινε αυτό το γύρισμα. Δεν ήταν νύχτα τα γυρίσματα. Ήταν το πρωί, όπου τους ανέβαζα και χόρευαν πάνω στη σκηνή και σιγά σιγά δημιουργήσαμε τη σωστή ατμόσφαιρα». Όπως συμπλήρωσε ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης: «Όπως ξέρετε στο σινεμά και στην λογοτεχνία οι ήρωες δεν είναι απολύτως πραγματικοί. Είναι μια επινόηση του συγγραφέα ή του σεναριογράφου. Εδώ έχουμε έναν ήρωα, ο οποίος φαίνεται ακραίος αλλά κατά βάση δεν είναι. Αν παρατηρήσει κανείς την καθημερινή πραγματικότητα στην Ελλάδα θα συναντήσει ανθρώπους απείρως πιο ακραίους. Αυτός ο άνθρωπος εκπροσωπεί μια κοινή περίπτωση, την λεγόμενη, απόλυτη υπαρξιακή εξέγερση. Είναι αποκλεισμένος στην επαρχία, εγκλωβισμένος από την οικογένειά του, η οποία έχει καταρρεύσει, δεν έχει αναφορές πουθενά, δεν υπάρχει διέξοδος για εκείνον, και φτάνει σε μια εξέγερση. Μια λίγο διαφορετική περίπτωση Ζορμπά, που πάντα έρχεται και επανέρχεται στην καθημερινότητα».

Σχετικά με το αν υπάρχει κάποια συνοχή μεταξύ των τριών ιστοριών της ταινίας ο κ. Σκαμπαρδώνης εξήγησε σχετικά: «Η συνοχή σε ένα έργο δημιουργείται από το ύφος της αφήγησης του σκηνοθέτη. Μπορεί μέσα από τους δικούς τους αφηγηματικούς τρόπους, το δικό του χρώμα, να ενώνει τα πιο ετερόκλιτα στοιχεία. Ουσιαστικά πρόκειται για τρεις διαφορετικές ιστορίες της ελληνικής πραγματικότητας, οι οποίες είναι αντιπροσωπευτικές, ίσως και προφητικές. Και οι τρεις ιστορίες δίνουν και μια διάσταση βάθους». Ο κ. Βούλγαρης απάντησε ότι: «Είναι δύσκολο να πω το πώς γίνονται οι σκηνές. Είναι οι ανάσες των ηθοποιών, των τεχνικών. Κάθε μέρα που ξυπνάς και πηγαίνεις στο γύρισμα βλέπεις ότι είναι πολύ κοντά τα βλέμματα των ανθρώπων. Κάτι πολύ απροσδιόριστο, αλλά όλα αυτά είναι η μαγεία του κινηματογράφου. Δεν σχεδιάζω τη σκηνοθεσία στο χαρτί. Είναι μια καθημερινότητα γεμάτη έμπνευση και ταλέντο. Αυτά είναι τα στοιχεία από όλους τους ανθρώπους που δουλεύουν στο σινεμά».

Η επόμενη ερώτηση αφορούσε τους ηθοποιούς και το πώς βιώσαν την εμπειρία της προβολής της ταινίας μετά από τόσα χρόνια. Σύμφωνα με τον Δημήτρη Καταλειφό: «Είναι πολύ συγκινητικό να τη βλέπεις ξανά, 25 χρόνια μετά. Μια ταινία που γυρίστηκε στη Θεσσαλονίκη και τώρα να τη βλέπεις σε αυτή την αίθουσα. Μου αρέσει πολύ που συμμετέχω σε αυτή την ταινία. Μου άρεσαν πολύ και οι τρεις ιστορίες. Με έναν τρόπο είναι και ο Θανάσης Βέγγος εδώ. Νιώθω πολλή συγκίνηση γιατί είχαμε δουλέψει πολύ ωραία. Έμαθα να οδηγώ για την ταινία, δεν είχα ιδέα μέχρι τότε και τώρα ακόμα δεν έχω ιδέα. Και θυμάμαι τα υπέροχα τοπία των γυρισμάτων στην Μακεδονία. Ήταν μια πολύ όμορφη βραδιά η αποψινή». Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά ο Γιώργος Αρμένης που βλέπει συχνά την ταινία: «Με φτιάχνει! Δεν το είχα ποτέ αυτό στην ζωή μου. Δεν έχω πάει ποτέ στα μπουζούκια γιατί δεν είχα χρήματα και έπρεπε να γίνω καλός ηθοποιός για να βλέπω τον ήρωα και να το ζω μέσα από αυτόν. Ο Παντελής με βοήθησε πολύ. Μου έδωσε… μια και πήγα στα ουράνια, αλλά δεν θα ήθελα να είμαι κάποιος σαν τον ήρωα που υποδύομαι. Δεν θα παρατούσα, για παράδειγμα, τα τρία μου παιδιά. Υπάρχουν όμως και αυτοί οι άνθρωποι».

