Διαβάζοντας το «Θάλαμο Ανανήψεως»

Λέξεις: Γιάννης Βήκας

Το τελευταίο βιβλίο που έπιασα στα χέρια μου ήταν ο «Θάλαμος Ανανήψεως» από τις εκδόσεις «Ταξιδευτής»• η νέα δύσκολη «γέννα» της Πέπης Ρηγοπούλου. Για μένα ήταν ένα διαφορετικό βιβλίο. Γνώριζα ήδη το ύφος γραφής της κ. Ρηγοπούλου από τα βιβλία «Σώμα, ικεσία και απειλή» και « Ο Τρελλός Και Η Γυναικεία Ηδονή». Η αλήθεια είναι πως ήξερα ότι θα βυθιστώ στην ανάγνωση του νέου μου αποκτήματος, ιδίως επειδή είχα και καιρό να διαβάσω κάτι από τη συγκεκριμένη συγγραφέα.

Η ίδια κάνει λόγο για μια συγγραφική αυτομαστίγωση, αφού δυσκολεύεται να επινοήσει κάτι νέο, από την αρχή, το οποίο δεν είναι ακριβές. Οι ιστορίες που θέλει να γράψει θα πρέπει να είναι όσο γίνεται πιο συνεπείς στις αναμνήσεις, τις εμπειρίες και τις γνώσεις της, όπως η ίδια αναφέρει με ειλκρίνεια. Η Πέπη Ρηγοπούλου προτιμάει την αλήθεια γυμνή, παρά ντυμένη• τουλάχιστον όπως εκείνη τη βλέπει. Μια αναπάντεχη συγκυρία έκανε τη συγγραφέα να συναντηθεί πολύ πρόσφατα με «αγνοούμενους» που μοιράστηκαν δύσκολες αλλά και σημαντικές παράλληλα στιγμές, οι οποίες αποτυπώνονται εντός του έργου.

Ο αναγνώστης θα συναντήσει τα πληγωμένα πρόσωπα της Μικρασιατικής Καταστροφής και την σκληρή έννοια του ξεριζωμού, η οποία συνδέεται περίτεχνα με την πραγματικότητα που βιώνει σήμερα ο ελληνισμός. Εν συνεχεία γίνεται μια αναδρομή στα γεγονότα του Πολυτεχνείου όπως τα βίωσε και μια εκ των πρωταγωνιστών της ιστορίας αυτής, που δεν ξέχασε όμως ποτέ τι σημαίνει δικτατορία και δεν έβαλε κάτω από το χαλί το βαθύ μαύρο στίγμα της χούντας. Η ναρκοθετημένη μνήμη της Κύπρου, η Μεταπολίτευση και τα Μνημόνια ως καταγεγραμμένα γεγονότα αποτυπώνονται με την πλήρη αλήθεια της Πέπης Ρηγπούλου. Η αφήγηση προσωπικών στιγμών, που η ίδια αντιμετώπισε σθεναρά τότε και τώρα, έχουν άμεση σχέση με τον τίτλο, δηλαδή το «Θάλαμο Ανανήψεως». Όμως η κ. Ρηγοπούλου ενδεχομένως να μην επιθυμεί να μας αφηγηθεί μονάχα μια προσωπική ιστορία. Κατά τη γνώμη μου, στο νέο της βιβλίο υπάρχει αλληλουχία μεταξύ προσωπικών βιωμάτων και ιστορικοπολιτικής πραγματικότητας στην Ελλάδα.

Η δίκη του Πολυτεχνείου διεξήχθη, έτσι ώστε να μην αγγιχτούν όλες οι αλήθειες, αλλά μόνον αυτές που δεν ανατρέπουν τα στερεότυπα και δεν αφυπνίζουν. Η ανάγκη για την καθαρή μνήμη έρχεται σε αντίθεση με την οργάνωση της «αξιοποίησης» των γεγονότων του Πολυτεχνείου και με αυτόν τον τρόπο επέρχεται η απαξίωση της εξέγερσης. Για τον αναγνώστη το βιβλίο αυτό ίσως αποτελέσει ένα δυνατό ταρακούνημα, το οποίο υπενθυμίζει τον κίνδυνο που ενέχει το χιλιοειπωμένο «η Μεταπολίτευση τελείωσε». Η συστηματική προπαγάνδα, που τρέφει τον κόσμο με μια σκηνοθετημένη και μοναδική αλήθεια που δεν ταράζει, στηρίζεται στην άγνοια και τον ακρωτηριασμό της πολιτικής μνήμης.

Στο «Θάλαμο Ανανήψεως» θίγεται η σημερινή πραγματικότητα μέσα από την αναδρομή σε ιστορικά τραύματα, που έχουν ενεργοποιηθεί τόσες και τόσες φορές στον τόπο αυτό και που είναι ανάγκη να τα μελετήσουμε, για να αποφύγουμε να συνηθίσουμε γι’ άλλη μια φορά στη δυσωδία που αναδύεται σε αυτούς τους παράξενους καιρούς. Η ύπαρξη των νεοναζί σήμερα βολεύει, γιατί επαναφέρει το «πτώμα» της αυταρχικότητας και της βίας, μπροστά στην οποία η πλειοψηφία του λαού οφείλει να τρομάζει, επομένως συνεχίζει να βυθίζεται στην απάθεια και την απραξία. Μια διαρκής αναζήτηση της αλήθειας μέσα από το βίωμα και την ανάμνηση, που ξυπνάει τις υπαρξιακές αναζητήσεις των αναγνωστών. Μια πραγματικότητα που υπακούει στους κανόνες και τη δομή της μυθοπλασίας. Ένα έργο για τον κόσμο που συνθλίβεται και όμως ελπίζει σε μια έσχατη μεταμόρφωση της ανάνηψης σε μήνυμα ελευθερίας.