Αθηνά Τερζή: Μ΄αρέσει να φτιάχνω ιστορίες με ευτυχισμένο τέλος

Την Αθηνά τη γνωρίζω από όταν ξεκίνησε να αρθογραφεί για το parallaximag.gr. Δεν θα μπορούσα να γράψω τίποτα περισσότερο για την πρωσοπικότητα της πέρα από όσα λέει η ίδια όταν περιγράφει τον εαυτό της: “Άρχισα να μιλώ προτού χρονίσω κι από τότε γλώσσα δε βάζω μέσα. Αν δε μιλώ, μουρμουράω. Αν δεν μουρμουράω, σιγοτραγουδώ. Αν δεν σιγοτραγουδώ, σφυρίζω. Αν δεν τρέχω, περπατώ. Αν δεν περπατώ, χορεύω. Βάσανο μεγάλο είμαι και με σέρνω από δω κι από κει μπας και πιάσω πουθενά στασίδι να ξαποστάσω. Αν δεν κινούμαι σκέφτομαι και γράφω, γιατί μ’ αρέσει να παραμυθιάζομαι” Στο καινούργιο της βιβλίο μαζεύει 32 από αυτά τα παραμύθια που ονειρεύεται κάτω απ΄τον τίτλο “Αν είχα μια Μαρία στη σοφίτα” . Μιλήσα μαζί της και γι΄αυτό αλλά κυρίως γιατί μ΄αρέσει να την ακούω.

Ας ξεκινήσουμε από τον τίτλο του βιβλίου σου. Λοιπόν ποια είναι η Μαρία και γιατί θα την ήθελες στη σοφίτα;

Η Μαρία είναι οικουμενικό όνομα. Στον τόπο μας άλλωστε, σχεδόν, κάθε σπίτι έχει κι από μια Μαρία. Η Μαρία σημαίνει την αβάσταχτα μετρημένη και μέτρια καθημερινότητά μας, από την οποία όλοι εμείς «οι υπέροχοι του τίποτα οι μύστες» απομυζούμε τα πιο φωτεινά σκοτάδια της. Η σοφίτα συμβολίζει αυτό που κουβαλά ο καθένας μας. Το καλά κρυμμένο βαθιά. Τις πιο κρυφές μας σκέψεις, τους αναστεναγμούς, τις αναμνήσεις μας. Σαν τις σοφίτες που φιλοξενούν όλα εκείνα που δεν σου πάει καρδιά να πετάξεις, αλλά τα κρατάς για τη στιγμή που θελήσεις να τα αναζητήσεις.

Όταν ήσουν μικρή τι απαντούσες στην ερώτηση τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις; Οι σπουδές σου στην Θεολογία ήταν επιλογή ή έτυχε; Τι είναι το πιο σημαντικό που έμαθες από αυτές;

Ποτέ μου δεν ήξερα τι ακριβώς ήθελα κι άλλαξα πολλές φορές επάγγελμα. Και γιατρός ήθελα και ακροβάτης σε τσίρκο, και σκηνοθέτης και στην Αφρική θέλησα να πάω να βοηθήσω τα άγρια ζώα! Ό,τι κι αν είχα διαλέξει πάντως ήταν εξωστρεφές, ταξιδιάρικο και περιπετειώδες. Εκείνο όμως που παρέμεινε ίδιο είναι η λατρεία μου κι η ευκολία μου να γράφω στο χαρτί τις σκέψεις μου, τον θυμό μου, τις αγάπες μου. Να φτιάχνω ιστορίες με ευτυχισμένο τέλος. Από παιδί στο δημοτικό. Το σχολείο το αγαπούσα και θα μπορούσα να γινόμουν μια καλή δασκάλα, γιατί έχω απίστευτη υπομονή με τα παιδιά και τους έφηβους. Το βλέπω και με τους γιους μου. Ενώ γενικά είμαι απίστευτα ανυπόμονος άνθρωπος και βιαστικός, με τα παιδιά δουλεύω στο ρελαντί και μπορώ να περιμένω. Η θεολογική σχολή προέκυψε, αλλά υπήρξε συνειδητή η επιλογή της. Ένα ενδιαφέρον και δύσκολο σκαλί για όλα τα υπόλοιπα που ακολούθησαν.

Προτιμάς να γράφεις για αυτά που σε θυμώνουν ή αυτά που σε κάνουν να αγαπάς τη ζωή. Υπάρχει κάτι που σου φαίνεται αβάσταχτο στην καθημερινότητα σου;

Γράφω για όλα νομίζω. Δεν το πολυσκέφτομαι. Γράφω για να αποτυπώσω κάθε κουβέντα, κάθε εικόνα, κάθε ήχο στην πιο ανύποπτη στιγμή τους. Σαν να μην πατώ στη γη και να βγάζω φτερά, όταν γράφω. Τόσο γεμάτη νιώθω! Σαν τον φωτογράφο που δεν αντέχει να χάσει κανένα ξημέρωμα ή κανένα ηλιοβασίλεμα. Κι εκεί κάπου μπερδεύονται χαρά και θυμός σε ένα αέναο αλισβερίσι. Γιατί κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι την ομορφιά και το ξόδεμα της ζωής. Τώρα σε ό,τι αφορά στο τι δεν βαστώ στην καθημερινότητά μου, αυτό είναι η αγένεια. Ειλικρινά θυμώνω πολύ με τους αγενείς ανθρώπους κι είναι κάτι που δεν δικαιολογώ για κανέναν λόγο.