Ωστόσο, υπήρχε και μια τέταρτη ιστορία η οποία δεν μπήκε στην ταινία. «Περάσαμε έναν πολύ δημιουργικό χρόνο με τον Παντελή και είμαι ευγνώμων για τα όσα έχω διδαχθεί από αυτόν. Υπήρχαν κουβέντες για το ποιες ιστορίες θα μπουν ή όχι –τότε ήμασταν και νεότεροι και είχαμε πολλές ιδέες– αλλά έπρεπε να κάνουμε μια επιλογή. Ειλικρινά δεν θυμάμαι ποια ήταν η ιστορία, νομίζω μια με παλαιστές» εξήγησε ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης. Στη συνέχεια, ανέφερε ένα χιουμοριστικό περιστατικό από την προβολή της ταινίας στο Βέλγιο όπου τον πλησίασε κάποιος και τον ρώτησε: «Μα είναι δυνατόν ο ήρωας να ισοπέδωσε όλο το μαγαζί, χωρίς να υπολογίζει τους άλλους πελάτες;» Και του απάντησα “Eίστε Γάλλος και δεν καταλαβαίνετε”». Όπως συμπλήρωσε και ο Παντελής Βούλγαρης, σε μια προβολή της ταινίας στη Σαγκάη το κοινό άρχισε να χορεύει.

Η Ταινιοθήκη της Θεσσαλονίκης θα πραγματοποιήσει στα τέλη Νοεμβρίου μεγάλο αφιέρωμα στον Παντελή Βούλγαρη, το οποίο θα ταξιδέψει και στην Αθήνα, στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος, στις αρχές Δεκεμβρίου.

Agora Talks: Παρουσίαση του Evia Film Project  

Στο πλαίσιο των Agora Talks του 63ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 8 Νοεμβρίου παρουσίαση του Evia Film Project, της πρώτης δράσης του Φεστιβάλ με προσανατολισμό την περιβαλλοντική βιωσιμότητα, που διεξήχθη τον περασμένο Ιούνιο στη βόρεια Εύβοια. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ, Ορέστης Ανδρεαδάκης, μαζί με τον Δήμαρχο Ιστιαίας-Αιδηψού, Γιάννη Κοντζιά και την Έμμα Δοξιάδη, σύμβουλο βιωσιμότητας και συντονίστρια του Evia Film Project, παρουσίασαν τόσο το εγχείρημα του Evia Film Project όσο και τη σφαιρική προσπάθεια του Φεστιβάλ για μείωση του οικολογικού του αποτυπώματος.

Ο κ. Ανδρεαδάκης ξεκίνησε την παρουσίαση λέγοντας τα εξής: «Το Evia Film Project ήταν μία ιδέα που γεννήθηκε από μια επείγουσα και έκτακτη ανάγκη, αλλά ήρθε για να μείνει. Ήταν ένα ταξίδι που στο επίκεντρό του είχε τη φροντίδα του περιβάλλοντος και τις “πράσινες” πρακτικές. Είναι μέρος της προσπάθειας ανασυγκρότησης της Βόρειας Εύβοιας μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές του καλοκαιριού του 2021, αλλά αναπτύσσεται σε κάτι ακόμη μεγαλύτερο: σ’ ένα πιο “πράσινο” τρόπο παραγωγής ταινιών και διοργάνωσης φεστιβάλ και δράσεων, που ελπίζουμε να διαρκέσει για πολλά ακόμη χρόνια. Ήταν, νομίζω, το πρώτο φεστιβάλ που διοργανώθηκε με έναν εντελώς οικολογικό τρόπο, τόσο ως προς τις ταινίες και τα πρότζεκτ όσο και ως προς την παραγωγή του φεστιβάλ. Για μας το Evia Film Project δεν είναι ένα ακόμη φεστιβάλ, δεν είναι μία ακόμη δράση για τον κινηματογραφικό κλάδο, αλλά είναι μία πράξη αγάπης, την οποία μοιραζόμαστε με τις τοπικές αρχές και τον πληθυσμό της Εύβοιας».

