Αυτές: Η ενοχή μάχεται με την απενοχοποίηση

“Αυτές” της Ευγενίας Μπογιάνου. Ένα μικρό βιβλίο, ικανό να συντροφεύσει τις διακοπές μας. Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πόλις κι αποτελεί τη σημερινή μας επιλογή. 24 ζωντανές, περιεκτικές ιστορίες, 24 πλευρές της γυναικείας φύσης, 24 όψεις από τις άπειρες που κρύβει ο κάθε άνθρωπος.

Ο τίτλος μας βυθίζει σε σκέψεις. Ποιες είναι “αυτές”; Είναι οι γνωστές-άγνωστες της διπλανής πόρτας, οι ορατές και θορυβώδεις, οι άφωνες και σιωπηλές, οι μοναχικές κι ανέμελες, αλλά κι οι εκρηκτικές. 24 μικρά ποιήματα, 24 μονόπρακτα, 24 ταινίες μικρού μήκους τα συνδέει η θηλυκή υπαρξιακή αγωνία που μέσα τις κρύβει έννοιες από τη συγκατάβαση, τη δοτικότητα μέχρι τη διεκδίκηση και την εξέγερση. Αναζητούν τον χαμένο τους εαυτό, τις κλονισμένες ευαισθησίες και απαιτούν το μερίδιο ζωής που τις ανήκει.

Με στοχευμένη, χειρουργική λεπτότητα η συγγραφέας αποδίδει μία εύθραυστη εκφραστικότητα σε συνδυασμό με το συναίσθημα. Νοσταλγεί τη χαμένη παιδικότητα, τότε που η γρατσουνία κι ο πόνος αποτελούσαν επιβεβαίωση της ύπαρξης μας. Στο μπαούλο της μνήμης της βλέμματα φωτιά, πληγές βαθιές που φτάνουν μέχρι το κόκκαλο, φόβοι κι ανεξίτηλες εικόνες. Με ποιητικό ύφος κι έντονες αντιθέσεις παρουσιάζονται μικρές και μεγάλες ιστορίες της καθημερινότητας. Από τη φοιτητική ζωή, τις προσδοκίες, τους έρωτες, τις ακλόνητες βεβαιότητες μέχρι την ενηλικίωση την ματαιότητα κα τη διάψευση.

Η ενοχή μάχεται με την απενοχοποίηση. Υπάρχουν “αυτές” που αντιστέκονται σε κάθε μορφής υποταγή, στη γοητεία και στην επιρροή του δυνατού. Η επιλογή του ακραίου, η απληστία, η απομυθοποίηση του μέτρου, το λίγο που δημιουργεί πλήξη και το πάθος που τις απογειώνει. Όσο προχωράμε στην ανάγνωση έχουμε μία διεύρυνση της προβληματικής. Οδηγούμαστε σε καταστάσεις ευρύτερης αποδοχής. Οι ξέφρενοι ρυθμοί ζωής, ο συνεχής θόρυβος στις μεγάλες πόλεις, η ταχύτητα των εξελίξεων κι η φθορά του χρόνου. Πρωινή γαλήνη και μοναξιά στη δική τους “εξορία”. Σωματικά, αλλά κυρίως ψυχικά ραγίσματα που τείνουν να σπάσουν.

Με ανοιχτούς ορίζοντες και διάθεση αυτοκριτικής, ακόμα κι ενός είδους αυτοειρωνείας μέσα από ιστορίες ατομικής και συλλογικής γυναικείας προσήλωσης, η συγγραφέας εφευρίσκει και μετασχηματίζει τις καταστάσεις πόθου και πάθους σε απολαυστικές περιγραφές. Αυτοσυγκράτηση και εκρήξεις διεκδίκησης μετά από έντονες εσωτερικές αναταράξεις. Η πολυπλοκότητα συναντά τη φαντασία και το ίδιο το χαμόγελο γλιστράει σε σκοτεινούς υπονόμους, εκεί που ένοχο είναι μονάχα το φως.

Γίνεται σαφές πως η ακινησία κι η απάθεια είναι αυτά που οδηγούν τελικά στις μεγαλύτερες κρίσεις. Όσο είσαι ενεργός και μάχεσαι, δε σταματάς, δεν προλαβαίνεις και σκεφτείς και να “δημιουργήσεις τη δυστυχία σου“. Aυτό φωνάζει και το βιβλίο με τον δικό του τρόπο. Για “αυτές” και τις υπόλοιπες, αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο. “Οι σταγόνες της βροχής πλημμυρίζουν το κορμί και το ποτό γίνεται ναυαγός και επιζών για να επιπλέει η απελπισία και η απόγνωση”. Ήρθε η ώρα να νικήσουμε όλο αυτό και να προχωρήσουμε δυνατοί ….