Blog me: Η ποίηση της Lailapse

του Μιχάλη Αποστολίδη

«Έχω ένα παράθεμα από τον Άγιο Αυγουστίνο που, νομίζω, ταιριάζει πολύ σε αυτό που θέλω να πω. Λέει:« Τι είναι ο χρόνος; Αν οι άνθρωποι δε με ρωτήσουν τι είναι χρόνος, ξέρω. Αν με ρωτήσουν, τότε δεν ξέρω». Έτσι νιώθω κι εγώ για την ποίηση». Με αυτή τη σκέψη τελειώνει ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες ένα μικρό του δοκίμιο για την τέχνη του στίχου. Με το ίδιο παιδικό ένστικτο, ως ερασιτέχνης, ανακάλυψα την ποίηση της Lailapse. Η Ευγενία Βάγια γεννήθηκε το 1963, τα τελευταία 20 χρόνια ζει στην Αθήνα και δουλεύει στη διαφήμιση. Στη Θεσσαλονίκη σπούδασε Βιολογία, έκανε θέατρο με τη Ρούλα Πατεράκη και ραδιόφωνο στα late ’80’s. Πριν 2 χρόνια άνοιξε το μπλογκ και τον Νοέμβριο εκδόθηκε η πρώτη της ποιητική συλλογή από τις Εκδόσεις Ενδυμίων. Θα την βρίσκετε εδώ

19/12 Να σβήσουν τα εκνευριστικά σας φώτα Να μη βλέπω παρά μονάχα τις γραμμές των αστεριών Κάτω απ’ το πλέγμα άνθρωπος μόνος του στο κρύο Επανερχόμενος στο σχέδιο το αρχικό: Καμιά παραδοχή Απόδραση Μ’ ένα τσακμάκι

4/12 δεν τραγουδούν οι άγγελοι ψυχή μου αναστενάζουν αυτό που ακούς το δυσδιάσχιστο βελούδο ο σεβασμός που μας χωρίζει για μένα είναι ένα τίποτα ένα χάδι

1/12 – Με πόσα μάτια βλέπετε; – Δυστυχώς, ένα ζευγάρι κάθε φορά.

27/11 Tο παρελθόν μοιράστηκε. Δεν μπορεί κανένα απόσπασμα να τον πετύχει. Σκοπεύετε τον άνεμο.

19/11 Η κυρία Μακμπέθ που όλοι σκέβρωναν μπροστά της να χει την προσοχή στον πόλεμο και την καρδιά δοσμένη σ’ έναν μυστικά να του λέει “Μπορείς να το κάνεις εσύ, δεν χρειάζεται να το κάνει ο Θεός”

7/11 ο δρόμος δεν υπάρχει αλλά ένας άνθρωπος πρέπει να τον δείξει.

25/10 Τι είναι αυτό; Τι είναι αυτό; Το ζεις όσο δεν ξέρεις Κι αν δεν το δεις δεν ξέρεις Γι΄αυτό και Μόνος Και σπάσε τους καθρέφτες Τα τόσα πρόσωπα που σε κοιτούν Μην τους ρωτάς Τι είναι αυτό; Εάν στο δείξουν παύεις να βλέπεις στη σιωπή Κι αυτό που βλέπεις δεν θ’ αντέξεις

11/10 Στον παράδεισο κανάκευε τα πληγωμένα καουτσουκόδενδρα Αόρατος εδώ – μα είμαι τυχερή τον είδα με δάχτυλα λησμονημένου εραστή κολλάει τα αυτοκόλλητα στους στύλους Κλειστήκατε έξω; Και από κάτω δέκα αριθμοί Χωρίς κανένα νόημα

7/10 Τίποτα το συνταρακτικό. Έτσι που τα μιλήσαμε. Ωραία Και καλοσύνες και δέντρα που μυρίζουν όμορφα και ανοιχτά τοπία είναι η ευτυχία έτσι όπως τη θυμόμαστε δεν έχει αλλάξει Το συνταρακτικό είναι το πώς αντέχουμε εκτός εαυτού αποσπασμένοι να λειτουργούμε μια πόλη – φάντασμα πρόχειροι όπως παραδοθήκαμε τη νύχτα που μας έβγαλαν στην ψύχρα απ’ το γλυκό κρεβάτι της μαμάς με μια ελπίδα στο στρίφωμα ραμμένη – μια τρυφερότητα αβάσταχτη όπως στα στήθη των μικρών πουλιών υποχωρεί ο ουρανός – το χάραμά μου είσαι

2/10 Ακυρωτικό Πέφτει ο άνεμος / πανιάζει ο ουρανός με κρατημένη δυο χρόνια την ανάσα 　 κάτω απ΄τον μπαλτά

24/9 Μου παραδίδουν το μωρό ένα μωράκι τέλειο στα χέρια μου πέρα από κάθε φαντασία κι η ευθύνη είναι μια δυσανάλογη μια δύναμη καταστροφής που επιβάλλεται βαριά δεν δύναμαι μου παραλύει το μυαλό μ’ ανοίγει χωρίς να θέλω τις κλειδώσεις και μου πέφτει γλιστράει και πέφτει το βρέφος απ’ τα χέρια μου (με αγαπάς ακόμη;)

6/9 Μάνα με τους φτωχούς αδένες 　 η αγάπη σου δεν έφτασε　 ούτε τα πταίσματα να συγχωρήσει και να που φτάσαμε　 στο ασυγχώρητο κι αγάπη τερατώδης ζητείται και ποιος του κόσμου το κρίμα απ’ τα στήθη σου…