Ο Δήμαρχος Ιστιαίας-Αιδηψού, Γιάννης Κοντζιάς, πήρε στη συνέχεια τον λόγο και εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του για τα καλά λόγια του κ. Ανδρεαδάκη: «Είναι αλήθεια ότι από την πρώτη στιγμή που γνωριστήκαμε, ήρθαμε κοντά για να διοργανώσουμε μαζί αυτή τη δράση, να σε στηρίξουμε σε αυτή την πολύ ωραία πρωτοβουλία. Γιατί νιώσαμε ότι έχουμε μπροστά μας πραγματικούς ανθρώπους, πραγματικούς φίλους. Ήρθατε κοντά μας μετά την πιο δύσκολη στιγμή της νεότερης ιστορίας του τόπου μας, την περιβαλλοντική καταστροφή τον Αύγουστο του 2021. Για να δώσουμε μία τάξη μεγέθους πρέπει, να πούμε ότι ήταν η μεγαλύτερη δασική πυρκαγιά, η οποία έπληξε την χώρα μας τα τελευταία 200 χρόνια. Η προσπάθεια ανασυγκρότησης της Β. Ευβοίας, κι αν θέλετε και του Δήμου Ιστιαίας-Αιδηψού, τον οποίο εκπροσωπώ σήμερα εδώ, είναι προσπάθεια καθολική στην οποία συμμετέχει ολόκληρη η πολιτεία σε όλα τα επίπεδά της, αλλά και σύσσωμη η κοινωνία, με τον κόσμο του πολιτισμού να πρωτοστατεί. Η αλληλεγγύη από τους ανθρώπους του πολιτισμού εκφράστηκε από την πρώτη στιγμή, αλλά το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ήρθε κοντά μας συντεταγμένα και οργανωμένα με μια πολύ ζεστή και ζωντανή πρόταση. Το Evia Film Project ταιριάζει απόλυτα στον τρόπο με τον οποίο εμείς έχουμε μεγαλώσει. Μεγαλωμένοι σ’ ένα καταπράσινο περιβάλλον, όπου μας περιβάλλουν δάση παρθένα και βιώσιμα έχουμε μάθει να βλέπουμε τον κόσμο πράσινο. Έτσι, το Evia Film Project είναι αυτό που ταιριάζει καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο στη Β. Εύβοια και την Αιδηψό και επιθυμούμε πραγματικά να γίνει θεσμός. Θα κάνουμε λοιπόν τα πάντα ώστε να το έχουμε και φέτος και του χρόνου και στο μέλλον, να το βοηθήσουμε να γίνει ένα σύγχρονο think tank για το περιβάλλον, την αντιμετώπιση των περιβαλλοντικών κρίσεων και την κλιματική κρίση, να γίνει η Εύβοια ένα παράδειγμα κακής πρακτικής, ώστε να μην τη μιμηθεί κανείς στην αντιμετώπιση δασικών πυρκαγιών, αλλά και ένα παράδειγμα καλής πρακτικής στην ανασυγκρότηση ενός τόπου που επλήγη από μία τέτοια καταστροφή. Κρατώ ότι το Evia Film Project είναι μία πράξη αγάπης, αγάπη που τη νιώσαμε από σας προς εμάς και είναι η δύναμή μας για να συνεχίσουμε και στο μέλλον». 

Τον λόγο έπειτα πήρε η κ. Δοξιάδη, αξιολογώντας την προσπάθεια του Evia Film Project: «Ήταν πράγματι το πρώτο βήμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης προς μία πιο πράσινη και βιώσιμη ταυτότητα. Ήταν μία συλλογική απόφαση ότι θα αναφερόμασταν στο Evia Film Project ως το πρώτο βήμα προς τον στόχο μας. Συγκεντρώσαμε ποσοτικά στοιχεία από τον τρόπο που λειτούργησε το πρότζεκτ για τη μείωση του περιβαλλοντικού αποτυπώματος του Φεστιβάλ, όπως επίσης και ποιοτικά στοιχεία, τα οποία δεν μπορεί να δει κανείς ως νούμερα, αλλά ως μακροχρόνια επίδραση». 