Social media και άνθρωπος του σήμερα. Τι κέρδισε, τι έχασε;

Αναφορικά με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θα έλεγα ότι η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Ως καθημερινός χρήστης τους μπορώ να πω ότι με έχουν βοηθήσει αρκετά. Να γνωρίσω ανθρώπους, να προωθήσω τη δουλειά μου, να επικοινωνήσω άμεσα. Το πρόβλημα υφίσταται-κι εδώ θα χρησιμοποιήσω μάλλον μια κλισέ και κοινότοπη φράση-όταν χάνεται το μέτρο. Δεν μπορούμε να τα απαξιώσουμε και να τους γυρίσουμε την πλάτη, όμως δεν είναι δυνατόν να σηματοδοτούν όλη μας την ύπαρξη, γιατί πολλές φορές πρόκειται για εικονική συναναστροφή. Η αληθινή ζωή σε χρειάζεται στον δρόμο. Σαφώς όλο αυτό έχει να κάνει με τις αντικειμενικές αξίες και την παιδεία του καθενός, γεγονός που του επιτρέπει να φιλτράρει και να ορίζει ο ίδιος το δικό του μέτρο σε κάθε προσλαμβάνουσα και συνθήκη.

Διηγήματα ή μυθιστόρημα; Τι επιλέγεις σαν αναγνώστης; Ποιο είδος θεωρείς πιο δύσκολο στη γραφή του σαν συγγραφέας;

Και τα δύο είδη τα διαβάζω με την ίδια ευχαρίστηση. Το καθένα άλλωστε έχει τις δυσκολίες του και τα αβανταδόρικα σημεία του. Το μυθιστόρημα είναι πιο συμβατό με την κοινή διάθεση να διαβάσει την πλοκή ενός έργου, να βυθιστεί και να συνεπαρθεί από ήρωες και γεγονότα, που θα του κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον κι εδώ έγκειται το πιο τρωτό του σημείο. Απαιτεί σφιχτή πλοκή, καλοβαλμένους ήρωες, εμφανή χωροχρόνο, ώστε να μπορέσει να ακολουθήσει τον ειρμό του συγγραφέα και να ταυτιστεί με τους ήρωες του. Το διήγημα σε βάζει σε μια περίεργη εγρήγορση. Είναι κοφτό και απαιτεί μια αλλιώτικη δύναμη στα νοήματα και τις λέξεις του, αφού καλείται με μικρότερη έκταση και σε λιγότερες αράδες να αποτυπώσει τον πυρήνα και τον σκοπό του.

Η συγγραφή ενός βιβλίου θέλει έμπνευση, χρόνο, πολλή δουλειά και πειθαρχία. Δυο παιδιά, δουλειά οκταώρου (και βάλε). Μέσα στο γεμάτο 24ωρό σου πού ακριβώς βρίσκεις χρόνο και ενέργεια για γράψιμο; 

Νομίζω ότι όλοι βρίσκουμε τον χρόνο για κείνο που πιο πολύ αγαπάμε κι αποτελεί την πολύ προσωπική και ιδιαίτερη στιγμή μας. Το δικό μας ξόδεμα, την αδυναμία μας, την ανάγκη μας να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας. Έτσι και η συγγραφή αποτελεί για μένα την ιδανική και μοναδική ευκαιρία να επιστρέψω στην αφετηρία μου, να με ξαναδώ από μέσα, να με ανακαλύψω από την αρχή. Να με νταντέψω, να μου δώσω άλλοθι. Είναι οι ρόλοι που ενδύομαι μέσα από τους ήρωες μου, που σαν να μου δίνουν φόρα και διάθεση να αντέξω όλα τα υπόλοιπα.

Η ζωή για σένα είναι παιδική χαρά ή τρενάκι του τρόμου;

Μάλλον παιδική χαρά. Έπαιξα πολύ ως παιδί σε αυτές. Άλλωστε υπήρξα ανέκαθεν καλοπροαίρετος και αισιόδοξος θιασώτης της ζωής. Την αγαπώ και τη σέβομαι για όλες τις ανεπανάληπτες στιγμές της. Όποιες κι αν είναι αυτές καλές ή κακές.

Τι σημαίνει για σένα επιτυχία;

Επιτυχία είναι, μιλώντας για τη συγγραφική μου ιδιότητα, να κερδίσω έστω κι έναν αναγνώστη. Να τον κάνω δικό μου, να ταυτιστεί με τους ήρωες μου και μέσα από τις δικές μου λέξεις κι εικόνες να βρουν άρθρωση όλα όσα εκείνος θα ήθελε να φωνάξει.

Τι σημαίνει για σένα ευτυχία;

Να μπορώ να ονειρεύομαι πάντα! Όσο με βαστούν τα πόδια μου, να καταφέρνω να διατηρώ την παιδικότητά μου, για να μπορώ να ταξιδεύω. Αυτό είναι ευτυχία! Να έχω φίλους καλούς μαζί μου σε αυτό το κοινό ταξίδι και να ανταμώνουμε παρέα.

Υπάρχει κάτι που θα άλλαζες στην Αθηνά;

Ίσως αυτή την παρορμητικότητα μου που πολλές φορές με οδηγεί στο να βγάζω βιαστικά συμπεράσματα για καταστάσεις και ανθρώπους. Σαφέστατα αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι παραμένω βαθιά συναισθηματική. Ενίοτε ζηλεύω εκείνους που λειτουργούν περισσότερο με τη λογική κι έχουν καλύτερα ξεμπερδέματα που λένε.