Αμέσως μετά, η κ. Δοξιάδη παρουσίασε τα ποσοτικά που συγκεντρώθηκαν με την ολοκλήρωση του Evia Film Project και ανακοίνωσε τις «πράσινες» πρακτικές που υιοθετήθηκαν: «Όσον αφορά τον τρόπο που λειτούργησε το φεστιβάλ, επικεντρωθήκαμε σε περιοχές που μπορούσαμε να ελέγξουμε, όχι 100% δυστυχώς, αλλά αυτό είναι κομμάτι του να μεγαλώσουμε ως Φεστιβάλ. Επικεντρωθήκαμε σε πρακτικές zero-waste, με την εταιρεία κυκλικής οικονομίας Polygreen, συγκεντρώσαμε με υπευθυνότητα και ανακυκλώσαμε απόβλητα, επικεντρωθήκαμε επίσης στη βιώσιμη κατανάλωση νερού, κίνηση που βοήθησε στο να αποφύγουμε την χρήση 2.600 πλαστικών μπουκαλιών μιας χρήσης, που με τη σειρά του απέτρεψε την εκπομπή 150,8 kg CO2 στην ατμόσφαιρα. Επιπλέον, προσπαθήσαμε να ρυθμίσουμε το κομμάτι της μετακίνησης, γιατί το Evia Film Project πραγματοποιήθηκε σε τρεις διαφορετικές τοποθεσίες και προσπαθήσαμε η μετακίνηση να διεξάγεται από το Φεστιβάλ με λεωφορεία και όχι με ΙΧ. Κλείνοντας, να αναφέρω πως η μείωση του αποτυπώματος στο πλαίσιο του Evia Film Project άγγιξε το 7,8%». Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με την προβολή δίλεπτου σποτ για την πρώτη διοργάνωση του Evia Film Project.

Αφιέρωμα «Ποιος παίζει;» στην υποκριτική

Masterclass Θέμις Μπαζάκα

Η σπουδαία Ελληνίδα ηθοποιός Θέμις Μπαζάκα παρέδωσε την Τετάρτη 9 Νοεμβρίου, στην αίθουσα Παύλος Ζάννας, masterclass στο πλαίσιο του μεγάλου αφιερώματος «Ποιος παίζει; / Time to Act» του 63ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης στην υποκριτική. Τη συζήτηση προλόγισε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ, Ορέστης Ανδρεαδάκης: «Αρχικά θα ήθελα να σας ευχαριστήσω κυρία Μπαζάκα για τη φετινή σας αφιλοκερδή συμμετοχή στο Φεστιβάλ. Θα ήθελα να διηγηθώ μια ανεκδοτολογική ιστορία από τα παλιά χρόνια του ελληνικού σινεμά. Πάει ένας νέος ηθοποιός και λέει στον Δημήτρη Χορν, που είχε πολύ τρακ ενόψει της πρεμιέρας του, ότι εκείνος δεν έχει καθόλου άγχος. Και του απαντάει ο Χορν “μην ανησυχείς παιδί μου, το άγχος πάει με το ταλέντο”. Αυτό το σκεφτόμουν από χθες, γιατί η Θέμις έχει τρακ, αλλά και τρομερή αγωνία. Και αυτό συμβαίνει γιατί έχει και πολύ ταλέντο. Και η λέξη masterclass δεν της πολυαρέσει. Αυτό που θα κάνει σήμερα είναι να μοιραστεί τις εμπειρίες της μαζί μας. Θα δούμε μερικές σκηνές από εμβληματικές ταινίες στις οποίες έχει παίξει. Την καθεμία την επιλέξαμε γιατί έχει και μια μικρή ιστορία για τον τρόπο που προσεγγίζεις ή διαλέγεις έναν ρόλο».

Τον λόγο πήρε έπειτα η Θέμις Μπαζάκα: «Μην περιμένετε να σας πω κάτι μαγικό ή φοβερό που θα σας λύσει όλα τα προβλήματα. Κάθε φορά που είναι να κάνω μια ταινία αντιμετωπίζω το κενό. Δεν ξέρω να παίζω, δεν ξέρω πώς να αγγίξω τον ρόλο. Με τα χρόνια αποκαλύφθηκε ότι υπάρχει μια μικρή ροή σε αυτό και αυτήν ακριβώς πρέπει να ακολουθούμε. Πάνω από όλα είναι το καλογραμμένο σενάριο. Μπορεί να το διαβάσω και εκατό φορές. Αυτή η επανάληψη αρχίζει να αποκαλύπτει διάφορα. Σε συνεννόηση με τον σκηνοθέτη σου, αρχίζει να διαμορφώνεται μια εικόνα. Με τις αντιφάσεις που βρίσκεις, με αυτά που συμφωνείς αρχίζει και δημιουργείται ένας σκελετός και πάνω σε αυτόν δουλεύεις. Μαθαίνω όλα τα λόγια. Και των συμπρωταγωνιστών μου, γιατί συνήθως εκεί βρίσκονται τα μικρά μυστικά του ρόλου μου. Αυτό δεν σταματάει ποτέ. Ούτε μέσα στα γυρίσματα. Όλες οι σκέψεις του ήρωα βρίσκονται μέσα στα λόγια. Αυτό που ζωντανεύει έναν χαρακτήρα δεν είναι αυτό που λέει, αλλά αυτό που σκέφτεται. Όλες αυτές οι σκέψεις ακόμη και όταν δεν μιλάς περνάνε μέσα στην κάμερα και από κει στον θεατή. Ακόμα και όταν έχεις κενό και δεν σκέφτεσαι τίποτα. Αυτό που λέμε “έχω μείνει άφωνος”. Δεν είναι κενό. Κάτι έχει προηγηθεί για να σε φτάσει σε αυτό το σημείο».

Σε ερώτηση του κ. Ανδρεαδάκη για τη διαφορά ανάμεσα σε ένα θεατρικό έργο και μια κινηματογραφική ταινία, η κ. Μπαζάκα απάντησε τα εξής: «Στο θέατρο κάνουμε πρόβες. Στο σινεμά δεν κάνουμε πολλές πρόβες, γιατί πρέπει να προετοιμαστείς μόνος σου. Επίσης δεν ξέρεις ποιος θα είναι ο χώρος σου. Περιγράφεται σε ένα σενάριο, αλλά πηγαίνεις στο σετ και έχουν αποφασίσει κάτι άλλο. Γι’ αυτό πρέπει να γνωρίζεις τα λόγια τόσο καλά ώστε να μπορείς να αυτοσχεδιάσεις. Ένας καλός σκηνοθέτης πρέπει να σε παροτρύνει. Να δεις τι είδους ταινία θέλει να κάνει. Να σου δώσει κάποιες εικόνες για το τι θα είναι. Πιστεύω πως ένας ηθοποιός πρέπει να έχει καλλιέργεια και γνώση σε πολλά επίπεδα της τέχνης. Με ενδιαφέρει για παράδειγμα πώς θα είναι η φωτογραφία. Την κάμερα δεν τη σκέφτομαι. Είναι ένα άγρυπνο μάτι για το οποίο δουλεύω. Μέσα από τα χρόνια αποκτάται αυτή η τεχνική που έχεις την αίσθηση της κάμερας και συγχρόνως δεν την έχεις. Δεν το λέω για να περιαυτολογήσω αλλά θυμάμαι από τα πρώτα μου γυρίσματα, στο Ρεμπέτικο, πως όλοι μου έλεγαν πως ξέρω να παίζω με την κάμερα. Τότε υπήρχε το φιλμ και αυτό το γλυκό γουργουρητό στην κάμερα. Και είχε ένα κόκκινο φωτάκι που στην αρχή με άγχωνε, αλλά μετά αποφάσισα πως πρέπει να γίνει φίλος μου. Να το ξεχάσω. Να με αποζητά και να το αποζητώ. Ήθελα έτσι κι αλλιώς να γίνω ηθοποιός του κινηματογράφου. Κάτι που είναι πολύ δύσκολο να το πετύχεις είναι η αυτοσυγκέντρωση. Σε μια θεατρική παράσταση μπορεί να ξεχαστείς για λίγο όταν αρχίζουν οι επαναλήψεις και το σώμα πάει από μόνο του. Στο σινεμά έχεις μόνο μία ευκαιρία. Πρέπει να είσαι εκεί. Αυτή την αυτοσυγκέντρωση δεν πρέπει να τη χάνεις ποτέ. Ούτε όταν σταματάς. Πρέπει να είσαι συγκεντρωμένος σε αυτό που έχεις αφήσει». 

Στη συνέχεια, προβλήθηκαν δύο σκηνές από την ταινία Ρεμπέτικο του Κώστα Φέρρη, του 1983. Σύμφωνα με την κ. Μπαζάκα: «Ο κινηματογράφος έχει την ιδιαιτερότητα ότι οι σκηνές δεν γυρίζονται όπως παίζεται η ταινία. Κάθε βράδυ, με το που τελείωνε το γύρισμα, έγραφα τις σκηνές που έκανα μέσα στη μέρα. Τι είχε δημιουργηθεί μέσα μου. Το βλέμμα μου στην ταινία είναι… μυωπικό γι’ αυτό είναι και έντονο. Αυτή ήταν η πρώτη ταινία που έκανα μόλις κατέβηκα από τη Θεσσαλονίκη, όταν αποφοίτησα από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Ωστόσο, δεν ήθελα να κάνω θέατρο. Τυχαία γνώρισα τον Κώστα Φέρρη, που δεν είχε όμως κάποιο ρόλο για μένα. Ένα πρωί χτυπάει το τηλέφωνο και μου λένε από την παραγωγή της ταινίας ότι θέλει να με δει ο σκηνοθέτης. Είχε φύγει η Κατερίνα Γώγου και θα έπαιζα τον δεύτερο γυναικείο ρόλο. Έπρεπε να ξεκινήσω γύρισμα σε δύο ημέρες. Μέχρι να πάω στο σπίτι μου έβγαλα έρπητα ζωστήρα. Πίσω στην πλάτη μου και σε άλλα σημεία του σώματός μου γέμισα παντού πληγές. Πήγα στο νοσοκομείο και μου είπαν ότι είναι από άγχος. Επειδή είχα μεγάλες πληγές στα χέρια μου, μου έβαλαν πολλά βραχιόλια. Δεν είχα περιθώρια για πρόβες. Στη σκηνή της δολοφονίας δεν είχα ιδέα πως να πέσω. Γέμισα μελανιές επειδή δεν ήξερα πώς να πέφτω».

Ακολούθησαν τα Πέτρινα χρόνια του Παντελή Βούλγαρη του 1985, με την ιστορία δυο ανθρώπων που ζουν τον έρωτα τους μετά τον Εμφύλιο. «Αυτή ήταν η πρώτη μου συνεργασία με τον Παντελή Βούλγαρη. Μια υπέροχη συνεργασία που συνεχίστηκε για άλλες τρεις ταινίες. Αυτό που έμαθα ήταν ότι οι ηθοποιοί δεν κλαίνε. Πρέπει να κάνουν τον θεατή να συγκινηθεί. Μου είπε ότι δεν θέλει να δει ούτε ένα δάκρυ. Διάλεξα την τελευταία σκηνή να σας δείξω, όπου οι ήρωες βγαίνουν από τη φυλακή και είναι πλέον στο σπίτι τους. Είχε τόσο κρύο την ημέρα του γυρίσματος, σε ένα παλιό σπίτι στην Πλάκα, και έπρεπε απλώς να κοιτάξω την κάμερα. Αυτό που κουβαλούσα κοιτώντας την κάμερα ήταν όλη η ταινία. Δεν ήθελα να γνωρίζω την πραγματική ιστορία της γυναίκας για να μην πέσω στην παγίδα μίμησης, μονάχα διάβασα κάποια γράμματά της. Είναι ωραίο να είσαι ελεύθερος. Το σώμα μου συρρικνώθηκε από μόνο του στην τελευταία σκηνή λόγω της ιστορίας που βίωσα. Έχω μεγάλη αδυναμία στα εικαστικά και βρίσκω έμπνευση εκεί. Η σκηνή που ακολουθεί είναι από τις Απουσίες του 1987 του Γιώργου Κατακουζηνού. Υποδύομαι μια σκληρή γυναίκα που δεν εκφράζεται και πολύ, η οποία στο τέλος βγάζει μια κραυγή και αιμορραγεί γυναικολογικά. Πολύ δύσκολη σκηνή και εμπνεύστηκα από τον διάσημο πίνακα του Μουνκ. Επίσης, όπως ξέρετε, τα ειδικά εφέ στην Ελλάδα τη δεκαετία του ’80 ήταν τραγικά. Και το αίμα θα έβγαινε μέσα από ένα… αυγό που θα έσπαγε. Το οποίο δεν έσπαγε μέχρι που άρχισα να ουρλιάζω από την απελπισία μου. Τελικά, με άλλες αλχημείες και κόλπα, έσπασε το αυγό. Δεν ξέρω τι να σας πω για το πώς να τα αντιμετωπίζετε όλα αυτά, πέρα από το ότι είναι κομμάτι της δουλειάς».

Όπως εξήγησε στη συνέχεια η κ. Μπαζάκα: «Ο Παντελής Βούλγαρης είναι ένας σκηνοθέτης που δημιουργεί ατμόσφαιρα. Δεν λέει πολλά στους ηθοποιούς. Σε έναν μονόλογο που έπρεπε να κάνω για τις Ήσυχες μέρες του Αυγούστου, του 1991, δεν μπορούσα να αντιληφθώ την ηρωίδα. Και μου απάντησε ότι ούτε ο ίδιος ήξερε. Φυσικά ο Παντελής ήξερε, αλλά δεν το έλεγε. Και εγώ ήξερα, αλλά δεν το έπαιζα. Παίξαμε ένα παιχνίδι εκείνη τη στιγμή». Έπειτα, η Θέμις Μπαζάκα μίλησε για την ταινία Αληθινή Ζωή του Πάνου Χ. Κούτρα και μια χιουμοριστική στιγμή με τη λέξη… ψάρι. «Έβγαλα ένα χιούμορ που ήθελε η σκηνή. Παίζω μια πλούσια κι αλλοπαρμένη γυναίκα που περπατάει σε μια πισίνα από την οποία πετάγεται ένα ψάρι. Αλλά εγώ δεν ήξερα τι ψάρι έχει ετοιμάσει για την σκηνή ο Πάνος και μου βγήκε αυθόρμητα το “πσάρι”, με το οποίο όλοι γέλασαν».

Ακολούθησε η προβολή μίας σκηνής από την ταινία Fugitive Pieces του Jeremy Podeswa. «Γυρίσαμε αυτή τη σκηνή περίπου επτά φορές. Υποδύομαι μια γυναίκα που σώζει ένα παιδί στην περίοδο της γερμανικής Κατοχής. Πρώτη φορά έπαιζα σε ταινία με ξένο σκηνοθέτη και είχα πολύ άγχος. Έχω να γυρίσω μια σκηνή όπου με σκοτώνουν στην πλατεία του χωριού. Οπότε πήγα σε μια φίλη μου, κινησιολόγο, για να μου μάθει πώς να πέφτω χωρίς να χτυπάω. Οι Καναδοί ήταν προετοιμασμένοι και μου έβαλαν επιγονατίδες κτλ –αυτά δεν υπάρχουν στην Ελλάδα– και άρχισα να κάνω την σκηνή επτά φορές μέχρι που το συνεργείο με χειροκρότησε. Ήρθε σε λίγο ο ηχολήπτης και μου λέει: “Αν ήσουν Καναδή ή Αμερικανή ηθοποιός, θα ήθελες μία σταντγούμαν, ένα ελικόπτερο… εσύ έπεσες και δεν είπες τίποτα”. Του απάντησα: “Ελληνίδα ηθοποιός…”».

Η συζήτηση συνεχίστηκε για τον ρόλο του μονόλογου σε ένα φιλμ, με αναφορές στις ταινίες Wild Duck του Γιάννη Σακαρίδη και το A Blast του Σύλλα Τζουμέρκα. «Στην πρώτη ταινία υποδύομαι μια καρκινοπαθή γυναίκα και καταλήξαμε με τον σκηνοθέτη σε έναν μονόλογο. Μόνο που ξέχασα να πάρω το χαρτί μου με τα λόγια. Αλλά ήξερα τόσο καλά τι παίζω που άρχισα να βάζω τα δικά μου λόγια. Στην επόμενη ταινία κάναμε πολλές πρόβες, μιας και υποδύομαι μια παράλυτη μητέρα που έχει κάνει πολλά και τρώει ξύλο από την κόρη της. Κάναμε πολλές λήψεις και δεν καταλάβαινα τι κάνω λάθος. Με τη δέκατη λήψη το κατάλαβα. Ο σκηνοθέτης μάς έφτασε σε τέτοιο σημείο εξάντλησης που όλα μετά έγιναν πολύ φυσικά. Οι δυσκολίες ενός μεγάλου μονόλογου είναι ότι δεν ξέρεις τι συνθήκες θα αντιμετωπίσεις. Εγώ είχα βοηθό την κόρη μου, η οποία μου κρατούσε τα λόγια για την ταινία Η επιφάνεια των πραγμάτων της Μαρίας Καλλιμάνη. Αν δεν ήμουν τόσο καλά προετοιμασμένη δεν ξέρω πώς θα την έκανα. Επίσης σου λένε την τελευταία στιγμή ότι θα κάνεις μια σκηνή γιατί άλλαξε το πρόγραμμα ή χάλασε ο καιρός. Να τα ξέρετε όλα απ’ έξω, αυτή είναι η μόνη συμβουλή που σας δίνω».

Ακολούθησαν οι ερωτήσεις του κοινού. Σχετικά με το πόση ελευθερία χρειάζεται ένας ηθοποιός η κ. Μπαζάκα απάντησε: «Έχει να κάνει με την ποιότητα. Μπορεί να σου πει μια κουβέντα ο σκηνοθέτης και να σου ανοίξει νέους δρόμους. Η ελευθερία έρχεται από τη γνώση. Δεν περιορίζεσαι όταν ξέρεις απ’ έξω το σενάριο». Όσο για το αν τη βοήθησαν οι προηγούμενες ταινίες της να βελτιωθεί ως ηθοποιός, η ίδια απαντά: «Είμαι μια ηθοποιός που δεν πιστεύει πως είναι καλή ηθοποιός. Νομίζω πως κάποια στιγμή θα ξυπνήσουν όλοι και θα δουν πως δεν είμαι καλή ηθοποιός. Δεν βλέπω τις ταινίες μου. Με ανατριχιάζει ο εαυτός μου. Δεν θέλω να βλέπω την εξωτερική μου εικόνα. Όλη έχουμε μια εικόνα του εαυτού μας που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Φυσικά είναι πολύ ωραίο να πέσεις σε έναν καλό φωτογράφο που τουλάχιστον δεν θα σε κάνει χειρότερη». Σε ερώτηση για το κατά πόσο τα μαθήματα κινησιολογίας είναι απαραίτητα για έναν ηθοποιό η ίδια είπε: «Δεν προτείνω συμβουλές τέτοιου είδους. Το σώμα ξέρει. Ό,τι γεννηθεί πρέπει να γεννηθεί οργανικά. Όταν συγκινηθεί μόνο του ξέρει πως θα εκφραστεί».

Τέλος, για τη διαφορά κινηματογράφου/τηλεόρασης τόνισε: «Έχω κάνει 25 σίριαλ αν και δεν μου… φαίνεται. Είναι η μέρα με τη νύχτα. Στην τηλεόραση δουλεύεις με τον αυτόματο πιλότο, δεν σου δίνεται χρόνος. Τώρα τελευταία έκανα το Milky Way με κινηματογραφικούς όρους, που θα βγει τον Ιανουάριο. Γενικά δεν ξέρεις τι παίζεις, υπάρχει μια μεγάλη ταχύτητα στο σετ και είναι πολύ βασανιστική η τηλεόραση τις περισσότερες φορές. Αλλά είμαστε επαγγελματίες και πρέπει να εργαστούμε. Προσπαθώ να κάνω τηλεόραση με κινηματογραφικούς σκηνοθέτες». Όσο για το ψυχικό βάρος των χαρακτήρων που έχει υποδυθεί και αν το κουβαλά μαζί της η κ. Μπαζάκα εξήγησε: «Στην αρχή της καριέρας μου επηρεαζόμουν. Όταν ήμουν λεχώνα έπαιρνα την κόρη μου στα γυρίσματα για να θηλάσω. Και σκέφτηκα ότι δεν γίνεται να το κουβαλάω αυτό στο σπίτι μου ή να το μεταφέρω στην κόρη μου. Πλέον, δεν επενδύω στον ρόλο προσωπικά. Δεν είμαι εγώ αυτή που κλαίει και υποφέρει».